നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകൾ (ചൈനീസ്, കൊറിയൻ ഭാഷകളിൽ നാല് ഏഷ്യൻ ഡ്രാഗണുകൾ അല്ലെങ്കിൽ നാല് ചെറിയ ഡ്രാഗണുകൾ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു) ഹോങ്കോംഗ്, സിംഗപ്പൂർ, ദക്ഷിണ കൊറിയ, തായ്വാൻ എന്നി പ്രദേശങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വികസിത കിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയാണ്. 1960-കളുടെ തുടക്കത്തിനും 1990-കൾക്കും ഇടയിൽ, അവർ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള വ്യാവസായികവൽക്കരണത്തിന് വിധേയമാവുകയും പ്രതിവർഷം 7 ശതമാനത്തിലധികം വളർച്ചാ നിരക്ക് നിലനിർത്തുകയും ചെയ്തു.
21-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, ഈ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകൾ ഉയർന്ന വരുമാനമുള്ള സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളായി വികസിച്ചു. ഹോങ്കോങ്ങും സിംഗപ്പൂരും മുൻനിര അന്താരാഷ്ട്ര സാമ്പത്തിക കേന്ദ്രങ്ങളായി മാറിയിരിക്കുന്നു, അതേസമയം ദക്ഷിണ കൊറിയയും തായ്വാനും ഇലക്ട്രോണിക് ഘടകങ്ങളും ഉപകരണങ്ങളും നിർമ്മിക്കുന്നതിൽ മുൻനിരയിലാണ്. വൻകിട സ്ഥാപനങ്ങൾ പല വികസ്വര രാജ്യങ്ങൾക്കും, പ്രത്യേകിച്ച് തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ടൈഗർ കബ് എക്കണോമികൾക്ക് മാതൃകയായി പ്രവർത്തിക്കാൻ അവരെ നിർബന്ധിച്ചു.[1][2][3]
1993-ൽ ഒരു ലോക ബാങ്ക് റിപ്പോർട്ട് ദി ഈസ്റ്റ് ഏഷ്യൻ മിറക്കിൾ, സാമ്പത്തിക കുതിച്ചു ചാട്ടത്തിന് കാരണമായി നവലിബറൽ പോളിസികളുടെ ഭാഗമായ കയറ്റുമതി അധിഷ്ഠിത നയങ്ങൾ, കുറഞ്ഞ നികുതികൾ, മിനിമം വെൽഫെയർ സ്റ്റേറ്റുകൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടെയുള്ള കാരണങ്ങൾ പരാമർശിക്കുന്നു. ചില തലത്തിലുള്ള ഭരണകൂട ഇടപെടൽ കൂടി ഇതിൽ ഉൾപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് സ്ഥാപന വിശകലനങ്ങൾ കണ്ടെത്തി.[4] വ്യാവസായിക നയവും ദേശീയ ഇടപെടലും ലോകബാങ്ക് റിപ്പോർട്ട് നിർദ്ദേശിച്ചതിനേക്കാൾ വളരെ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുവെന്ന് ചില വിശകലന വിദഗ്ധർ വാദിച്ചു.[5][6]
അവലോകനം
1960 നും 2014 നും ഇടയിൽ ഈ രാജ്യങ്ങളുടെ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയിലെ പ്രതിശീർഷ ജിഡിപി വളർച്ച [7]
