Станковае мастацтва

Станко́вае маста́цтва^[1] — род выяўленчага мастацтва, творы жывапісу, скульптуры і графікі, якія маюць самастойны характар і не маюць прамога дэкаратыўнага або ўтылітарнага прызначэння, выкарыстання ў якасці састаўной і неад’емнай часткі якога-небудзь мастацкага ансамбля (у адрозненне, напрыклад, ад твораў манументальнага мастацтва або кніжнай ілюстрацыі). Тэрмін узнік у XIX — пачатку XX стагоддзя і паходзіць ад «станка», на якім ствараюцца творы (мальберт у жывапісе, скульптурны станок і інш.).

Творы станковага мастацтва разглядаюцца адасоблена ад наваколля. Іх значэнне не залежыць ад месца знаходжання, нягледзячы на тое, што ўмовы экспанавання і асвятлення могуць перашкаджаць або спрыяць поўнаму раскрыццю іх мастацкіх якасцей.

Шырокае развіццё станковае мастацтва атрымала ў эпоху Адраджэння і стала адной з умоў росквіту мастацкай культуры.

• Станковая графіка
• Станковы жывапіс
• Станковая скульптура

• Станковае мастацтва // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 150. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).