Сем законаў нашчадкаў Ноя

Сем законаў нашчадкаў Ноя (іўр.: שֶׁבַע מִצְווֹת בְּנֵי נֹח) — сем асноўных маральных законаў, якія, паводле талмудычнай і рабіністычнай традыцыі, з'яўляюцца абавязковымі для ўсяго чалавецтва. Яны лічацца часткай запавету, заключанага Богам з Ноем, і прызначаны для выканання ўсімі неяўрэямі.

Згодна з Талмудам Бог даў чалавецтву 7 законаў^[1]:

1. Забарона ідалапаклонства.
2. Забарона знявагі Бога і ягонага імя.
3. Забарона забойства чалавека.
4. Забарона пралюбадзейства.
5. Забарона крадзяжу.
6. Забарона ўжываць у ежу плоць, адрэзаную ад яшчэ жывой жывёлы.
7. Абавязак будаваць жыццё на заканадаўчых прынцыпах.

Апошні закон звычайна тлумачыцца як неабходнасць стварэння прававой сістэмы, якая забяспечвае выкананне астатніх шасці законаў.

Законы разглядаюцца як працяг запаведзяў, дадзеных Богам прабацькам чалавецтва — Адаму і Ною, таму яны маюць універсальны характар. Тыя, хто іх выконвае, заслугоўваюць месца ў Царстве нябесным^[1].

У адрозненне ад яўрэяў, сыны Ноя не абавязаны ахвяраваць жыццём дзеля выканання законаў^[1].

Мусульмане, дзякуючы строгаму манатэізму ісламу, разглядаюцца як тыя, што выконваюць законы сыноў Ноя. Што тычыцца хрысціян, іх статус доўгі час быў прадметам спрэчак. Толькі ў познім сярэднявеччы яны былі прызнаныя як сыны Ноя на падставе таго, што вучэнне пра Тройцу не забаронена для неяўрэяў^[1].

Яўрэі маюць абавязак спрыяць распаўсюджанню закон Ноя сярод неяўрэяў^[1].

Некаторыя яўрэйскія мысляры разглядалі гэтыя законы як агульную маральна-рацыянальную аснову, на якой можа будавацца этычнае супрацоўніцтва паміж яўрэямі і неяўрэямі^[1].