Македонскиот јазик не е дијалект на бугарскиот, на дијалект не се говори во болниците, во училиштата, во канцелариите, на Универзитетите. На дијалект се зборува дома, меѓу членовите. Кога еден јазик ги опслужува сите сфери на општествениот живот тоа е литературен јазик, тоа не е дијалект
"Бугарите се насилно преобратени Турци, по 1878 година. Тоа е годината кога Царска Русија ја ослободи Бугарија и ја формирале бугарската држава и народ. Овоа зборува дека Русија има голем грев кон Бугарија, ја одвоила од матичната земја - Турција, сега се прашува како му е на ханост Аспарухов. Значаен дел од Бугарите немаат бугарско потекло, тоа е објективен историски факт."
"Во интерес на процесот на зближување и идното обединување на македонските области од двете страни, нашата партија се согласи да се воведе како задолжителен предмет официјалниот македонски јазик во пиринскиот крај. И допушти како учители, македонски учители од Скопје, како и македонски библиотекари за да ја распространуваат литературата на македонски јазик. Тоа беше доказ дека нашата партија се однесува со најголема симпатија кон обединувањето на македонскиот народ."
"Бугарскиот народ и прабугарите се од турски потекло, нашиот народ пред долго време се иселија од Монголија и од Алтај, потоа пристигна покрај Евро-Азија и после тоа се населиле кон северните и јужните делови на Балканот"
"Првиот устав и правилник на револуционерната организација уште не се најдени, заради тоа единствени индикатори се мемоарските литератури на основачите на организацијата, и според тие ние можеме да доведеме во следниот заклучок дека првото име на организацијата е Македонската Револуционерна Организација (МРО)"
"Да, разликите меѓу литературниот бугарски и народниот бугарски се продлабочуваат поради зголемената русификација на нашиот јазик. По Ослободувањето во Бугарија била воведена привремена руска власт. Работен јазик во министерствата е рускиот. Во армијата, судовите и во други области, навлегува моќен прилив на русизми. Како што истакнува Иван Богоров, „најлошото е што тие (Русите) и да не напаѓаат толку многу, ние самите без да го сфатиме им служиме на нивната пан-руска мисла и брзаме да го направиме нашиот пишан јазик руски-Бугарски, па им стануваме слепи макроа без боцкање“."
"Главен аргумент за ставот на бугарските научници е фактот што во византиските извори Самоил се нарекува „бугарски крал“. Но, до десеттиот век Византија престана да ги разликува Словените од Бугарите, кои сите зборуваа словенски; се однесувало само на Словенски."
"Неминовно, Левски беше издигнат во недопирлив народен светец. Тој беше претворен во пропаганден инструмент за да им служи на последователните влади. Секој следен владетел ќе нагласи или минимизира одредени аспекти на Левски за да одговара на нивните политички потреби. За време на балканските војни бил користен како извор на инспирација. Во комунистичкиот период, неговиот критички однос кон Русија беше игнориран. Во 2012 година, ако воопшто се разговара, тој главно е цитиран за неговите идеи за „неизвалканата република“ каде сите етникуми би биле подеднакво третирани."
"Кога ја пишува историјата на сопствената држава (и нација), историчарот тешко може да избегне националистички пристрасености од овој или оној вид. Предметот и „вредностите“ во овој случај се тесно испреплетени и сосема неразделни; во одредена смисла националната историја може да стане националистичка историја. Дотолку повеќе што националните чувства и ставови се многу живи и историчарот како личност ги споделува овие вредности/Националистичкото „пристрасеностување“ од посуров тип е едноставно неизбежно кога ниту национализмот е доведен во прашање, ниту се дискутираат целите на пишувањето историја. Потекнува бугарската историографија во епохата на националната преродба кога се сметаше за политичко оружје во народноослободителните борби.Оваа национално-националистичка традиција на историографијата продолжува доста непрекинато до денес и никогаш не била сериозно разбиена."
