Сортирање на отпад   Сортирање на отпадот — процес со кој отпадот се дели на различни елементи. Сортирањето на отпадот може да се врши рачно, во домаќинството и да се собира преку шеми за собирање покрај патот, или автоматски да се одвои во постројки за обновување на материјали или системи за механичко-биолошки третман. Рачното сортирање e првиот метод што се користел во историјата на сортирање отпад. Сегрегацијата на отпадот претставува поделба на отпадот на сув и влажен. Сувиот отпад вклучува дрво и слични производи, стакло и метали. Влажниот отпад генерално се однесува на органскиот отпад што го создаваат угостителските објекти и е тежок поради влагата. Со сегрегацијата, секоја форма на отпад влегува во своја категорија на местото на фрлање или собирање, а сортирањето се случува после фрлањето или собирањето. Сегрегацијата на отпадот обезбедува чист, квалитетен материјал. Од друга страна, сортирањето резултира со производство на нечисти материјали со понизок квалитет. Во денешно време, автоматските сегрегатори на отпад добиваат на популарност и веќе се користат во многу делови од светот, како што е Австралија. Методи Отпадот се собира и се селектира на самиот извор во секоја област. Начинот на кој отпадот е собран мора да ги одразува локалните системи за отстранување. Следните категории се вообичаени:[1]
Органскиот отпад може да се одвои и за отстранување:
По земја  Во Германија постојат прописи што обезбедуваат задолжителни квоти за сортирање на отпад од пакување и рециклирачки материјали како што се стаклени шишиња. Во Денпасар, Бали, Индонезија, имплементиран е пилот-проект со употреба на автоматска машина за собирање пластични шишиња или алуминиумски конзерви со награда од ваучер.[2] Во Индија, владата ја спроведе мисијата Свач Бхарат („Мисија за чиста Индија“) во 2014 година, национална акција за чистење. Пред овој национален консолидиран напор за систематско и целосно управување со отпадот да стане јавна свест, многу градови и места во Индија веќе започнаа индивидуални напори насочени кон собирање на сегрегиран комунален отпад, или врз основа на граѓански активизам и/или општински напори за воспоставување одржливи системи.[3] Во Украина, луѓето учат да го сортираат ѓубрето. Ѓубрето се сортира во училиштата и градинките во Хмелницки.[4] Во Соединетите Американски Држави, Агенцијата за заштита на животната средина известува дека инфраструктурата за рециклирање на отпад не го следи темпото на производство на отпад [5] Во Австралија, паметните канти се воведени како решение за проблемите со управувањето со отпад со кои се соочува земјата. Паметната канта за отпадоци со вештачка интелигенција е опремена сама да ги одвојува рециклирачките материјали. Експертите тврдат дека ваков паметен контејнер може да ги зголеми стапките на преработка на отпад во земјата и да помогне во производство на производи за рециклирање со подобар квалитет што ќе додадат на БДП на Австралија.[6] Во Турција, проектот „Sıfır Atık“ (Нула отпад), инициран и силно промовиран од Министерството за животна средина, урбанизација и климатски промени од 2017 година, има за цел да го намали обемот на нерециклиран отпад, да го поттикне одвојувањето на изворот и значително да ги зголеми стапките на рециклирање низ целата земја, со цел да се достигне стапка на обновување од 60% до 2035 година. Клучна компонента на оваа национална стратегија е фазната имплементација на задолжителен систем за враќање на депозит (DRS) за пакување за пијалоци за еднократна употреба (како што се ПЕТ шишиња, стаклени шишиња и алуминиумски лименки), кој ги започна своите пилот-фази и е планиран за национално воведување за подобрување на собирањето висококвалитетни рециклирачки материјали. Низ целиот светВо однос на сортирањето и рециклирањето на пластичниот отпад, околу 9% од проценетите 6,3 милијарди тони пластичен отпад од 1950-тите до 2018 година се рециклирани, а уште 12% се согоруваат, а остатокот, според извештаите, е „фрлен на депонии или во природната средина“.[7] Наводи
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
