Каралеўства вестготаў

Каралеўства вестготаў
	Гістарычная дзяржава
Каралеўства вестготаў
	лац.: Regnum Visigothorum або гоц. Gutþiuda Þiudinassus
	Герб
	; Вестгоцкае каралеўства ў часы Аларыха II
< >; >; > 418 — 721 ;
Сталіца	Тулуза, Таледа
Мова(ы)	Гоцкая мова і народная латынь
Рэлігія	арыянства, каталіцтва
Плошча	600 000 км²;
Форма кіравання	манархія
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Каралеўства вестготаў — раннефеадальнае дзяржаўнае ўтварэнне, гістарычна першае з так званых варварскіх каралеўстваў, якія склаліся на тэрыторыі Заходняй Рымскай імперыі ва ўмовах яе распаду ў V стагоддзі.

Узнікла ў 418 годзе на тэрыторыі рымскай правінцыі Аквітанія (вакол Тулузы — адсюль назва «Тулузскае каралеўства», якая выкарыстоўвалася ў якасці назвы дзяржавы ў 418—507 гадах) па дагаворы караля вестготаў Валіі з рымскім імператарам Ганорыем. Першым каралём вестгоцкай дзяржавы часам завуць Тэадорыха I^[1].

Пасля паражэння Аларыха II ў бітве пры Пуацье ў 507 годзе і страты большасці тэрыторый у Галіі, сталіца каралеўства была перанесена спачаткуў Нарбону, затым у Барселону, і ў рэшце рэшт у Таледа — адсюль назва «Таледскае каралеўства», якая выкарыстоўвалася ў якасці назвы дзяржавы ў 580—712 гадах.

У 711—721 гадах з прычыны заваявання Іспаніі арабамі каралеўства было знішчана, а большая частка яго тэрыторыі далучана да Халіфата.