1997-ലെ ഏഷ്യൻ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിക്ക് മുമ്പ്, നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് (സാധാരണയായി "ഏഷ്യൻ മിറക്കിൾ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു) കയറ്റുമതി അധിഷ്ഠിത നയങ്ങളും ശക്തമായ വികസന നയങ്ങളും കാരണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. സുസ്ഥിരമായതും ദ്രുതഗതിയിലുള്ളതുമായ വളർച്ചയും ഉയർന്ന തലത്തിലുള്ള തുല്യ വരുമാന വിതരണവുമായിരുന്നു ഈ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളുടെ പ്രത്യേകത. ഒരു ലോകബാങ്ക് റിപ്പോർട്ട് ഏഷ്യൻ അത്ഭുതത്തിന്റെ ഉറവിടങ്ങളായി മറ്റ് രണ്ട് വികസന നയങ്ങൾ ആയ ഫാക്ടർ അക്യുമുലേഷനും മാക്രോ ഇക്കണോമിക് മാനേജ്മെന്റും നിർദ്ദേശിക്കുന്നു.[8]
1950-കളിൽ ടെക്സ്റ്റൈൽ വ്യവസായത്തിന്റെ വികാസത്തോടെ വ്യവസായവൽക്കരണത്തിന് വിധേയമായ ആദ്യ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയായിരുന്നു ഹോങ്കോംഗ്. 1960-കളോടെ, ബ്രിട്ടീഷ് കോളനിയിലെ നിർമ്മാണം വിപുലീകരിക്കുകയും കയറ്റുമതി ഓറിയന്റേഷനായി വസ്ത്രങ്ങൾ, ഇലക്ട്രോണിക്സ്, പ്ലാസ്റ്റിക് എന്നിവ ഉൾപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.[9]മലേഷ്യയിൽ നിന്ന് സിംഗപ്പൂരിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെത്തുടർന്ന്, രാജ്യത്തിന്റെ ഉൽപ്പാദന മേഖലയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനായി സാമ്പത്തിക വികസന ബോർഡ് ദേശീയ സാമ്പത്തിക തന്ത്രങ്ങൾ ആവിഷ്കരിക്കുകയും നടപ്പിലാക്കുകയും ചെയ്തു.[10] വ്യവസായ എസ്റ്റേറ്റുകൾ സ്ഥാപിക്കുകയും നികുതി ഇളവുകൾ നൽകി വിദേശ നിക്ഷേപം രാജ്യത്തേക്ക് ആകർഷിക്കുകയും ചെയ്തു. അതേസമയം, 1960-കളുടെ മധ്യത്തിൽ തായ്വാനും ദക്ഷിണ കൊറിയയും വ്യാവസായികവൽക്കരിക്കാൻ തുടങ്ങി, മുൻകൈകളും നയങ്ങളും ഉൾപ്പെടെ കനത്ത ഗവൺമെന്റ് പങ്കാളിത്തത്തോടെ. ഹോങ്കോങ്ങിലെയും സിംഗപ്പൂരിലെയും പോലെ കയറ്റുമതി അധിഷ്ഠിത വ്യവസായവൽക്കരണമാണ് ഇരു രാജ്യങ്ങളും പിന്തുടരുന്നത്.[11] ജപ്പാന്റെ പ്രകടമായ വിജയത്തിൽ നിന്ന് പ്രചോദിതരായ ഈ നാല് രാജ്യങ്ങളും, അടിസ്ഥാന സൗകര്യം, വിദ്യാഭ്യാസം എന്നീ വിഭാഗങ്ങളിൽ നിക്ഷേപം നടത്തി കൂട്ടമായി ഒരേ ലക്ഷ്യം പിന്തുടർന്നു. വിദേശ വ്യാപാര നേട്ടങ്ങളിൽ നിന്നും അവർക്ക് പ്രയോജനം ലഭിച്ചു.
