Лявонцій Якаўлевіч Гаранін
Лявонцій Якаўлевіч Гара́нін (нар. 18 чэрвеня 1926, с. Цеплякоўка, Саратаўская вобласць, Расія — 13 сакавіка 2014, Мінск) — беларускі літаратуразнавец. Кандыдат філалагічных навук (1981). БіяграфіяНарадзіўся 18 чэрвеня 1926 года ў с. Цеплякоўка. Скончыў у 1957 годзе філасофскі факультэт Ленінградскага ўніверсітэта. У 1971 годзе па рэкамендацыі Н. Перкіна ўладкаваўся ў Інстытут літаратуры АН Беларусі. Аднак даволі хутка савецкія органы паведамілі дырэктару інстытута, што новы навуковы супрацоўнік быў калісьці членам партыі, але за актыўны пратэст супраць расправы над удзельнікамі венгерскай рэвалюцыі 1956 года быў выключаны з партыі і адсядзеў 5 гадоў. Пра гэта Гаранін, вядома, у аўтабіяграфіі змаўчаў. Дырэктар інстытута Васіль Барысенка разам з сакратаром партарганізацыі вырашылі рабіць выгляд, быццам нічога не здарылася[1]. У друку выступае з 1974 года. Памёр 13 сакавіка 2014 года ў Мінску. Пахаваны на могілках «Калодзішчы» пад Мінскам[2]. ТворчасцьПублікаваўся з 1974 г. Даследаваў тэндэнцыі і заканамернасці літаратурнага развіцця, пытанні ўзаемаўплыву розных літаратур, філасофскія аспекты беларускай літаратуры ХІХ — пачатку ХХ стст. Аўтар кніг «Философские искания в белорусской литературе» (Минск, 1984), «На скрижалях истории» (Минск, 1985), «Мемуарный жанр советской литературы» (Минск, 1986), «Поиск духовного единства» (Минск, 1990)[2]. Навуковая дзейнасцьДаследуе тэндэнцыі і заканамернасці літаратурнага развіцця, пытанні ўзаемаўплыву розных літаратур, філасофскія аспекты беларускай літаратуры 19 — пачатку 20 ст. Творы
Зноскі
Літаратура
Спасылкі
|
Portal di Ensiklopedia Dunia