Архітэктурная біёніка

Архітэктурная біёніка^[1][2], таксама бія-тэк, — архітэктурны стыль, заснаваны на выкарыстанні ў архітэктуры прынцыпаў біёнікі — прыкладной навукі аб прымяненні ў тэхнічных прыладах і сістэмах прынцыпаў арганізацыі, уласцівасцяў, функцый і структур жывой прыроды.

Бія-тэк выкарыстоўваўся ў савецкай архітэктуры (як адзін з кірункаў cавецкага архітэктурнага мадэрнізму), яго асноўныя палажэнні, метады і задачы былі сфармуляваны архітэктарам Ю. С. Лебедзевым.

У СССР як агульная (тэхнічная), так і архітэктурная біёніка пачалі развівацца ў 1960 годзе ў НДІ тэорыі, гісторыі архітэктуры і будаўнічай тэхнікі. Першай публікацыяй у СССР на тэму архітэктурнай біёнікі можна лічыць артыкул архітэктараў Ю.С. Лебедзева і В.В. Зефельда "Канструктыўныя структуры ў архітэктуры і ў свеце раслін" (1962). Лебедзеў называў новы напрамак у архітэктуры спачатку "будаўнічай біёнікай", пазней — "архітэктурна-будаўнічай біёнікай", яшчэ пазней — "архітэктурнай біёнікай". У 1984 годзе пры гэтым інстытуце была арганізавана цэнтральная навукова-даследчая і эксперыментальна-праектная лабараторыя архітэктурнай біёнікі^[1].