1960-കളുടെ അവസാനത്തോടെ, നാല് സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളിലെ ഭൗതികവും മാനുഷികവുമായ മൂലധനത്തിന്റെ നിലവാരം വികസനത്തിന്റെ സമാന തലങ്ങളിൽ മറ്റ് രാജ്യങ്ങളെക്കാൾ വളരെ ഉയർന്നതായി മാറി. ഇത് പിന്നീട് പ്രതിശീർഷ വരുമാന നിലവാരത്തിൽ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി. അവരുടെ സാമ്പത്തിക വളർച്ചയ്ക്ക് ഉയർന്ന നിക്ഷേപം അനിവാര്യമാണെങ്കിലും, മനുഷ്യ മൂലധനത്തിന്റെ പങ്ക് പ്രധാനമാണ്. ഏഷ്യൻ സാമ്പത്തിക അത്ഭുതത്തിൽ വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നതായി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളിലെ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം അവരുടെ വരുമാന നിലവാരം അനുസരിച്ച് പ്രവചിച്ചതിനേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ്. 1965 ആയപ്പോഴേക്കും നാല് രാജ്യങ്ങളും സാർവത്രിക പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയിരുന്നു.[8] പ്രത്യേകിച്ച് ദക്ഷിണ കൊറിയ 1987 ആയപ്പോഴേക്കും സെക്കൻഡറി വിദ്യാഭ്യാസ പ്രവേശനം[8] 88% ആക്കി. ഏഷ്യൻ മിറക്കിളിന്റെ സമയത്ത് പുരുഷ-സ്ത്രീ പ്രവേശനം തമ്മിലുള്ള അന്തരത്തിലും ശ്രദ്ധേയമായ കുറവുണ്ടായി. മൊത്തത്തിൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലെ ഈ മുന്നേറ്റങ്ങൾ ഉയർന്ന നിലവാരത്തിലുള്ള സാക്ഷരതയ്ക്കും വൈജ്ഞാനിക കഴിവുകൾക്കും അനുവദിച്ചു.
സുസ്ഥിരമായ മാക്രോ ഇക്കണോമിക് പരിതസ്ഥിതികളുടെ സൃഷ്ടിയാണ് ഈ ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെ വളർച്ചയുടെ അടിത്തറ. നാല് ഏഷ്യൻ ടൈഗർ സ്റ്റേറ്റുകളിൽ ഓരോന്നും വിജയത്തിന്റെ വിവിധ തലങ്ങളിൽ ബജറ്റ് കമ്മി, ബാഹ്യ കടം, വിനിമയ നിരക്ക് എന്നീ മൂന്ന് വേരിയബിളുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്തു. സ്ഥൂല സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയെ അസ്ഥിരപ്പെടുത്താതിരിക്കാൻ ഓരോ രാഷ്ട്രത്തിന്റെയും ബജറ്റ് കമ്മി അവരുടെ സാമ്പത്തിക പരിധിയുടെ പരിധിക്കുള്ളിൽ സൂക്ഷിച്ചു. പ്രത്യേകിച്ച് ദക്ഷിണ കൊറിയയ്ക്ക് 1980-കളിലെ ഒഇസിഡി ശരാശരിയേക്കാൾ കുറവായിരുന്നു. ഹോങ്കോങ്ങിനും സിംഗപ്പൂരിനും തായ്വാനും വിദേശത്ത് നിന്ന് കടം വാങ്ങാത്തതിനാൽ വിദേശ കടം നിലവിലില്ല.[8] ദക്ഷിണ കൊറിയ ഇതിന് അപവാദമാണെങ്കിലും - 1980-1985 കാലഘട്ടത്തിൽ അതിന്റെ ജിഎൻപി അനുപാതത്തോടുള്ള കടം വളരെ ഉയർന്നതായിരുന്നു, രാജ്യത്തിന്റെ ഉയർന്ന കയറ്റുമതിയാണ് അത് നിലനിർത്തിയത്. നാല് ഏഷ്യൻ കടുവ രാജ്യങ്ങളിലെ വിനിമയ നിരക്കുകൾ ദീർഘകാല ഫിക്സഡ് റേറ്റിൽ നിന്ന് സ്ഥിരമായ എന്നാൽ ക്രമീകരിക്കാവുന്ന നിരക്ക് വ്യവസ്ഥകളിലേക്ക് മാറ്റി.[8] ഈ സജീവ വിനിമയ നിരക്ക് മാനേജുമെന്റ് ഈ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളെ വിനിമയ നിരക്കിന്റെ മൂല്യവർദ്ധന ഒഴിവാക്കാനും സ്ഥിരമായ യഥാർത്ഥ വിനിമയ നിരക്ക് നിലനിർത്താനും അനുവദിച്ചു.
