Постпотрошувачки отпадПостпотрошувачкиот отпад — вид отпад произведен од крајниот потрошувач на материјален тек; односно, кога употребата што го создава отпадот не вклучува производство на друг производ. Термините рециклирани материјали од пред-потрошувачка и пост-потрошувачка не се дефинирани во ISO стандардот број 14021 (1999), но материјалите од пред-потрошувачка и пост-потрошувачка се дефинирани. Овие дефиниции се најшироко признатите и најверификуваните дефиниции што ги користат производителите и службениците за набавки ширум светот. Доста често, тоа е едноставно отпад што поединците рутински го фрлаат, или во контејнер за отпад или на депонија, или со фрлање ѓубре, горење, истурање во одвод или миење во олукот. Предметите што ги користи потрошувачот, а потоа се рециклираат наместо трајно да се отстранат, исто така се сметаат за постпотрошувачки отпад, иако се наменети за пренамена. Постпотрошувачкиот отпад се разликува од предпотрошувачкиот отпад, кој е повторно воведување на отпад од производството (како што се исечоци од производство на хартија, неисправни алуминиумски конзерви итн.) назад во процесот на производство. Отпадот пред потрошувачката најчесто се користи во производствените индустрии и честопати не се смета за рециклирање во традиционална смисла. Исто така, треба да се напомене дека отпадот по потрошувачката не треба да се изедначува со материјал по потрошувачката. Постпотрошувачкиот материјал е постпотрошувачки отпад кој се пренасочува од депониите и се преработува во нов материјал за повторно да влезе во производствениот циклус. Постпотрошувачкиот отпад е поврзан со циклус на производство од колепка до гроб или линеарен циклус на производство. Во овој систем, стоките се создаваат со користење на стандарди за тоа што е најлесно и најисплатливо, наместо со користење на стандарди фокусирани на создавање материјали што може да се рециклираат и повторно да се користат. Наместо да се враќа во индустрискиот сектор за да се пренамени во нови производи, материјалот се испраќа на отворени депонии. ВидовиОтпадот по потрошувачката се состои од:
Правни прашањаВо многу земји, како што се Соединетите Американски Држави, не постои разумно очекување за приватност во отпадот по потрошувачката откако ќе го напушти домот на потрошувачот. Секој може да го пребара, вклучително и полицијата, а сите пронајдени инкриминирачки докази можат да се користат на судење. Оваа доктрина беше воспоставена во случајот „Калифорнија против Гринвуд“, во кој Врховниот суд на САД пресудил дека не постои очекување за приватност за отфрлени материјали според општото право. Ова оттогаш ги навело луѓето да се расправаат за легалноста на земањето на отпадот по потрошувачката за вредност за спасување. Исто така, имало контроверзии околу фактот дека овие закони предизвикале многу апсења за употреба на недозволени супстанции. По случајот Калифорнија против Гринвуд, имало многу случаи на поединци кои биле осудени врз основа на докази пронајдени во ѓубрето за одгледување или преработка на нелегални супстанции, најчесто марихуана. Постпотрошувачкиот отпад за кој станува збор варира од прибор за дрога до цели растенија марихуана во некои случаи. Ова ги натерало некои да се запрашаат кој ја носи законската одговорност кон отпадот по потрошувачката и неговата сопственост врз него. Според одлуката во случајот Калифорнија против Гринвуд, потрошувачот се откажува од сопственоста и одговорноста за својот отпад. Пресудата за ова била наменета да се справи со случаи како оние споменати погоре. Но, тоа исто така покренува прашања за тоа дали луѓето се одговорни за сопствениот отпад по потрошувачката и штетата што тој ја предизвикува. По Гринвуд, имало неколку случаи во кои се довело во прашање токму ова, како на пример дали е легално трети страни, освен собирачите на ѓубре, да полагаат право на нечиј отпад или дали некој е одговорен за опасниот отпад по потрошувачката што го отстраниле откако ќе стигне на јавни депонии. Прекумерно ѓубреОсобено во рамките на прехранбениот систем, има многу отпад што се јавува кај потрошувачите. Отпадот по потрошувачката сочинува голем дел од храната што се фрла. Ова може да се припише на многу причини, вклучувајќи го и начинот на кој се етикетира храната. Според студија објавена во 2020 година, збунувачкото означување на датумите „употребливо до“, „консумирајте до“ или „продадете до“ е значајна причина