Канстытуцыя Перу

Канстытуцыя Перу — асноўны закон Перу. Цяперашняя канстытуцыя, прынятая 31 снежня 1993 года, з’яўляецца пятай па ліку канстытуцыяй Перу ў XX стагоддзі. Яна замяніла Канстытуцыю 1979 года. Чарнавы праект Канстытуцыі быў створаны Дэмакратычным устаноўчым кангрэсам, які быў скліканы Прэзідэнтам краіны Альберта Фухіморы падчас Перуанскага канстытуцыйнага крызісу 1992 года, які рушыў за роспускам Кангрэса. Праект новай Канстытуцыі быў абнародаваны 29 снежня 1993 года. Дэмакратычны ўстаноўчы кангрэс быў пераабраны ў 1992 годзе, і новая Канстытуцыя была прынята на рэферэндуме ў 1993 годзе.

Цяперашняя канстытуцыя Перу адрозніваецца ад Канстытуцыі 1979 года тым, што дае Прэзідэнту большую ўладу, чым раней. Напрыклад, у ёй дазваляліся перавыбары, двухпалатны Кангрэс, які складаўся з 240 дэпутатаў, скарочаны да аднапалатнага са 120, і не толькі пацвярджала права Прэзідэнта на вета, якое прысутнічала і ў папярэдняй канстытуцыі, але і давала яму права выкарыстоўваць пастаяннае паветы. зацвярджэнне ў Міністэрстве эканомікі і фінансаў. Згодна з Канстытуцыяй 1979 года, Прэзідэнт меў права распусціць кангрэс пасля таго, як Кангрэс не адобрыць з’яўленне новых членаў Кабінета міністраў 3 разы, цяперашняя ж Канстытуцыя дазваляе Прэзідэнту зрабіць тое ж пасля 2 неўхваленняў. Канстытуцыя дае Прэзідэнту магчымасць выдаваць законы, пакуль ён першым інфармуе Кангрэс аб намеры гэта рабіць. Калі Прэзідэнт распусціць Кангрэс, Канстытуцыя дае яму права кіраваць краінай без Кангрэса да выбараў у новы Кангрэс, але не даўжэй за 4 месяцы, на працягу гэтага часу Пастаянны Камітэт распушчанага Кангрэса будзе працягваць функцыянаваць.