ഈ നാല് ഏഷ്യൻ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളുടെ ഉയർച്ചയ്ക്ക് യഥാർത്ഥ കാരണം കയറ്റുമതി നയങ്ങളാണ്. എന്നിരുന്നാലും നാല് രാജ്യങ്ങൾക്കിടയിൽ സ്വീകരിച്ച സമീപനം വ്യത്യസ്തമാണ്. ഹോങ്കോങ്ങും സിംഗപ്പൂരും നവലിബറൽ സ്വഭാവമുള്ളതും സ്വതന്ത്ര വ്യാപാരത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതുമായ വ്യാപാര നയങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചു, അതേസമയം ദക്ഷിണ കൊറിയയും തായ്വാനും അവരുടെ സ്വന്തം കയറ്റുമതി വ്യവസായങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന മിശ്രിത നയങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു. ഹോങ്കോങ്ങിലും സിംഗപ്പൂരിലും, ചെറിയ ആഭ്യന്തര വിപണികൾ കാരണം, ആഭ്യന്തര വിലകൾ അന്താരാഷ്ട്ര വിലയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ദക്ഷിണ കൊറിയയും തായ്വാനും വ്യാപാര-ചരക്ക് മേഖലയ്ക്ക് കയറ്റുമതി പ്രോത്സാഹനങ്ങൾ നല്കി. സിംഗപ്പൂർ, ദക്ഷിണ കൊറിയ, തായ്വാൻ സർക്കാരുകളും പ്രത്യേക കയറ്റുമതി വ്യവസായങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനായി പ്രവർത്തിച്ചു. ഈ നയങ്ങളെല്ലാം ഈ നാല് രാജ്യങ്ങളെയും മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ടുകളായി ഓരോ വർഷവും ശരാശരി 7.5% വളർച്ച കൈവരിക്കാൻ സഹായിച്ചു.[12]
ഹാർവാർഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ ജോൺ എഫ് കെന്നഡി സ്കൂൾ ഓഫ് ഗവൺമെന്റിലെ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രജ്ഞനായ ഡാനി റോഡ്രിക്, ഈ കിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെ വളർച്ചയിൽ ഭരണകൂട ഇടപെടൽ പ്രധാനമാണെന്ന് നിരവധി പഠനങ്ങളിൽ വാദിച്ചിട്ടുണ്ട്.[13][5] "സ്വകാര്യ നിക്ഷേപം ഉത്തേജിപ്പിക്കുന്നതിൽ സർക്കാർ നയം വഹിച്ച പ്രധാന പങ്കിനെ വിലയിരുത്താതെ കിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ വളർച്ചയുടെ അത്ഭുതം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല" എന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു.[5]
1997 ഏഷ്യൻ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി
1997 ലെ ഏഷ്യൻ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ ഈ നാല് ഏഷ്യൻ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകള് തിരിച്ചടി നേരിട്ടു. സ്റ്റോക്ക് മാർക്കറ്റിനും കറൻസിക്കുമെതിരെ ഹോങ്കോങ്ങ് തീവ്രമായ ഊഹക്കച്ചവടത്തിന് വിധേയമായി, സ്റ്റേറ്റ് ഹോങ്കോംഗ് മോണിറ്ററി അതോറിറ്റിയുടെ അഭൂതപൂർവമായ വിപണി ഇടപെടലുകൾ ആവശ്യമായി വന്നു. ദക്ഷിണ കൊറിയയെയാണ് പ്രതിസന്ധി ഏറ്റവും കൂടുതൽ ബാധിച്ചത്. വിദേശ കടബാധ്യതകൾ വർദ്ധിച്ചതിന്റെ ഫലമായി കറൻസി 35 മുതൽ 50% വരെ ഇടിഞ്ഞു.[14] 1997 ന്റെ തുടക്കത്തോടെ, ഹോങ്കോംഗ്, സിംഗപ്പൂർ, ദക്ഷിണ കൊറിയ എന്നിവിടങ്ങളിലെ ഓഹരി വിപണിയും ഡോളർ മൂല്യത്തിൽ കുറഞ്ഞത് 60% നഷ്ടം രേഖപ്പെടുത്തി. സിംഗപ്പൂരിനും തായ്വാനും താരതമ്യേന കുറഞ്ഞ അപകടം മാത്രമേ ഉണ്ടായയുള്ളൂ. ഉയർന്ന സമ്പാദ്യ നിരക്ക് (ദക്ഷിണ കൊറിയ ഒഴികെ) ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിവിധ സാമ്പത്തിക നേട്ടങ്ങളും വ്യാപാരത്തിനുള്ള തുറന്ന മനസ്സും കാരണം നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകൾ 1997 ലെ പ്രതിസന്ധിയിൽ നിന്ന് മറ്റ് രാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് വേഗത്തിൽ കരകയറി.[14]
