Венская канвенцыя аб дыпламатычных зносінах

Венская канвенцыя аб дыпламатычных зносінах — адзін з асноўных нарматыўна-прававых актаў у галіне дыпламатычнага права. Была прынятая на міжнароднай канферэнцыі ў Вене, якая праходзіла ў перыяд з 2 сакавіка па 14 красавіка 1961 года. У канферэнцыі прыняла ўдзел 81 дзяржава (СССР разам з БССР і УССР), каля 40 з іх падпісалі канвенцыю. Канвенцыя рэгламентуе ўсе асноўныя пытанні дыпламатычнага права: рэгламентуюцца віды і функцыі дыпламатычных місій, працэдура прызначэння кіраўніка дыпламатычнага прадстаўніцтва, класы кіраўнікоў такіх прадстаўніцтваў, раскрываецца паняцце дыпламатычнага імунітэту.

Згодна з арт. 51 Канвенцыі, яна ўступала ў сілу на трыццаты дзень пасля здачы на захоўванне дваццаць другой ратыфікацыйнай граматы або акта аб далучэнні Генеральнага сакратара Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Гэта адбылося 24 красавіка 1964.

Канвенцыя складаецца з 53 артыкулаў і ўключае таксама два факультатыўныя пратаколы: аб набыцці грамадзянства супрацоўнікамі дыпламатычных прадстаўніцтваў і членамі сем'яў гэтых супрацоўнікаў, якія жывуць разам з імі, і аб абавязковым вырашэнні спрэчак адносна тлумачэння або прымянення Канвенцыі Міжнародным Судом.

На 2015 год у ёй удзельнічаюць 190 дзяржаў, у факультатыўным пратаколе аб набыцці грамадзянства ўдзельнічае 51 дзяржава, аб абавязковым вырашэнні спрэчак - 70 дзяржаў.