Азербайджанскія народныя танцы

Артыкул — машынны пераклад іншамоўнага тэксту. Можа змяшчаць пэўную колькасць граматычных, лексічных і сэнсавых памылак. Вы можаце дапамагчы праекту, выправіўшы яго. Крыніца перакладу не пазначана.

Культура Азербайджана
літаратура  · архітэктура  · музыка  · тэатр  · танец  · балет  · адзенне  · кулінарыя  · дываны  · выяўленчае мастацтва  · мініяцюра  · кіно  · міфалогія  · адукацыя  · права

Азербайджанскія народныя танцы (азерб.: Azərbaycan xalq rəqsləri; آذربایجان خالق رقسلری) — танцавальнае мастацтва азербайджанскага народа. Музычны памер азербайджанскіх танцаў — 6/8 і 3/4^[1]. Па характары і рытму азербайджанскія народныя танцы дзеляцца на вельмі плыўныя, плыўныя і ажыўленыя. Яны маюць характэрны малюнак, абумоўлены іх рытмічным пабудовай. Як правіла, азербайджанская танец трёхчастный: першая частка — ход па крузе, другая — лірычнай застыванне на месцы (сюзме) і трэцяя — зноў ход па крузе — упэўнены, імклівы і ўрачысты. Многія танцы, асабліва старадаўнія, носяць назву найбольш любімых жывёл або раслін: «джейрани» — газель, «лалэ» — палявой мак, «беневше» — фіялка, «иннаби» — плод фруктовага дрэва і інш. Амаль усе азербайджанскія танцы — сольныя^[2].

Працэс ўзнікнення і фарміравання народнага танцавальнага мастацтва на тэрыторыі Азербайджана быў доўгім і шматвяковым^[1]. Такія масавыя абрадавыя танцы, якія існавалі ў народзе яшчэ да нядаўняга мінулага, як «году-году», «каса-каса», «хыдыр Ільяс» і інш. Таксама з’яўляюцца старадаўнімі. Розныя віды народных танцаў выкрышталізоўваліся з гэтых абрадавых танцаў ўжо ў эпоху сярэднявечча. Пры дварах кіраўнікоў на тэрыторыі Азербайджана існавалі танцавальныя ансамблі, якія славіліся высокім майстэрствам танцоўшчыкаў^[1].

У XIX стагоддзі стацкі саветнік Іван Іванавіч Шапэн апісваў жаночыя танцы наступным чынам^[3]:

Татарки¹ скачуць звычайна парамі, маючы на руках кастаньеты, якімі вырабляюць ўдары, то хуткія, то павольныя; часам гукі зусім змаўкаюць і прабіваліся застаюцца як-быццам нерухомыя; раптам, пры паскораным бразджанні кастаньеты, — з сутаргавым рухам ўсяго цела і нібы ў жарсьці, яны кідаюцца наперад; але адзін крок, і яны зноў звяртаюцца ў ціхіх німф, якія лёгкімі і стройнымі рухамі выказваюць пагоня і гарачую лагоду. У гэты момант, самыя душы іх, здаецца, што знемагала і вылятаюць вільготнымі поглядамі, выкананымі палкага асалоды. Скокі гэтая называецца мирзаи.

Іншы род скокі, званы гюванк, верагодна, вынайдзенай ўвасабленнем лянотай, таму што спаўняецца седзячы. Пры пачатыя скокі, дзве пары, падціснуўшы ногі пад сябе, садзяцца адзін супраць аднаго, у даволі далёкай адлегласці і пад такт музыкі надаюць свайму стану розныя палажэнні, прищёлкивая пальцамі і ў руку; разам з гэтым усё пары, не ўстаючы, парухаць наперад і сыходзяцца разам, так, што калена іх дакранаюцца; тут яны надаюць рухі цела сваім больш страсці і жвавасці, і, выказваючы ўсю прыгажосць табара, танцуючая, то перахіляючы галаву назад, так, каб распушчанымі валасамі дакранацца падлогі, то закідваючы яе наперад, хаваюць свае палымяныя погляды пад густым покрывам валасоў.

Пасля ўсталявання ў рэспубліцы Савецкай улады ў 1920 годзе народны танец ўзбагаціўся новым зместам, які адлюстроўваў духоўны свет, ідэалогію, працоўную дзейнасць новага чалавека. З’явіліся такія танцы, як «танец хлопкоробов», «ўраджайны танец», «танец рыбакоў», «касмічны танец» і інш. Нараўне з імкненнем захаваць такія старадаўнія жаночыя танцы, як «мирзаи», «узундара», ствараліся і новыя. Так, напрыклад, на музыку песень «Басти» Г. Гусейнли і «Сурайя» С. Рустамова былі пастаўленыя танцы дзяўчат. Моладзевыя танцы (сумесна юнакі і дзяўчаты) таксама набылі папулярнасць^[1].

