Викентиј Лерински
Викентиј Лерински (латински: Vincentius) (Галија, околу. 400 – непознато, 450) – црковен писател од 5 век.[3] Тој бил монах и автор на раните христијански списи како Комониториумот кој датира од 434 и се смета за вовед во православното учење на христијанството.[4] Се празнува на 24 мај (по стар стил), т.е. 6 јуни (по нов стил)[5]. ЖивотописВикентиј Лерински е роден во Тулуз, Галија[6] во благородничко семејство и се смета дека бил брат на Луп Тројански.[7] Во раниот живот се занимавал со секуларни потраги; не е јасно дали станува збор за цивилни или воени, иако терминот што тој го користел бил, „секуларистичка милиција“. Се замонашил во Леринската опатија на островот Сент-Онора каде под псевдонимот Перегрин го напишал Комониториумот, ок. 434 , околу три години по Третиот вселенски собор.[8][9] Генадиј Масилијански напишал дека Викентиј умрел за време на владеењето на римскиот цар Теодосиј Втори на Исток и на Валентинијан III на Запад. Затоа, неговата смрт мора да се случила во или пред 450 година. Неговите мошти се зачувани во Лерин.[10]. Цезар Барониј го вклучил неговото име во Римската мартирологија а се одбележува на 24 мај. КомониториумВикентиј го напишал Комониториумот за да обезбеди општо правило за да се разликува католичката вистина од ерес. Позната максима на Викентиј била следнава: „... во самата Католичка црква мора да се води секаква можна грижа, за да ја одржиме верата во која се веруваше насекаде, секогаш, од сите“.[11] Прифатената идеја дека Викентиј бил семипелагијан му се припишува на протестантскиот теолог од 17 век, Гергард Иоган, развиена во 17 век од кардиналот Енрико Норис.[12] ( xxii ) Доказ за семипелагијанството на Викентиј, според Реџиналд Моксон, било дека Викентиј во Комониториумот се изјаснувал против доктрините на Свети Августин.[12] ( xxvii ) СемипелагијанствоСемипелагијанството било доктрина што ја застапувале монасите во и околу Марсеј во Јужна Галија по 428 година. Имала за цел да биде компромис помеѓу двата екстреми на пелагијанството и августинизам и било осудено како ерес во Вториот совет во Оранж во 529 г. по повеќе од еден век спорови.[13] Викентиј се сомничел за семипелагијанство, но не е сосем јасно дали ја држел таа доктрина, бидејќи истата не се наоѓа во Комониториумот. Но сепак е извесно дека неговите симпатии биле со оние што ја поддржувале таа доктрина. Со оглед на тоа дека монасите на Леринските острови - како и цело свештенство на Јужна Галија- биле семипелагијанци, не е чудно што Викентиј се сомничел за истото. Викентиј стоел поблизу до источно-православната позиција од денес, која била практично универзална до времето на Августин, и која можеби се толкувала како семипелегијанство од страна на следбениците на Августин. Викентиј ја поддржувал традицијата и се чинело дека се спротивставува на голем дел од делото на Августин како „нова“ теологија. Во Комониториумот ги навел теолозите и учителите кои, според него, дале значителни придонеси во одбраната и ширењето на Евангелието; тој го изоставил Августин од тој список. Прашање на академска дебата е дали Викентиј бил авторот на Objectiones Vincentianae, збирка од шеснаесет заклучоци, наводно, произлезени од списите на Августин, кои се изгубени и за нив се знае само низ делото на Проспер Аквитански, Responsiones ad capitula objectionum Vincentianarum. Тоа датира од времето на Комониториумот, а неговите аними се многу слични на делот 70 и 86, со што не е исклучена можноста и двете да биле напишани од истиот автор.[8] Литература
Надворешни врски
Наводи
|
||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