зошто храната се фрла во толку голем обем кога храната е инаку целосно јадлива. Друга причина е начинот на кој храната се користи откако ќе стигне до просечното потрошувачко домаќинство, поради многу фактори, а главни фактори се социјалните, однесувањето и личните навики за купување. Дополнително, секој од овие фактори влијае еден врз друг и влијае на количината на храна што се фрла по лице. Отпадот од храна, од производството до промените во користењето на земјиштето, го зголемува светскиот јаглероден отпечаток со количина помеѓу 2000 и 3600 кг CO2-еквивалентно. Фокусот треба да биде на превенцијата од самите домаќинства, бидејќи секоја генерација масовно го зголемува фрлањето храна.[1] Повеќе истражувања покажале дека стакленичките гасови предизвикани од отпадот од храна понекогаш можат да бидат поштетни за животната средина отколку термоелектраните на јаглен.[2] Ова е дел од долгогодишното верување дека производителите се одговорни за распространетоста на отпадот по потрошувачката. Многу луѓе ги обвиниле производителите дека се одговорни за неговата распространетост поради тоа што многуте материјали не се произведуваат имајќи предвид рециклирање или повторна употреба. Дополнително, производите честопати имаат прекумерно пакување кое не служи за никаква вистинска намена освен за маркетинг. Во последниве години има зголемена регулатива во врска со оваа тема, како на пример во ЕУ каде што се донесуваат нови регулативи со цел да се поддржи поодржлива употреба на пакување и да се создаде проток на материјали од колевка до колевка. Организацијата за храна и земјоделство (ФАО) откри дека 1/3 од целата произведена храна се фрла секоја година, што вкупно изнесува околу 1,3 милијарди тони храна што можела да се јаде. [1].[3] ИзбегнувањеКако што претходно е споменато, сегашните системи за управување со потрошувачки отпад користат модел на управување со отпад од колевка до гроб или линеарен модел. Ова е модел на животниот циклус на производот што резултира со повторно влегување на производот во синџирот на снабдување наместо да се отстрани. Овој систем овозможува поголемо намалување на отпадот бидејќи голем дел од произведениот отпад би можел да влезе во синџирот на снабдување. Постојат многу начини поединците да учествуваат во процесот на намалување на отпадот по потрошувачката, особено во заедниците каде што локалните самоуправи охрабруваат процеси што го намалуваат отпадот по потрошувачката и ја промовираат структурата „од колепка до колепка“. Најпродуктивните активности за да се постигне ова се повторна употреба на материјали што лицето веќе ги поседува, наместо нивно отстранување, учење методи за поправка и пренамена на материјали што повеќе не функционираат, а при купување предмети е потребно да се купуваат оние предмети што нема да се скршат или да ја изгубат функционалноста по мал број употреби. Овој процес е често доста тежок бидејќи производите честопати не се дизајнирани за повторна употреба. Ова довело до тоа многу поединци да ги обвинуваат производителите на овие производи за прекумерните количини на отпад по потрошувачката. Ова обвинување се однесува на производителите со години, тврдејќи дека трговците на мало стимулираат краткорочна добивка наместо долгорочна безбедност на животната средина. Една студија покажува како уште во 1990-тите, многу големи трговци на мало тврделе дека ја разбираат својата одговорност за управувањето со отпадот, но не понудиле политики или иницијативи за намалување на количината на отпад што неизбежно го произведува потрошувачот. За борба против ова, некои влади и приватни институции направиле обид да најдат нови начини за избегнување на прекумерно отпад по потрошувачката. Во Европската Унија се развива еден проект кој користи ензими за растворање на пластичен и картонски отпад во основни материјали што можат да се преработат во нови производи за потрошувачка. Во Соединетите Американски Држави постојат организации како што е „Вермонтскиот журнал за еколошко право“, кој одржува годишна конференција за да дискутира за тоа како најдобро да се бори против проблемот со прекумерното создавање отпад по потрошувачката во Соединетите Американски Држави. Стратегиите како оваа овозможуваат поголема контрола врз проблемот со отпадот по потрошувачката без да се менува синџирот на снабдување како целина. Наводи
Извори
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
