Балсамирање

Балсамирање (од старогрчки βάλσαμον — „балсам, балсамин“) — претставува начин за спречување на распаѓањето на мртви тела или поединечни органи, кој се применува за зачувување на човечки тела по нивната смрт, за дезинфекција при долготраен превоз на трупови, како и за изработка на анатомски експонати.^[1]^[2] Луѓето што вршат балсамирање се нарекуваат балсамери.

Балсамирањето е познато уште од најстарите времиња. Суштината на балсамирањето се состои во натопување на ткивата на трупот со супстанции што ги уништуваат микробите и го забавуваат посмртното распаѓање на ткивото. Во Стар Египет за балсамирање се користеле мирисливи материи — балсами (оттука и потекнува самиот назив на постапката). Пред балсамирањето, во Египет, мозокот се вадел преку носот, бидејќи се сметало дека нема никаква вредност (функцијата на мозокот тогаш не била позната, па затоа едноставно го фрлале, додека другите органи се сочувувале одделно од трупот).^[3]

Процес на балсамирање

Балсамерот започнува со процесот наскоро по настапувањето на смртта, пред да започне распаѓањето на телото. Телото најпрво се мие со прочистена вода и се носи во Пер-Хефер (Домот за мумифицирање). Потоа следи отстранување на меките ткива со вадење на мозокот преку носот, а завршува со празнење на стомачната празнина. Стомакот, цревата, црниот дроб и белите дробови се вадат, се чистат, се конзервираат и се оставаат настрана за подоцна да бидат закопани заедно со мумијата.

Потоа испразнетото тело повторно се мие, се полни со привремени конзерванси и се затвора. Следниот чекор е телото внимателно да се посипе со природна сода во прав — средство со сушечко и антисептичко дејство, кое традиционално се користело во обредни прочистувања низ вековите. Сушењето на телото трае четириесет дена. Откако ќе се исуши, телото се пренесува во Вабет (буквално: „местото каде што се изведува мумификацијата“) или Домот на прочистувањето.

Потоа телото се обвиткува со завои и се става во покров. Балсамирањето се врши според однапред одреден ритуален образец: редоследот на поставување на завоите, соодветните амајлии и изговарањето на точните вражби е строго определен однапред. Секоја ситница има своја важност, со цел да се обезбеди вистинскиот начин на зачувување на душата.