Вратислав I

Влатислав I
Бохемиски војвода
Владеење	915–921
Роден(а)	ок. 888
Починал(а)	13 февруари 921
Закопан(а)	Базилика „Св. Ѓорѓи“, Прага
Благородно семејство	Пшемисловци
Сопружник(ци)	Драхомира
Деца Венцеслав I Болеслав I Стрезислава (?)
Татко	Боривој I
Мајка	Људмила Бохемиска

Вратислав I (чешки: Vratislav I.; ок. 888 - 13 февруари 921 година), член на династијата Пшемисловци, бил бохемиски војвода од 915 година до неговата смрт.

Тој бил син на војводата Боживој I Бохемиски од неговата сопруга Људмила и помладиот брат на војводата Спитихњев I. Околу 906, тој се оженил Драхомира, на хевелска принцеза, да се воспостават блиски врски со полапските Словени. Вратислав имал најмалку два сина, Венцеслав и Болеслав, и двајцата го наследиле како бохемиски војводи. Некои историчари веруваат дека Стрезислава, сопруга на бохемискиот благородник Славник, основач на династијата Славниковци, била и ќерка на Вратислав.^[1]

По смртта на неговиот постар брат Спитихњев во 915 година, Вратислав станал војвода во време кога бохемиските земји околу замокот Прага веќе се дистанцирале од политичката и културната сфера на Велика Моравија и паднаа под влијанието на Источна Франкија, особено за време на владеењето на војводата Арнолф Баварски. Тогашниот „Аналес Фулденс“ известува дека веќе во 900 година, баварските сили го нападнале принцот Мојмир Втори Моравски во сојуз со Бохемците. Од друга страна, војводата Вратислав им понудил на унгарските напаѓачи бесплатен премин и ја поддржал нивната кампања во 915 година против саксонскиот војвода Хенри Птичар.

За Вратислав е заслужен основањето на базиликата Свети Ѓорѓи на Прашкиот замок и исто така со основањето на шелезискиот град Вроцлав (Вратиславија). Тој загинал во битка против Унгарците, можеби во 919 година, иако почесто се претпоставува 921 година.

• Ancestral Roots of Certain American Colonists Who Came to America Before 1700 by Frederick Lewis Weis; линија 244-7
• The Plantagenet Ancestry by William Henry Turton, страница 85
• Royal Highness, Ancestry of the Royal Child by Sir Iain Moncreiffe, страници 64–65