Васіль Мікалаевіч Унціт

Васіль (Вільгельм) Мікалаевіч Унціт (12 сакавіка (28 лютага) 1834 — ?) — беларускі і расійскі медык. Доктар медыцыны^[1].

Ва ўзросце 13 гадоў у 1847 годзе быў адпраўлены бацькам у Любек, дзе вучыўся ў Любецкай гімназіі (1847—1851)^[1], пасля чаго вывучаў медыцыну ў Дэрпцкім універсітэце (1852—1857), скончыўшы адукацыю са званнем доктар медыцыны^[1][2].

Працаваў урачом у межах Расійскай імперыі^[3]. З 1856 па 1861 год працаваў у Кастрамской губерні ў маёнтках Гагарына, у 1862 годзе — урачом у Тульскай губерні, а з 1863 года — ардынатарам у гарадской бальніцы Курска  (руск.) (бел.^[1].

У 1865 годзе быў абраны старшым урачом бальніцы на 150 коек  (руск.) (бел. у Курску^[1].

Урач В. М. Унціт пісаў пра дом псіхічнахворых^[3]:

Душэўна хворыя, занураныя, бледныя, панурыя, з падбітымі тварамі, у абадраных і запэцканых халатах, пашытых з шэрага салдацкага сукна, вялі сваё сумнае існаванне без усялякай надзеі на лепшую долю, цэлыя гады заставаліся на завалах і змяшчаліся у нізкіх, паўцёмных, сырых пакоях не з лячэбнымі, з чыста паліцэйскімі мэтамі. Бруд, беспарадак, цяжкае паветра і жахлівая колькасць розных насякомых як на вопратцы, так і на сценах панавалі паўсюль

Першая рэвізійная камісія губернскага земства, ацэньваючы стан дома псіхічнахворых у 1866 годзе, запісала, што «з-за цеснаты і адсутнасці прыбіральні ён паходзіць больш на дрэннадагляданую турму, чым бальніцу»^[4].

У Курску Васіль Мікалаевіч Унціт заставаўся да 1889 года, пасля чаго на працягу дзесяці гадоў — да 1899 года — з’яўляўся памочнікам медыцынскага інспектара ў Мінску, а з 1899 да сваёй смерці 26 лістапада 1902 года працаваў там жа практыкуючым урачом^[3].

Быў жанаты з Любоўю Міхайлаўнай Варніцкай^[1][2]. Сваіх дзяцей у сужэнцаў не было і яны ўдачарылі падкінутую дзяўчынку Веру, якая пазней ў 1894 годзе абвянчалася ў Мінску з Анатолем Паўлавым^[2][3].