Орнитомимус

Орнитомимус Ornithomimus Период: доцна кредаа,
Измонтиран скелет O. edmontonicus, Кралскиот музејво Онтарио
Научна класификација
Типски вид
†Ornithomimus velox Марш, 1890
Други видови
†O. edmontonicus Стернберг, 1933 †O. samueli? (Паркс, 1928)

Орнитомимус е диносаурус од семејството птицолики диносауруси^[1].

Со должина од 2,5 до 4 метри, тој бил многу лесен и грациозен, со мускулно на задните екстремитети прилагодени на трчање. Устата му била без заби и изглдала како клун. Тој бил ловец и мршојадец и веројатно можел да развие значителна брзина, но според неодамнешните истражувања, се чини дека бил ладнокрвен и трчал на кратки растојанија. неговите шупливи [коска]и придонесле за брзината, а добриот вид за ловот. Кога трчал, најверојатно ја држел главата високо кренато за да може да има добар поглед и да ја одржува рамнотежата со долгата, тврда опашка^[2].

Првиот комплетен скелет е пронајден во 1971 година. Пред тоа биле пронајдени само фосили од нозе со канџи. Го имало во Канада, САД и на Тибет^[3].

Во 1890 година Марш го сместил „Орнитомимус“ на Орнитомимозаурија, класификација која сè уште е честа. Современите кладистички студии укажуваат на изведена позиција во орнитомимидите; овие сепак вклучија само О. edmontonicus во нивните анализи. Односите помеѓу О. edmontonicus , О. velox "" и "" O. sedens "не се објавени^[4].

Следниот кладограм се заснова на Xu et al., 2011

За исхраната на „Орнитомимус“ сè уште се расправа. Како тероподи, орнитомимидите можеби биле месојади, но нивниот облик на тело исто така би одговарал за делумно или во голема мера тревојаден начин на живот. Покрај тоа се хранеле и со инсекти, ракови, овошје, лисја, гранки, јајца и месо од гуштери и мали цицачи.

„Орнитомимус“ имал нозе што биле прилагодени за брзо движење, со тибијата околу 20% подолга од бедрената коска. Големите дупки за очи сугерираат изразит вид, а исто така укажуваат на можност дека тие биле способни и за гледање во темнина и ноќ.

• Claessens, L., Loewen, M. and Lavender, Z. 2011. A reevaluation of the genus Ornithomimus based on new preparation of the holotype of O. velox and new fossil discoveries. Journal of Vertebrate Paleontology, SVP Program and Abstracts Book, 2011, pp. 90.
• Reisdorf, A.G., and Wuttke, M. 2012. Re-evaluating Moodie's Opisthotonic-Posture Hypothesis in fossil vertebrates. Part I: Reptiles - The taphonomy of the bipedal dinosaurs Compsognathus longipes and Juravenator starki from the Solnhofen Archipelago (Jurassic, Germany). Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments, doi:10.1007/s12549-011-0068-y