Першы прафесійны танцавальны калектыў у Азербайджане быў створаны ў 1938 годзе на базе самадзейнасці. Гэты ансамбль выступаў з разнастайным рэпертуарам, якія складаюцца з старадаўніх і сучасных народных танцаў. Дзейнасць гэтага ансамбля была звязана з прапагандай танцавальнага мастацтва як у самой рэспубліцы, у СССР, так і за мяжой. Сярод вядучых тады выканаўцаў можна назваць народных артыстак Азербайджанскай ССР Аміна Дильбази і Ружу Джалілавай, Алибаба Абдулаева, Б. Мамедава; заслужаную артыстку рэспублікі Туту Гамидову, алію Рамазанава і інш.

У 1959 годзе ў Азербайджане ствараецца дзявочы самадзейны танцавальны ансамбль «Чинар» (азерб.: Çinar — Платан) пад кіраўніцтвам Аміны Дильбази. Неўзабаве гэты калектыў стаў прафесійным народным ансамблем^[1].

Па тэматычным змесце азербайджанскія народныя танцы разнастайныя і дзеляцца на працоўныя («чобан» — «пастуховыя»), абрадавыя (рытуальныя, каляндарныя, вясельныя), бытавыя («мирзаи», «тураджи»), гераічныя — ваенныя («дженги» — «баявой»), спартыўныя («зорхана»), карагодныя—гульнявыя («яллы», «халай») і іншыя.

Сярод асабліва папулярных танцаў можна назваць: «таракяма» (танец качэўнікаў), «гытгылыда» (карагодныя жаночы), «иннаби», які выконваецца на вяселлях, дзявочых вечарынках маладымі жанчынамі і дзяўчатамі, «джейран—бала», «яллы» і інш.

Азербайджанская народны танец, як правіла, трёхчастный. Першая частка танца імклівая і ўяўляе сабой ход па крузе. Другая — лірычная, то ёсць танцоўшчык як бы застывае на адным месцы («сюзма»), корпус танцора ў гэты час строга, і ганарліва падцягнуць. Трэцяя ўяўляе сабой ізноў ход па крузе, яна — імклівая і ўрачыстая, з вялікім эмацыйным парывам. Танцы звычайна выконваюцца пад акампанемент народных інструментаў: трыо зурначей (дзве зурна і адна нагара), трыо сазандары (тар, кяманча, деф) і інш. Жаночы і мужчынскі танцы рэзка адрозніваюцца адзін ад аднаго^[1].

Танцавальная музыка прадстаўлена жаночымі танцамі — павольна лірычнымі («Тураджи», «Узундара» і інш.) Або радасна-ажыўленых («Терэкэмэ» і інш.), Мужчынскімі — урачыста—велічнымі («Мирзаи» — танец мудрасці, спаўняецца старымі, і інш.), палымяна-віхравымі («Гайтаты», «Аскерани» і інш.). Шырока распаўсюджаныя калектыўныя танцы — яллы (святочная карагодныя скокі, выкананая на адкрытым паветры), Джанго (ваяўнічы мужчынскі танец). Характэрны тактавы памер танцавальнай мелодыі (6/8) адрозніваецца як разнастайнасцю, так і вастрынёй рытмічных фігур (частыя пункцірныя рытмы, сінкопы)^[4].

Развіццё жаночага танца абумоўлена перш за ўсё касцюмам. Плыўнасць руху ног вызначала доўгая спадніца танцоркі, а ўсе яе ўвага засяроджана на распрацаванай тэхніцы рук і верхняй часткі корпуса (плечы, галава, міміка асобы і інш.). Для жаночага танца найбольш характэрны 3-Дольны памер^[1].

Развіццё жаночага танца абумоўлена перш за ўсё касцюмам. Плыўнасць руху ног вызначала доўгая спадніца танцоркі, а ўсе яе ўвага засяроджана на распрацаванай тэхніцы рук і верхняй часткі корпуса (плечы, галава, міміка асобы і інш.). Для жаночага танца найбольш характэрны 3-Дольны памер^[1].

Менавіта тэхніка ног вызначае мужчынскі танец. Так, танцоўшчык з лёгкасцю ўстае на пальцы (як гэта робіцца ў танцы «казахі»), імкліва апускаецца на калена і т. Д. Для мужчынскага танца, у адрозненне ад жаночага характэрны 2-Дольны памер^[1].

1.↑ Пад словамі «татарка», «татарын» ў той час часта рускія вандроўцы мелі на ўвазе «азэрбайджанка», «азербайджанец»

	Азербайджанскія народныя танцы на Вікісховішчы

Відэаспасылкі

• Выкананне танца «Сары Гялин» у выкананні Ройи Аліевай
• Выкананне танца «Узундара»
• Азербайджанская танец