Прынцып касмічнай цэнзуры

Прынцып касмічнай цэнзуры быў сфармуляваны ў 1969 годзе Роджэрам Пенроўзам у наступнай вобразнай форме: «Прырода гідзіцца голай сінгулярнасці». Ён абвяшчае, што сінгулярнасці прасторы-часу з’яўляюцца ў такіх месцах, якія, падобна унутраным абласцях чорных дзірак, схаваныя ад назіральнікаў^[1]. Гэты прынцып да гэтага часу не даказаны, і ёсць падставы сумнявацца ў яго абсалютнай правільнасці (напрыклад, калапс пылавога воблака з вялікім вуглавым момантам прыводзіць да «голай сінгулярнасці», але невядома, ці стабільна гэта рашэнне ўраўненняў Эйнштэйна ^[2][3]).

Фармулёўка Пенроўза (моцная форма касмічнай цэнзуры) мяркуе, што прастора-час у цэлым з’яўляецца глабальна гіпербалічнай.

Пазней Стывен Хокінг прапанаваў іншую фармулёўку (слабую форму касмічнай цэнзуры), дзе мяркуецца толькі глабальная гіпербалічнасць «будучыні» кампанента прасторы-часу.