Programa Surveyor

O programa Surveyor foi un programa de sondas automáticas da NASA para explorar a Lúa antes da chegada do primeiro humano á súa superficie. As sondas aterrarían na superficie lunar e estudiaríana con diferentes instrumentos, sacando imaxes e obtendo datos das características do solo lunar. O programa tivo lugar entre 1966 e 1968, conseguindo facer chegar á Lúa con éxito cinco das sete sondas lanzadas. As catro primeiras sondas foron lanzadas mediante foguetes Atlas LV-3C Centaur D, mentres que as tres últimas o foron mediante foguetes Atlas SLV-3C Centaur D.^[1][2]

As sondas Surveyor tiñan unha masa de aproximadamente 1000 kg no lanzamento, unha altura de 3,3 m e un diámetro de 4,5 m. Tiñan forma de trípode sobre o que se montaban os instrumentos científicos e de enxeñaría. A súa estrutura era de aluminio e a enerxía eléctrica era producida por un panel solar cun total de 3 m² de superficie, producindo ata 85 W de potencia, e por unha batería non recargable de 24 voltios que en conxunto proporcionaban 4090 W. Cada sonda levaba tamén unha antena plana, dúas omnidireccionais e un altímetro radar. Como motor de freado para diminuír a súa velocidade cerca da Lúa usaba un Star 37 de Thiokol, que era exectado para que a sonda usara os seus motores de hidracina TD-339 para pousarse suavemente na superficie. Os motores de hidracina apagábanse a 3,5 m de altura sobre a superficie para evitar a contaminación do lugar da aterraxe e poder tomar mostras limpas.^[1][2]

Catro das naves Surveyor aterraron en mares lunares cerca do ecuador por ser sitios considerados de interese para o programa Apollo. Surveyor 7 foi enviado cerca do cráter Tycho polo seu interese científico. As sondas serviron tamén para obter información científica e tecnolóxica de cara ao envío de humanos á Lúa. Os obxectivos principais do programa Surveyor foron:^[1][2]

• Obter imaxes da superficie lunar mediante a cámara de televisión de cada sonda. Obtivéronse máis de 86 000 imaxes da superficie por parte das sondas a gran resolución, de ata 1 mm.
• Estudar as propiedades mecánicas da superficie lunar a partir das imaxes de televisión e dos instrumentos acaroados ás patas de aterraxe. Os Surveyor 3 e 7 tamén levaron recolledores de mostras que se usaron para estudar as propiedades mecánicas do solo lunar e para investigar os efectos da erosión na superficie acendéronse os motores das sondas, grabándose o resultado coa cámara de televisión.
• Estudar as propiedades térmicas da superficie mediante os termómetros dos compartimentos da electrónica das naves.
• Estudar as propiedades electromagnéticas da superficie mediante un imán nunha das patas de aterraxe das Surveyor 5, 6 e 7.
• Análise química por dispersión alfa, estudando a composición da superficie mediante un instrumento para medir a dispersión das partículas alfa levado a bordo polos Surveyor 5, 6 e 7.

Foi lanzada o 30 de maio de 1966 e aterrou no Oceanus Procellarum o 2 de xuño. Transmitiu 11 237 fotos da superficie e vídeo. A sonda transmitiu datos de enxeñaría ata o 7 de xaneiro de 1967.^[1][2]

Lanzada o 20 de setembro de 1966, comezou a xirar sobre si mesma durante a etapa de cruceiro ata a Lúa despois do fallo dun dos foguetes durante un acendido de corrección de traxectoria. O control de terra non conseguiu recuperar o control, perdéndose o contacto coa sonda o 22 de setembro ás 9:35 UTC. A nave impactou preto do cráter Copernicus ás 3:18 UTC do 23 de setembro, aínda que o seu obxectivo era tomar terra en Sinus Medii.^[1][2]

Surveyor 3 foi lanzada o 17 de abril de 1967, tomando terra o 20 de abril no Oceanus Procellarum. A sonda rebotou na superficie ao aterrar debido a un apagado dos motores demasiado cerca da superficie. Foi a primeira das naves Surveyor en levar un mecanismo de recollida de mostras coa que tamén se fixeron gabias de ata 18 cm de profundidade na superficie. Surveyor 3 transmitiu 6300 fotos e non sobreviviu á noite lunar. A sonda foi visitada pola misión Apollo 12, que colleu algunha das súas pezas para devolvelas á Terra.^[1][2]

Foi lanzada o 14 de xullo de 1967 e perdeuse o contacto con ela na fase de descenso, o 17 de xullo, a dous minutos e medio de tocar terra. Especúlase con que o foguete de freado explotou durante o seu acendido.^[1][2]

Engalou o 8 de setembro de 1967 e aterrou no Mare Tranquillitatis o 11 de setembro. A sonda transmitiu datos durante dúas semanas. Levaba a bordo un analizador por dispersión de partículas alfa para estudar a composición da superficie.^[1][2]

Chegou á superficie lunar o 10 de novembro de 1967, despois de ser lanzada o 7 de novembro. A sonda era idéntica á Surveyor 5, incluído o analizador de partículas alfa. O motor da sonda foi activado durante 2,5 segundos o 17 de novembro, levantando a sonda 4 m sobre a superficie e volvendo a aterrar nela para seguir funcionando sen problemas no que foi a primeira engalaxe controlada desde a Lúa. Transmitiu 30 027 imaxes á Terra.^[1][2]

A última sonda Surveyor foi lanzada o 7 de xaneiro de 1968 e aterrou cerca do cráter Tycho o 10 de xaneiro. Foi a sonda Surveyor con máis equipamento científico, incluíndo filtros polarizadores na cámara de televisión, un recolledor de mostras, imáns en dúas das patas e espellos auxiliares. A sonda deixou de funcionar a finais de febreiro de 1968.^[1][2]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Programa Surveyor

• Atlas LV-3C Centaur D
• Atlas SLV-3C Centaur D