2008 സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി
അമേരിക്കൻ ഉപഭോഗത്തിൽ നിന്ന് പ്രയോജനം നേടിയിരുന്ന, കയറ്റുമതി കേന്ദ്രീകൃതമായ ഏഷ്യൻ കടുവ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകൾ, 2007-08 ലെ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ കനത്ത ആഘാതം നേരിട്ടു. 2008-ന്റെ നാലാം പാദത്തോടെ, നാല് രാജ്യങ്ങളുടെയും ജിഡിപി ശരാശരി വാർഷിക നിരക്ക് ഏകദേശം 15% കുറഞ്ഞു.[12] കയറ്റുമതി വാർഷിക നിരക്കും 50% കുറഞ്ഞു.[12] ദുർബലമായ ആഭ്യന്തര ഡിമാൻഡ് ഈ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥകളുടെ വീണ്ടെടുപ്പിനെയും ബാധിച്ചു. 2008-ൽ ഹോങ്കോങ്ങിൽ 3%, സിംഗപ്പൂരിൽ 6%, തായ്വാനിൽ 11% എന്നിങ്ങനെ ചില്ലറ വിൽപ്പന കുറഞ്ഞു.[12]
സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ നിന്ന് ലോകം കരകയറിയപ്പോൾ, നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയും ശക്തമായി ഉണർന്നു. ഓരോ രാജ്യത്തിന്റെയും ഗവൺമെന്റ് കൈക്കൊണ്ട സാമ്പത്തിക ഉത്തേജക നടപടികളാണ് ഇതിന് കാരണം. ഈ സാമ്പത്തിക പാക്കേജുകൾ 2009-ൽ ഓരോ രാജ്യത്തിന്റെയും ജിഡിപിയുടെ 4% ആയിരുന്നു.[12] ശക്തമായ തിരിച്ചുവരവിന്റെ മറ്റൊരു കാരണം ഈ നാല് രാജ്യങ്ങളിലെയും മിതമായ കോർപ്പറേറ്റ്, ഗാർഹിക കടമാണ്.[12]
തായ്ലൻഡ്, ഇന്തോനേഷ്യ, മലേഷ്യ, ഫിലിപ്പീൻസ്, ചൈന, ഇന്ത്യ, സിംഗപ്പൂർ എന്നിവയുടെ സാമ്പത്തിക വികസനവും സാമ്പത്തിക വളർച്ചയും തമ്മിലുള്ള കാര്യകാരണബന്ധത്തെക്കുറിച്ച് ഗ്രീൻവിച്ച് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ബിസിനസ് സ്കൂളിലെ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രജ്ഞനായ മെറ്റ് ഫെറിഡൂണും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അന്താരാഷ്ട്ര സഹപ്രവർത്തകരും ചേർന്ന് അപ്ലൈഡ് ഇക്കണോമിക്സ് ലെറ്റേഴ്സിൽ അടുത്തിടെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു ലേഖനം. 1979 നും 2009 നും ഇടയിലുള്ള കാലഘട്ടം, ജോഹാൻസെൻ കോയിന്റഗ്രേഷൻ ടെസ്റ്റുകളും വെക്റ്റർ പിശക് തിരുത്തൽ മോഡലുകളും ഉപയോഗിച്ചു. ഇന്തോനേഷ്യ, സിംഗപ്പൂർ, ഫിലിപ്പീൻസ്, ചൈന, ഇന്ത്യ എന്നീ രാജ്യങ്ങളുടെ സാമ്പത്തിക വികസനം സാമ്പത്തിക വളർച്ചയിലേക്ക് നയിക്കുന്നതായി ഫലങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതേസമയം തായ്ലൻഡിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഈ വേരിയബിളുകൾക്കിടയിൽ ഒരു ദ്വിദിശ കാണിക്കുന്നു. മലേഷ്യയുടെ കാര്യത്തിൽ, സാമ്പത്തിക വികസനം സാമ്പത്തിക വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ലെന്നും ഫലങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.[15]
മൊത്ത ആഭ്യന്തര ഉത്പാദനം (ജിഡിപി)
2018-ലെ മൊത്തം സമ്പത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ലോക മേഖലകൾ (ട്രില്യൺ യുഎസ് ഡോളറിൽ). 1950 മുതൽ 2018 വരെയുള്ള നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ ആളോഹരി മാഡിസൺ ജിഡിപി.
