Приказната на визионерот

My lady's touch upon the lute is light,
yet she weaves the streams of melody,
with such profound synchicity,
that the river of time spills into dream,
into that ocean of unspoken promise,
where lives primordial the memory of future things,
here vision and voice and sound,
and meaning emerge at last as one.

Мојата дама по лејтата допира нежно,
но сепак ги ткае мелодичните нишки,
со така прониклив синхицитет,
што реката на времето се излева в сон,
во тој океан на неизречено ветување,
каде праисконски живее сеќавањето за нештата што следат,
тука видот и гласот и звукот,
и смислата најсетне стануваат едно.

Препеал: Б. Јанкулоски