Кантэйнерызацыя

Кантэйнерызацыя (віртуалізацыя на ўзроўні аперацыйнай сістэмы, кантэйнерная віртуалізацыя, зонавая віртуалізацыя^[1]) - метад віртуалізацыі, пры якім ядро аперацыйнай сістэмы падтрымлівае некалькі ізаляваных экзэмпляраў прасторы карыстальніка замест аднаго. Гэтыя экзэмпляры (звычайна называны кантэйнерамі або зонамі) з пункту гледжання працэсаў, што выконваюцца ў іх, ідэнтычныя асобнаму экзэмпляру аперацыйнай сістэмы. Для сістэм на базе Unix гэтая тэхналогія падобная на палепшаную рэалізацыю механізму chroot. Ядро забяспечвае поўную ізаляванасць кантэйнераў, таму праграмы з розных кантэйнераў не могуць уплываць адна на адну.

У адрозненні ад апаратнай віртуалізацыі, пры якой эмулюецца апаратнае асяроддзе і можа быць запушчаны шырокі спектр гасцявых аперацыйных сістэм, у кантэйнеры можа быць запушчаны экзэмпляр аперацыйнай сістэмы толькі з тым жа ядром, што і ў хоставай аперацыйнай сістэмы (усе кантэйнеры вузла выкарыстоўваюць агульнае ядро). Пры кантэйнерызацыі адсутнічаюць дадатковыя рэсурсныя накладныя выдаткі на эмуляцыю віртуальнага абсталявання і запуск паўнавартаснага экзэмпляра аперацыйнай сістэмы, характэрныя пры апаратнай віртуалізацыі.

Існуюць рэалізацыі, арыентаваныя на стварэнне практычна паўнавартасных экзэмпляраў аперацыйных сістэм (Solaris Containers, кантэйнеры Virtuozzo, OpenVZ ), так і варыянты, якія факусуюцца на ізаляцыі асобных сэрвісаў з мінімальным аперацыйным асяроддзем (jail, Docker).