Тэорыя пластычнасці

Тэо́рыя пласты́чнасці — раздзел механікі суцэльных асяроддзяў, задачамі якога з'яўляецца вызначэнне высілкаў і перамяшчэнняў ў дэфармуемам целе за межамі пругкасці. Строга кажучы, у тэорыі пластычнасці мяркуецца, што напружаны стан залежыць толькі ад шляху нагруженія ў прасторы дэфармацый і не залежаць ад хуткасці гэтага нагруженія. Улік хуткасці нагружэння магчыма ў рамках больш агульнай тэорыі вязкапластычнасці.

Тэорыя пластычнасці металаў і палімераў знайшла шырокае прымяненне ў машынабудаванні, дзе часта даводзіцца разглядаць дэфармацыю дэталяў і нарыхтовак за межамі пругкасці, што дазваляе выявіць дадатковыя трывальныя рэсурсы канструкцыі. У тэхналагічных працэсах вытворчасці некаторых элементаў канструкцый прадугледжаны спецыяльныя аперацыі, якія дазваляюць шляхам пластычнага дэфармавання павысіць апорную здольнасць дэталяў у межах пругкасці. Тэорыя пластычнасці грунтоў і горных парод ужываецца ў геалогіі, а таксама ў праектаванні збудаванняў.

У цяперашні час вядома вялікая колькасць розных варыянтаў тэорый пластычнасці, якія адрозніваюцца выбарам пакладзеных у іх аснову вызначальных суадносін, якія вызначаюць паводзіны асяроддзя.

• Ивлев Д. Д.  Теория идеальной пластичности. — М.: Наука, 1966. — 232 с.
• Ивлев Д. Д., Быковцев Г. И.  Теория упрочняющегося пластического тела. — М.: Наука, 1971. — 232 с.
• Ишлинский А. Ю., Ивлев Д. Д.  Математическая теория пластичности. — М.: Физматлит, 2001. — 704 с. — ISBN 5-9221-0141-2.
• Ивлев Д. Д., Ершов Л. В.  Метод возмущений в теории упруго-пластического тела. — М.: Наука, 1978. — 208 с.