Фальсіфікацыя гісторыіФальсіфікацыя гісторыі — усвядомлены і мэтанакіраваны працэс скажэння ўяўленняў аб гістарычных падзеях і працэсах у інтарэсах індывідаў, сацыяльных груп, сацыяльных інстытутаў ці элітаў, а таксама вынік дадзенага працэсу ў выглядзе прадуктаў (вобразаў) індывідуальнай і грамадскай свядомасці — пэўныя адчуванні, перажыванні, настроі, ідэі, погляды, канцэпцыі, дактрыны і іншае[1]. Адрозніваецца ад паняцця Псеўдагісторыя — ідэй і канцэпцый на гістарычную тэматыку, якія прэтэндуюць на навуковасць, але не з’яўляюцца навуковымі[2], «перапісванне» мінулага ў сучасных асабістых ці палітычных мэтах[3][4][5]. Псеўдагісторыя і «фальсіфікацыя гісторыі» не супадаюць з паняццем міфалагізацыя гісторыі, працэсам стварэння ненавуковай версіі мінулага, аснову якой складае структура міф[6]. Не варта блытаць псеўдагісторыю з альтэрнатыўнай гісторыяй — літаратурным напрамкам, прысвечаным адлюстраванню рэальнасці, якая магла быць, калі б гісторыя ў адзін са сваіх пераломных момантаў пайшла па іншым шляху. Псеўдагісторыя характарызуецца выкарыстаннем розных маніпулятыўных прыёмаў і лагічных памылак, уключаючы выбарачнае прадстаўленне фактаў[7][4][5]. Аўтар можа карыстацца слабасцю гістарычных ведаў мас[8]. Можа стварацца ў рамках інструментальнага падыходу да гісторыі, які адмаўляе самастойную каштоўнасць мінулага і ставіць мінулае на службу сучаснасці[9]. Мэтамі аўтара, як правіла, з’яўляецца не «змена» гісторыі, а імкненне да славы і ўзбагачэння. Таксама матывацыяй стварэння можа быць барацьба за ўладу[8]. Часта звязана з тэорыямі змовы[7]. Блізкімі і звязанымі паняццямі з’яўляюцца псеўдаархеалогія і псеўдалінгвістыка. Адным з прыёмаў псеўдагісторыі з’яўляецца фальсіфікацыя гістарычных крыніц. Крыніцы
Літаратура
|
Portal di Ensiklopedia Dunia