Біятэхналагічная этыка

Біятэхналагічная этыка ці этыка біятэхналогій — гэта вобласць прыкладной этыкі, якая вывучае маральныя, прававыя і сацыяльныя пытанні, звязаныя з распрацоўкай і прымяненнем біятэхналогій. Яна ахоплівае шырокі спектр тэм, уключаючы генную інжынерыю, кланаванне, рэдагаванне геному (напрыклад, тэхналогіі CRISPR), біямедыцынскія даследаванні, сінтэтычную біялогію.

Асноўныя пытанні этыкі біятэхналогій датычацца:

• дапушчальнасці ўмяшання ў прыродныя працэсы,
• абароны правоў чалавека і жывёл
• забеспячэння біябяспекі,
• справядлівага размеркавання біятэхналагічных дасягненняў
• наступстваў для навакольнага асяроддзя і біяразнастайнасці.

Адмысловая ўвага надаецца пытанням згоды пры медыцынскіх і генетычных працэдурах, рызыкам ненаўмысных мутацый, біяэтычным аспектам стварэння генетычна мадыфікаваных арганізмаў і пытанням патэнтавання жывых арганізмаў і біялагічных тэхналогій. Этыка біятэхналогій актыўна развіваецца ва ўмовах хуткага навуковага прагрэсу, патрабуючы пастаяннай карэкціроўкі этычных норм і рэгулятарных механізмаў. Важную ролю ў гэтым працэсе адыгрываюць біяэтычныя камітэты навуковых устаноў, міжнародныя арганізацыі і нацыянальныя заканадаўчыя ініцыятывы. Біятэхналагічная этыка цесна звязана з біяэтыкай, экалагічнай этыкай і правам, фармуючы комплексны падыход да ацэнкі новых тэхналагічных рашэнняў.

• The Ethics of Biotechnology
• Safety and Ethics in Biotechnology and Bioengineering: What to Follow and What Not to