Аўтаномнасць карабля

Аўтано́мнасць карабля́ (скар. аўтаномнасць) — элемент тактыка-тэхнічных дадзеных, які характарызуе час (у сутках), на працягу якога карабель здольны знаходзіцца ў моры, выконваючы прызначаныя яму задачы, без папаўнення запасаў пітной і тэхнічнай вады, правіянту і расходных матэрыялаў, якія не адносяцца да руху, а таксама без змены асабовага саставу.

Аўтаномнасць карабля задаецца пры праектаванні, пры гэтым улічваюцца задачы, ускладзеныя на карабель і раёны плавання. Аўтаномнасць забяспечваецца надзейнасцю тэхнічных сродкаў, стварэннем для экіпажа неабходных умоў заселенасці і размяшчэннем на караблі патрэбных для функцыянавання карабля матэрыяльных запасаў.

У адрозненне ад далёкасці плавання, якая можа быць практычна неабмежаванай (для атамных караблёў), аўтаномнасць заўсёды мае мяжу. У тыповым выпадку — гэта аўтаномнасць па запасах правізіі і прэснай вады для каманды.^[1] У атамных авіяносцаў ЗША гэта можа быць аўтаномнасць па запасах паліва і боепрыпасаў для авіягрупы (у стандартным разліку — пры двух баявых вылетах у дзень на машыну).^[2]