"Право на глас во општина Благоевград имаат околу 30.000 македонски граѓани. Тие претставуваат речиси половина од гласачите во регионалниот центар Пиринско. Во општина Петрич има и Македонци со бугарски лични документи. Таму нивниот број е 15.000. Во Сандански со право на глас живеат околу 5.000 македонски жители. Во областа Благоевград вкупниот број на гласачи е 313.048. Македонците претставуваат околу 15 отсто од луѓето кои можат да гласаат за бугарскиот парламент. Секции има 571. Во 450 од нив може да се гласа машински."
"По 1989 година, во самата Бугарија е изградена прилично голема заедница на успешни Македонци. Денеска во Бугарија Македонците ги поздравуваат пациентите во одделенијата на големите болници, ве оперираат, ве мажат, ви ги крштеваат децата, тие се меѓу најдобрите ПР луѓе, ги има во уметничката и музичката заедница. Тие се менаџери на големи компании, меѓу кои и меѓународни во Софија."
"Слична манипулација деновиве наидовме на прославата на таканаречениот македонски „крвав Божиќ“ од 1945 година. На многу места се зборуваше дека во тоа време во СР Македонија биле убиени 1200 "Бугари" со цел да се уништи бугарската свест. и насилна македонизација. Се тврдеше дека при бунт на македонските офицери и војници во Скопје, проследен со бунт во Штип, десетици војници биле убиени по наредба од Белград на централниот плоштад пред Офицерскиот дом, а за неколку часа и околу 70 полицајци. Околу 900 луѓе беа фрлени на скопското Кале и таму починаа од глад. На сето тоа следеше масакрот на 23.000 Бугари во Охрид и Преспа. Околу 130.000 Бугари беа испратени во различни затвори."
"Вистина е дека на 7 јануари 1945 година имаше бунт на војници и офицери. Вистина е и дека за југословенската македонска историографија ова беше забранета тема со децении. Но, бунтот беше главно дело на македонските националисти и израз на желбата на бунтовниците да не одат на Сремскиот фронт и Берлин, туку едноставно да се упатат кон југ, да го ослободат Солун и нивните „браќа“ од Егејска Македонија со цел да прогласат „обединета Македонија“. И тоа, во нивнити идеи, еден ден дефинитивно би го вклучило и пиринскиот удел."
"Поради споменатиот бунт, всушност има судени, осудени и репресирани. Но, ниту десетици загинаа на самиот плоштад, ниту беа убиени 70 офицери, ниту 900 загинаа на скопската тврдина од глад и жед. На позадината на пописите на населението што ги имаме, 23.000 убиени во Охрид и 150.000 испратени во затвор се фантазии кои не заслужуваат ни коментар."
"Исклучително значаен е и рускиот/советскиот „фактор“. Неговата важност е двојна: прво, руското признавање на македонскиот јазик, што толку ги фрустрира лингвистите во Софија, беше имплицитен аспект на бугарско-македонските контроверзи за време на комунизмот. Второ, треба да се земе предвид и руското влијание врз стандардниот бугарски јазик. Всушност, софиското полемичко осудување на „србификацијата“ на македонскиот јазик во голема мера произлегува од фактот што бугарските научници, а уште повеќе, политичките личности не наоѓаат во македонскиот јазик одредени речник зборови и фразеологија кои биле внесени во нивниот јазик од рускиот јазик. Денес, овие зборови и изрази, кои Бугарите ги доживуваат како „типично бугарски“, во македонскиот јазик се заменети со аналози од српско потекло."
"Бугарските лингвисти честопати се обидуваат да ја минимизираат важноста на „рускиот придонес“ во кодификацијата на нивниот литературен јазик или да го претстават како „компензација“ за лексичкото и морфолошките богатства што средновековниот бугарски јазик му ги дал на рускиот јазик, но оваа интерпретација само се обидува да го скрие историски раскин и немање континуитет меѓу старобугарската литература и современиот национален јазик. Понатаму, софиските полемичари го осудија српското влијание со кое се согласија кодификаторите на македонскиот јазик, иако тие го поздравија руското влијание на бугарски јазик како „збогатување“. Како што македонскиот не може да се разбере без упатување на српскиот и бугарскиот, бугарскиот е суштински испреплетен со рускиот."
