Декларација на Конференцијата на Обединетите Нации за човековата околина

Декларацијата на Конференцијата на Обединетите нации за човековата околина или Стокхолмска декларација била усвоена на 16 јуни 1972 година од Конференцијата на Обединетите нации за човековата околина на 21-от пленарен состанок како прв документ во меѓународното еколошко право што го признава правото на здрава животна средина. Во декларацијата, нациите се согласиле да прифатат одговорност за какви било влијанија врз животната средина предизвикани од нивните постапки.^[1]

Документот започнува со седум прокламации кои ја покриваат глобалната природа на еколошките проблеми и наведува дека за решавање на нив ќе биде потребна голема соработка меѓу народите. Овие прокламации заклучуваат дека напорите за зачувување и подобрување на животната средина ќе имаат корист за сите луѓе и нивните потомци.^{[2] [3]} Потоа, во декларацијата се наведени дваесет и шест принципи кои треба да ги водат нациите преку нивните одговорности. Акциониот план е поделен во три категории, вклучувајќи проценка на животната средина наречена Земјенчасовник, управување со животната средина и 109 мерки за поддршка.

Декларацијата од Рио од 1992 година ја „реафирмира“ Декларацијата од Стокхолм и се обидува да ја надгради истата.^[4]

• Архивирано на 14 март 2015.
• Воведна белешка од Гинтер Хендл, белешка за процедуралната историја и аудиовизуелен материјал за Декларацијата на Конференцијата на Обединетите нации за човековата околина (Стокхолмшка декларација) во историските архиви на Аудиовизуелната библиотека на Обединетите нации за меѓународно право