Наркалепсія

Наркалепсія
МКХ-11	7A20
МКХ-10	G47.447.4
МКХ-9	347347
OMIM	161400
DiseasesDB	8801
MedlinePlus	000802
eMedicine	neuro/522
MeSH	D009290
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Наркалепсія (ад стар.-грэч.: νάρκη — здранцвенне, сон і λῆψις — прыступ); сінонімы: хвароба Жаліно, эсэнцыяльная наркалепсія, — захворванне нервовай сістэмы, якое адносіцца да гіперсомній  (руск.) (бел., характарызуецца дзённымі прыступамі непераадольнай дрымотнасці і прыступамі раптоўнага засынання, прыступамі катаплексіі  (руск.) (бел., то бок раптоўнай страты цягліцавага тонусу пры яснай свядомасці, парушэннямі начнога сну, з’яўленнямі гіпнагагічных (пры засынанні) і гіпнапампічных (пры абуджэнні) галюцынацый. Часам адзначаецца кароткачасовая паралізаванасць цела  (руск.) (бел. адразу пасля абуджэння.

Да цяперашняга часу прычыны развіцця наркалепсіі недастаткова вывучаныя. Выпадкі захворвання хранічнай наркалепсіяй былі адзначаны ў 2014 годзе ў Нарвегіі. У двух дзяцей дыягнаставалі наркалепсію пасля таго, як ім была зробленая вакцынацыя прэпаратам «Pandemrix» супраць свінога грыпу^[1]. Прапанаваная на сённяшні дзень тэрапія здольная змякчыць сімптомы захворвання, але не дапамагае ад яго пазбавіцца. Асноўная тэрапія — прэпараты на аснове псіхастымулятараў класу фенэтыламінаў, такіх як амфетамін і метылфенідат, апошні час часцей ужываецца прэпараты на аснове псіхастымулятараў новага тыпу — мадафінілу і яго энантыямераў і прэкурсораў. У краінах, дзе псіхастымулятары адсутнічаюць у медыцынскай практыцы, якой-небудзь эфектыўнай тэрапіі наркалепсіі няма.

Звычайна наркалепсія развіваецца ў маладых людзей, часцей у мужчын. Меркавана хвароба мае спадчынны характар у спалучэнні з вонкавым правакуючым фактарам, такім, як вірусныя захворванні^[2].

Распаўсюджанасць наркалепсіі ў развітых краінах складае 20-40 на 100 000 чалавек^[3].

• Вейн А.М. Гиперсомнический синдром (Нарколепсия и другие формы патологической сонливости). — М.: Медицина, 1966.