Электрычны акумулятар

Электрычны акумулятар — хімічная крыніца току, крыніца сілкавання шматразовага дзеяння, асноўная спецыфіка якой у зваротнасці ўнутраных хімічных працэсаў, што забяспечвае яе шматразовае цыклічнае выкарыстанне, праз зарадку-разрадку, для накаплення электраэнергіі і аўтаномнага сілкавання розных электратэхнічных прылад і абсталявання, а таксама для забеспячэння рэзервовых крыніц энергіі ў медыцыне, вытворчасці і іншых сферах. Электрычны акумулятар складаецца з корпусу, электродаў, клем, сепаратараў і электраліту. Акумулятары звычайна аб’ядноўваюць у батарэі для павышэння напружання.

Паняцце «акумулятар» ужываюць для абазначэння:

• асобнага элемента: напрыклад акумулятар, акумулятарная банка, акумулятарная ячэйка
• некалькіх асобных элементаў, злучаных паслядоўна (для павышэння напружання) або паралельна (для павышэння сілы току) адзін з другім: напрыклад, акумулятарная батарэя

Правобраз акумулятара, які ў адрозненне ад батарэі Алесандра Вольта можна было шматразова зараджаць, створаны ў 1803 годзе Іаганам Вільгельмам Рытарам. Акумулятарная батарэя Рытара ўяўляла сабою слуп з пяцідзесяці медных кружкоў, паміж якімі пракладзена вільготнае сукно. Пры прапусканні праз прыладу току ад вольтавага слупа яна пачынала весці сябе як крыніца электрычнасці^[1].

Прынцып дзеяння акумулятара заснаваны на зваротнасці хімічных рэакцый. Працаздольнасць акумулятара можа быць адноўлена праз зарадку, то-бок прапусканне электрычнага току ў кірунку адваротным кірунку току пры разрадцы. Некалькі акумулятараў, аб’яднаных у адзін электрычны ланцуг, складаюць акумулятарную батарэю.