Пињоли  Пињоли, наречени и семки од бор[1] или борови ореви[2] — јадливо семе од некои видови на борови. Според Организацијата за Храна и Земјоделство, само 29 видови даваат јаткасти плодови, а 20 од нив се користат во трговијата,[3] што се должи на величината на семето кое треба да е доволно големо за да се исплати неговата берба; кај другите борови, иако семето е јадливо, тоа е премало за да се користи како храна.[3] Видови и географска распространетостВо Азија, семето претежно се собира од два вида бор: Корејски бор (Pinus koraiensis) и герардов бор (Pinus gerardiana).[4] Во Европа пињолите најчесто се добиваат од пинија (Pinus pinea), која се одгледува за оваа намена повеќе од 5.000 години. Лимбата (Pinus cembra) се користи многу помалку. Во Северна Америка најчесто се користи: колорадски пињон (Pinus edulis), еднолисен бор (Pinus monophylla) и мексикански пињон (Pinus cembroides). Физички одликиОткако ќе се извадат од шишарката, пињолите се покриени со тврда обвивка (семенска лушпа). За да се јадат треба прво да се отстрани лушпата. Излупените пињоли, ако се чуваат на суво и ладно место (-5 до 2 °C) имаат долг рок на траење. Пињолите во лушпа (и излупените на топло) се расипуваат мошне брзо, се скислуваат за неколку недели, или денови во топли и влажни услови. Пињолите можат да се најдат во продажба и со лушпа, но поради чување во несоодветни услови, може да го загубат вкусот, а може и веќе да се расипани кога ќе се купат. Затоа, за да се зачува нивниот вкус, пињолите често се замрзнуваат.[5] Европските пињоли се разликуваат од азиските по поголемата должина споредено со ширината; Азиските пињоли се покуси, во облик на долги зрна од пченка. Американските пињоли се познати по својата изразена величина и лесното лупење. Хранлива вредност
Сувите и спремни за јадење пињоли содржат 2% вода, 13% јаглехидрати, 14% белковини и 68% масти. 100 грама сушени борови ореви имаат енергетска вредност од 673 килокалории и се богат извор (20% или повеќе од препорачаната дневна вредност (ДВ)) на голем број микрохранливи материи, претежно манган (419% ДВ), фосфор (82% ДВ), магнезиум (71% ДВ), цинк (67% ДВ), бакар (65% ДВ), витамин Е (62% ДВ), витамин K (51% ДВ), и Б комплекс витамините, тиамин и ниацин (29-35% ДВ), итн. Пињолите се добар извор на хранливи материи. Пинијата (P. pinea) содржи двојно повеќе јаглехидрати од кинескиот (P. koraiensis) и пакистанскиот (P. gerardiana) бор.[8] Од друга страна, претходниве два вида содржат повеќе јаглехидрати и масти.[3] Употреба во кулинарствотоПињолите се јадат во Европа и Азија уште од палеолитот. Често се додавале во месо, риба, зеленчукови салати или се печат во леб. Во Италија се основна состојка за макалото песто. Торта дела нона (итал:Torta della nonna - буквално „бабина торта“) е општ термин за секаков вид торта подготвена по стар семеен рецепт, но најчесто се користи за пита со шлаг, наросена со пињоли и по желба посипана со шеќер во прав. Пињоли колачињата, се италијанско-американски слаткарски специјалитет (во Италија се викаат бисквити од пињоли (biscotti ai pinoli)) и се прават од бадемово брашно обликувано во тесто, па посипано со пињоли. Во Каталонија, се прави слатка од топчиња марципан прекриени со пињоли, намачкани со матено јајце и печени на тивок оган. Оваа слатка се вика „Панелета“. Пињолите исто така ги има во предјадењето „salade landaise“ во југозападна Франција. Пињолите, се користат често и во кујните од Блискиот Исток, во разновидни јадења како кибех, самоса и фатајер, и десерти како баклава и многу други. Кафето од пињоли, е специјалитет од југозападниот дел на САД; особено го има во Ново Мексико. Маслото од пињоли е додаток во храната.[9] Наводи
Надворешни врски
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
