Граѓански национализамГраѓанскиот национализам, инаку познат како демократски национализам, е форма на национализам што се придржува до традиционалните либерални вредности на слобода, толеранција, еднаквост и поединечни права, и не се заснова врз етноцентризам.[1] Граѓанските националисти често ја бранат вредноста на националниот идентитет велејќи дека на поединците им е потребен како делумен заеднички аспект на нивниот идентитет за да водат значајни, автономни животи[2] и дека на демократските политики им треба национален идентитет за да функционираат правилно. Либералниот национализам се користи во иста смисла како „граѓански национализам“, но постои и либерален етнички национализам,[3][4] а „државен национализам“ е гранка на граѓанскиот национализам, но може да биде и нелиберален. Граѓанската нација е политички идентитет изграден околу заедничкото државјанство во државата. Така, „граѓанската нација“ не се дефинира себеси со културата, туку со политичките институции и либералните принципи, кои нејзините граѓани се обврзуваат дека ќе ги држат. Членството во граѓанската нација е отворено за секој човек по државјанство, без разлика на култура или етничка припадност; оние кои ги споделуваат овие вредности се сметаат за членови на нацијата.[5] Теоретски, граѓанска нација или држава нема за цел да промовира една култура над друга.[5] Германскиот филозоф Јирген Хабермас тврди дека имигрантите во либерално-демократската држава не треба да се асимилираат во културата домаќин, туку само да ги прифатат принципите на уставот на земјата (уставен патриотизам).[5] Граѓанскиот национализам често се споредува со етничкиот национализам. Според американскиот професор Доналд Иперсиел, граѓанскиот национализам историски бил одлучувачки фактор во развојот на современите уставни и демократски форми на владеење, додека етничкиот национализам повеќе се поврзува со авторитарно владеење, па дури и со диктатура.[6] Навистина, оживувањето на граѓанскиот национализам во 20 век одигра клучна улога во идеолошката војна против расизмот.[7] Меѓутоа, како што наведува Умут Озкиримли, „граѓанските“ нации можат да бидат нетолерантни и сурови како и таканаречените „етнички“ нации, наведувајќи ги француските јакобински техники на прогон што ги користеле фашистите од 20 век.[8] Некои тврдат дека граѓанскиот национализам неизбежно го вклучува основниот етнички концепт на национална припадност, бидејќи апстрактните вредности не можат да се поврзат со одредено место.[9] ИсторијаГраѓанскиот национализам го има во традициите на рационализмот и либерализмот, но како форма на национализам тој е во контраст со етничкиот национализам. Ернест Ренан често се смета дека е ран граѓански националист. Филозофот Ханс Кон бил еден од првите што го диференцирал граѓанскиот национализам од етничкиот национализам во неговата публикација од 1944 година „Идејата за национализмот: студија за нејзиното потекло и позадина“.[10] Членството во граѓанската нација се смета за доброволно, како во класичната дефиниција за нацијата на Ренан во „Што е нација?“ како „дневен референдум“ што се карактеризира со „волја за заеднички живот“.[11] Некои автори ја критикуваат таа дефиниција што ја користи Ренан, заснована врз „дневен референдум“, поради двосмисленоста на концептот и неговата идеализација. Тие тврдат дека аргументите што Ренан ги употребил не се во согласност со неговото размислување. Граѓанско-националните идеали влијаеле врз развојот на посредната демократија во земји како што се Соединетите Американски Држави и Франција (види Декларација за независност на САД од 1776 година и Декларација за правата на човекот и граѓанинот од 1789 година).[12] Поврзано
Наводи
Извори
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
