Сляпая кішка

Сляпая кішка, цэкум (лац.: Caecum — ад грэч. typhlon; адсюль запаленне сляпой кішкі — тыфліт) — прыдатак у месцы пераходу тонкіх кішак у тоўстыя ў вышэйшых пазваночных жывёл (амніёт). Прадстаўляе сабой своеасаблівы загрузны бункер тоўстай кішкі, з якога пачынаюць рух неперавараныя рэшткі ежы^[1].

У паўзуноў сляпая кішка прысутнічае ў зачаткавай форме ў выглядзе невялікага выступу (большае развіццё яна атрымала ў сухапутных чарапах), а ў млекакормячых часта дасягае значных памераў. Птушкі маюць дзве доўгія сляпыя кішкі, якія размяшчаюцца насупраць адна адной (у голубападобных яны, аднак, невялікія, а ў буравеснікападобных і сокалападобных адсутнічаюць)^[2][3].

Кітападобныя, драпежныя, вялікая частка кажаноў маюць невялікую сляпую кішку (а ў насякомаедных і Afrosoricida яна наогул адсутнічае^[4]). Наадварот, у траваедных жывёл, даўжыня сляпой кішкі часцяком больш даўжыні цела жывёлы^[5][6]. У коней даўжыня сляпой кішкі складае 1 м пры ёмістасці 34 л^[7]. Сляпая кішка траваедных актыўна ўдзельнічае ў пераварванні клятчаткі (змяшчае бактэрыі, якія выклікаюць закісанне).

У некаторых непаўназубых (лац.: Cycloturus sive Myrmedon) маюцца дзве сляпыя кішкі (у даманаў жа іх — тры; адна з іх, няпарная, знаходзіцца ў пачатку тоўстай кішкі, а дзве парныя размяшчаюцца ніжэй^[8]). Myrmecobius fasciatus не мае сляпой кішкі.

• Дзержинский Ф. Я., Васильев Б. Д., Малахов В. В. Зоология позвоночных. 2-е изд. — М.: Издат. центр «Академия», 2014. — 464 с. — ISBN 978-5-4468-0459-7.
• Константинов В. М., Шаталова С. П. Зоология позвоночных. — М.: Гуманитарный издательский центр ВЛАДОС, 2004. — 527 с. — ISBN 5-691-01293-2.
• Слепая кишка // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.