Агресивно питачењеАгресивното питачење — правен термин за незаконски форми на јавно просење. Поддржувачите на таквото законодавство се залагаат за ограничување на овие активности. Некои противници веруваат дека статутите кои забрануваат агресивно питачење се дел од „криминализацијата на бездомништвото“ и тврдат дека таквите закони се дискриминаторски или нерамномерно се спроведуваат. ОписОпшто земено, агресивно питачење е лично барање за донирање пари или друг подарок. Ова може да се направи со гласна желба (прашување, барање, принудување, апели за сочувство, вознемирување, закани или барања) или со невокален приговор (употреба на знаци или други сигнални гестови, држење на телото, деца, животни или реквизити како на пр. играчки и музички инструменти). Тоа е вообичаена манипулативна, принудна или застрашувачка употреба на сочувството, стравот, вината или несигурноста кон друг поединец за парична добивка. Агресивно питачење како социјален проблемХелен Хершкоф тврдела дека законските ограничувања за активностите се „противуставно нејасни, премногу широки и ги лишуваат бездомниците од нивното право на слободен говор“.[1] Спротивно на тоа, Роџер Конер тврдел дека „Агресивното питачење не е вообичаено просење.[1] Агресивно питачење во американското правоДефиницијата за агресивно питачење е дадена во градските и окружните уредби, како и државните статути. На пример, според веб-страницата Блумингтон, Индијана, агресивно питачење е „растечка грижа за социјалната и јавната безбедност со која се соочуваат градовите од сите големини, вклучувајќи го и Блумингтон. Многу луѓе кои питачат пасивно бараат пари или држат знак. Други се многу поагресивни, создаваат врева, понекогаш повторени барања и избираат да бараат места кои се особено прометни, како што се во близина на автоматизирани машини за наплата, во тоалет или во близина на вашиот автомобил.[2] Уставните адвокати, вклучително, но не ограничувајќи се на Американската унија за граѓански слободи, обезбедиле серија судски одлуки кои го потврдуваат нивниот став дека Првиот амандман на Уставот на Соединетите држави ги штити активностите кои некои локални уредби се обиделе да ги пропишат како незаконско управување. Како одговор на тоа, многу јурисдикции одговориле со стеснување на дефиницијата за нелегално питачење. Општо прифатената терминологија е да се деноминира таквата активност како агресивно питачење. Во 1991 и 1992 година, федералните судови ги поништиле законите на државата Њујорк и Калифорнија со кои агресивно питачење било незаконско. Било забележано дека „Групи и поединци ширум Соединетите држави се ангажираат во високо јавни прибирање средства за секакви каузи и добротворни цели“. Ограничувањата што го дефинираат подигањето или постапувањето како агресивно се однесуваат и на начинот и на контекстот. Типична уредба е една од Лонгвју, Вашингтон:
Ограничувања за питачењеКанадаПровинцијата Онтарио го вовела својот Закон за безбедни улици во 1999 година за да ги ограничи специфичните видови на питачење, особено одредени тесно дефинирани случаи на „агресивно“ или навредливо питачење.[4] Во 2001 година, овој закон преживеал судски предизвик според Канадската повелба за права и слободи.[5] Законот дополнително бил потврден од Апелациониот суд за Онтарио во јануари 2007 година.[6] ФинскаБарањето пари на улица е легално во Финска од најмалку 1987 година, кога Законот за сиромашните бил поништен. Во 2003 година, Законот за јавен ред ги заменил сите правила на локалната власт и целосно го декриминализирал питачењето. ФранцијаСо закон бр. 2003-239 од 18 март 2003 година, „агресивно просење“ ( mendicité agressive ), т.е. поттикнување други да предадат пари, вредни предмети или каков било имот на јавна сообраќајница во група на агресивен начин или со закана со опасно животно, се казнува со затвор до шест месеци и со парична казна до 3750 евра.[7] НорвешкаОд 2006 година, просењето или питачењето повеќе не е кривично дело во Норвешка. Досадното и агресивно просење може, под одредени околности, да подлежи на одредби за одбивање, отстранување и протерување како што е наведено во член 7 од Законот за полиција, како и различни одредби во Кривичниот законик: нарушување на мирот (§350), несовесно однесување (§390а), принуда (§222), закани (§227) и измама (§270).[8] ПолскаКодекс на ситни прекршоци во член 58 став 2. Оној што проси јавно на притисок или со измама, ќе се казни со притвор или ограничување на слободата.[9] Јужна АфрикаПитањето по уличните агли е нелегално во Јужна Африка, иако не се спроведува.[10] Обединето КралствоИако питачењето е нелегално, тоа не носи затворска казна/казна според Законот за скитници од 1824 година. Сепак, поединечните агресивни питачи може да бидат предмет на судска забрана[11] и затвор.[12] Соединети ДржавиВо 2004 година, градот Орландо, Флорида донел уредба (Општински законик на Орландо, член 43.86) со која се бара од лицата кои се занимаваат со питачење да добијат дозвола од општинскиот полициски оддел. Уредбата дополнително го правела кривично дело работењето во комерцијалното јадро на центарот на Орландо, како и на 3 метра од која било банка или банкомат. Во Орландо, исто така, се смета за кривично дело манипулаторите да даваат лажни или невистинити изјави, или да се маскираат, да бараат пари и да ги користат парите добиени за барање за одредена цел (на пр. храна или автобуска карта) за да се потрошат за било што друго (на пр. цигари или алкохолни пијалаци). Овој дел бил укинат во 2017 година.[13] Во Балтимор, Мериленд, неколку непрофитни организации работеле со „мијачи на шофершајбни“ за да ги тргнат од улиците наместо полицијата да мора да го спроведува законот и да ги уапси тинејџерите.[14][15] Наводи
Надворешни врски
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
