Іван Паўлавіч Сікора
Іван Паўлавіч Сіко́ра[1] (19 верасня 1885, вёска Малыя Алашкі — 26 верасня 1966) — беларускі селекцыянер-аматар. Заслужаны аграном БССР (1956). БіяграфіяСкончыў Полаўскае пачатковае вучылішча, Краснагорскую настаўніцкую школу. Ваенную службу праходзіў у Хабараўскім краі. У першую сусветную вайну быў на фронце. У 1925 годзе закончыў Кракаўскія курсы настаўнікаў. Служыў садоўнікам графа Пшаздзецкага ў Варапаеве, дзе і пачаў весці даследчую працу па садаводстве. 15 красавіка 1941 года па рашэнні СНК БССР адкрыўся на базе сада І. П. Сікоры Паўночны апорны пункт Беларускага навукова-даследчага інстытута бульбаводства, пладаводства і агародніцтва. У садзе прайшлі апрабаванне звыш 600 сартоў яблынь, больш 100 сартоў груш, 500 сартоў агрэсту. Вяршыняй селекцыйнай дзейнасці стаў гібрыд № 1377, плады якога аматары вобразна назвалі «Яблыкамі XXІ стагоддзя». Пасля смерці І. П. Сікоры сорт атрымаў назву «Памяць Сікоры». Сям’яМеў сына Віктара, які быў адным з кіраўнікоў Саюзу беларускай моладзі ў Паставах, лідарам мясцовай філіі Беларускай незалежніцкай партыі, камандзірам партызанскага антысавецкага аддзелу на Пастаўшчыне, а пазней — вязнем ГУЛАГу. Пасля вызвалення і вяртання на радзіму сын Віктар разам з Адай Райчонак стварыў у Малых Алашках музей Івана Сікоры і даглядаў ягоны сад. УзнагародыІван Паўлавіч быў узнагароджаны Граматай Вярхоўнага Савета БССР, Ганаровай граматай Міністэрства сельскай гаспадаркі БССР і Вялікім сярэбраным медалём ВДНГ СССР. У 1956 годзе яму было прысвоена званне Заслужаны аграном БССР. ЗноскіЛітаратура
Спасылкі
|
||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
