Аеросанка

Аеросанка (руски: aэросани) — санка или тобоган погонувана со пропелер што се лизга на скии. Аеросанките се користат за врски, испорака на пошта, медицинска помош и патролирање на границите во земји како Северна Русија, како и за разонода. Аеросанки користела советската Црвена армија за време на Зимската војна и Втората светска војна.

Првите аеросанки можеби биле изградени во 1903-05 година од Сергеј Неждановски. Во 1909–1910 година, младиот Игор Сикорски проектирал и испробал аеросанки, пред да продолжи да конструира повеќемоторни авиони и хеликоптери. Тие беа лесни возила од шперплоча на скии, придвижувани од користени мотори на авиони и пропелери.^[1]

Воена употреба

RF-8, помал модел од Втората светска војна, придвижуван од евтин автомобилски мотор

Воената употреба на аеросанки датира барем од 1910-тите. За време на Првата светска војна, аеросанки биле користени за извидување, комуникација и лесни напади во северните области. За време на Зимската војна 1939-40 против Финска, некои аеросанки биле опремени со држач за митралез на покривот.^[2] Можеле да превезуваат четири или пет луѓе и да влечат уште четворица на скии. Аеросанките првично се користеле за превоз, врски и медицинска евакуација во длабок снег, главно на отворено и на замрзнати езера и реки поради нивната слаба способност за искачување по ридови и ограничената способност за маневрирање на кривулести шумски патишта.

За време на Втората светска војна, аеросанките биле користени за извидување, врски и лесни напади во северните области благодарение на нивната голема подвижност (25 – 35 км/ч) во длабок снег, каде што многу возила воопшто не можеле да се движат.^[3] Одговорноста за аеросанките била префрлена на Советските оклопни сили и биле поднесени нарачки за проектирање и изработка на лесно оклопни верзии, заштитени со десет милиметри челична плоча на предната страна. Тие биле организирани во транспортни или борбени баталјони од 45 возила, во три чети, често дејствувајќи во соработка со скијачката пешадија. Војниците обично биле носени или влечени од аеросанки, додека огнената поддршка била обезбедена од потешките оклопни модели вооружени со митралези. Аеросанките не биле користени за непосреден напад поради нивната ранливост на експлозиви како што се минофрлачки гранати.