"Маринов вели дека за време на социјалистичкиот режим, кога тој живеел во емиграција во Италија, неговиот лик бил третиран на негативен начин: како фашистички соработник, одговорен за убиството на голем број левичари, односно комунистички дејци во Бугарија."
"Односот, додава тој, се менува, па одредени кругови, не само во историската наука, но и во тајните служби, дури во централниот апарат на Бугарската комунистичка партија го препознаваат Михајлов како можен сојузник во тогашните историски контроверзии во врска со Македонија."
"„Имено, со својата негаторска позиција во однос на македонскиот национален идентитет, Михајлов бил битен залог во борбата против таканаречената ’скопска пропаганда’“, вели Маринов."
"ДВ: Во април 1967 г., Политбирото на ЦК на БКП формулирало една поцврста позиција во однос на македонскиот идентитет. Во Вашата книга „Македонското прашање од 1944 до денес“, оценувате дека целта на Софија била на овој начин „да ги сврти во своја корист идентитетските тенденции во југословенска Македонија.“ Актуелна ли е и денес оваа мотивација во Софија?"
"Денес таа е, ми се чини, дури поактуелна одошто за времето на Живков. Според прокламираната тогашна бугарска позиција, Бугарија ги признава „реалностите” во Југославија, која пак морала да признае дека Пиринскиот крај е со бугарско население: позиција што е многу слична со денешната. Меѓутоа, во интерес на вистината, ниту за време на режимот на БКП, ниту денес, Бугарија не се задоволува со нудената од самата неа зделка. Секогаш неизбежно се стигнува до прашањето за „историската вистина”, врз која официјална Бугарија смета дека има монопол и преку која се атакуваат имено денешните „реалности” во Македонија како вештачки."
"По распаѓањето на Југославија, Бугарија се обидуваше да им влијае на националните наративи и култура во Македонија во рамките на возможното уште со признавањето на независноста на поранешната југословенска република, што Бугарија го направи прва и постојано го истакнува. Но, главната цел на бугарската политика беше откинувањето на Македонија од Србија: се очекуваше новите политички елити во Македонија да го сфатат „фалшoт” на својата нација и јазик, и така Македонија да се „ребугаризира”. Долгото чекање изгледа ги изнервира бугарската политичка класа и експертските средини во Министерството за надворешни работи, и во последните години Бугарија применува директен притисок врз Македонија од „грчки” тип, имено диктирајќи што Македонците мора да веруваат за себе, за својата историја и јазик."
"Бугарите не биле Словени. Тие првично биле финско-туранско-татарска раса со далечно сродство со самите Турци... Нивната религија и тип на култура потекнувале од Грците од Константинопол, но контактот со Словените го изменил нивниот јазик така што изгледал речиси како обичен словенски јазик...
''Толку целосно се чинеше изгубен идентитетот на бугарската нација, што странските патници во регионот зборуваа за нив како еден вид Грци, а приближно до времето на Кримската војна [1853-1856] секој Бугарин кој имал среќа да тврди дека има богатство и образование веројатно ќе се опишува себеси како „Грк“. Потоа во деветнаесеттиот век бугарската националност, како и многу други полуизгаснати националности, повторно се потврди. Руската дипломатија ја сфати вредноста на охрабрувањето на народот кој би можел да помине како Словени и кој би можел да биде поттикнат да апелира до царот [рускиот цар] да ги заштити од исламот."
"Додека некои луѓе прво се променија од патриоти во националисти, а подоцна од „грчки“ во „бугарски“, други направија обратно. Атанас Богориди и Николаос Пиколос се примери од првиот тип: тие се претворија од „грчки“ патриоти во „грчки“ националисти и дури подоцна, ако воопшто се претвориле, од „грчки“ националисти се претворија во „бугарски“ националисти. Петар Берон и Иван Селимински ги претрпеа двата развоја во другиот редослед: прво ја променија својата верност од „грчка“ во „бугарска“, но не го завршија целосно преминот од патриоти во националисти: тие продолжија да ги претставуваат патриотските идеали на просветителството и образованието."
↑Miller, Marshall Lee (1975). Bulgaria during the Second World War. Калифорнија: Stanford University Press. стр. 123. Армијата која беше пречекана со таков ентузијазам стана предмет на одвратност.
