Валянцін Галарса Марантэ

Валянцін Галарса Марантэ
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 16 сакавіка 1943 — 21 лютага 1946
міністр унутраных спраў Іспаніі[d] 16 кастрычніка 1940 — 2 верасня 1942
Папярэднік	Рамон Серана Суньер
Пераемнік	Blas Pérez González[d]
Нараджэнне	красавік 1882 Эль-Пуэрта-дэ-Санта-Марыя, правінцыя Кадыс, Андалусія, Іспанія
Смерць	1951 Мадрыд, правінцыя Мадрыд[d], Кастылья-ла-Нуэва, Іспанія
Партыя	Традыцыяналісцкая іспанская фаланга саветаў нацыянальнага сіндыкалісцкага наступлення
Званне	дывізійны генерал[d]
Узнагароды

Валянцін Галарса Марантэ (ісп.: Valentín Galarza Morante; 22 красавіка 1882 — 9 чэрвеня 1952), таксама вядомы па мянушцы «Тэхнік» (ісп.: El Técnico^[1]) — іспанскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, міністр унутраных спраў Іспаніі (1941—1942).

Асабісты сябар Франсіска Франка^[2].

Нарадзіўся ў г. Эль-Пуэрта-дэ-Санта-Марыя. Скончыў Галоўную ваенную акадэмію Таледа і Вышэйшую ваенную школу Мадрыда^[3].

У 1932 годзе прыняў удзел у няўдалым дзяржаўным перавароце на чале з Хасэ Санхурха. Уступіў у Іспанскі ваенны саюз^[2]. Пры падрыхтоўцы ліпеньскага паўстання 1936 года адказваў за вярбоўку вышэйшага афіцэрства^[4], адначасна працуючы ў ваенным міністэрстве ў Мадрыдзе.

18 ліпеня 1936 года, калі пачалася грамадзянская вайна, Галарса быў арыштаваны ўладамі і трапіў у турму. 9 лютага 1939 года вызвалены войскамі нацыяналістаў.

У верасні 1939 года прызначаны намеснікам сакратара прэзідэнцыі ўрада^[5], уступіў у ТІФСНСН^[6]. У 1940 годзе заняў пасаду прэзідэнта Савета па кіраванні нацыянальнай спадчынай^[7].

У гады Другой сусветнай вайны дзейнічаў у інтарэсах брытанскай разведкі. Паміж 1940 і 1943 гадамі Галарса атрымліваў хабары ў мільёны долараў ад Вялікабрытаніі, каб адгаварыць кіраўніка краіны Франсіска Франка ад удзелу ў вайне на баку дзяржаў Восі^[8].

У 1941^[9]—1942^[10][11] гадах займаў пасаду міністра ўнутраных спраў.

Паміж 1943 і 1946 гадамі быў дэпутатам у франкісцкіх картэсах^[12].

Пасля адышоў ад дзяржаўнай дзейнасці. Памёр у Мадрыдзе^[13].

Галарса адзначыўся як праціўнік фалангістаў^[7] і выступаў за рэстаўрацыю манархіі^[14].

Паводле звестак брытанскага пасла Сэмуэля Хора, у гады Другой сусветнай ён быў прыхільнікам Антыгітлераўскай кааліцыі. Праз гэта ў Галарса склаліся варожыя адносіны з Рамонам Серанам Суньерам, швагерам Франка і прыхільнікам нацысцкай Германіі^[15].

З 1942 года стаў супрацоўнічаць з манархічнай апазіцыяй^[13]. У чэрвені 1943 года падпісаў маніфест у падтрымку аднаўлення манархіі, з-за чаго страціў свой уплыў у картэсах^[16].

• Andrés-Gallego, José (1997). ¿Fascismo o Estado católico? Ideología, religión y censura en la España de Franco, 1937-1941. Madrid: Encuentro.
• Busquets, Julio (2003). Ruido de sables: las conspiraciones militares en la España del siglo XX. Crítica.
• de Arce, Carlos (1984). Los generales de Franco. Ate.
• de Bordejé, Fernando (2007). Galería de personajes españoles. Egartorre.
• Domínguez Arribas, Javier (2009). El enemigo judeo-masónico en la propaganda franquista, 1936-1945. Marcial Pons Historia. ISBN 978-84-96467-98-9.
• Gil Pecharromán, Julio (2013). El Movimiento Nacional (1937-1977). Barcelona: Grupo Planeta. ISBN 978-84-08-12138-1.
• González Calleja, Eduardo (2011). Contrarrevolucionarios: Radicalización violenta de las derechas durante la Segunda República, 1931-1936. Madrid: Alianza Editorial. ISBN 978-84-206-6455-2.
• Lewis, Paul H. (2002). Latin Fascist Elites: The Mussolini, Franco, and Salazar Regimes. Greenwood publishing group.
• Moradiellos, Enrique (2000). La España de Franco (1939-1975). Política y sociedad. Madrid: Síntesis. ISBN 84-7738-740-0.
• Payne, Stanley G. (1997). El primer franquismo. Los años de la autarquía. Madrid: Historia 16-Temas de Hoy. ISBN 84-7679-325-1.
• Preston, Paul (1995). Franco. Londres: Fontana.
• Sinova, Justino (1989). La Censura de prensa durante el franquismo (1936-1951). Espasa-Calpe.
• Thomàs, Joan Maria (2008). Roosevelt and Franco During the Second World War. Palgrave Macmillan. ISBN 9780230616905.