2018-ൽ, നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ സംയുക്ത സമ്പദ്വ്യവസ്ഥ ലോക സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയുടെ 3.46% ആയിരുന്നു, മൊത്തം മൊത്ത ആഭ്യന്തര ഉൽപ്പാദനം (ജിഡിപി) 2,932 ബില്യൺ യുഎസ് ഡോളറും. 2018-ൽ ഹോങ്കോങ്, സിംഗപ്പൂർ, ദക്ഷിണ കൊറിയ, തായ്വാൻ എന്നിവിടങ്ങളിലെ ജിഡിപി (യുഎസ് ഡോളറിൽ) യഥാക്രമം 363.03 ബില്യൺ, 361.1 ബില്യൺ, 1,619.42 ബില്യൺ, 589.39 ബില്യൺ ബില്യൺ എന്നിങ്ങനെ ആയിരുന്നു, ഇത് ലോക സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയുടെ 0.428%, 0.426%, 1.911%, 0.696% എന്നിങ്ങനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. അവരുടെ സംയുക്ത സമ്പദ്വ്യവസ്ഥ 2010-കളുടെ മധ്യത്തിൽ ലോക സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയുടെ 3.34% ആയി, യുണൈറ്റഡ് കിംഗ്ഡത്തിന്റെ ജിഡിപിയെ മറികടന്നു. 2021-ൽ, ഐഎംഎഫ്-ന്റെ കണക്കനുസരിച്ച്, നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ പ്രതിശീർഷ ജിഡിപി (നാമമാത്രമായത്) $30,000 കവിയുന്നു.
ഈ നാല് രാജ്യങ്ങളും തങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളിലും വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും വിദഗ്ധ തൊഴിലാളികളിലൂടെയും എഞ്ചിനീയർമാരും ഡോക്ടർമാരും പോലുള്ള ഉയർന്ന തലത്തിലുള്ള ജോലികളിലൂടെയും തങ്ങളുടെ രാജ്യത്തിന് പ്രയോജനം ചെയ്യുന്നതിനായി വൻതോതിൽ നിക്ഷേപം നടത്തുന്നതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. നയം പൊതുവെ വിജയിക്കുകയും രാജ്യങ്ങളെ കൂടുതൽ വികസിതവും ഉയർന്ന വരുമാനമുള്ളതുമായ വ്യാവസായിക വികസിത രാജ്യങ്ങളായി വികസിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുകയും ചെയ്തു. ഉദാഹരണത്തിന്, സിംഗപ്പൂർ, തായ്വാൻ, ദക്ഷിണ കൊറിയ, ഹോങ്കോംഗ് ഹൈസ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികൾ പിസ പരീക്ഷ പോലുള്ള ഗണിത, ശാസ്ത്ര പരീക്ഷകളിൽ മികച്ച വിജയം നേടിയതോടെ ഈ നാല് രാജ്യങ്ങളും ആഗോള വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രങ്ങളായി മാറിയിരിക്കുന്നു. തായ്വാനീസ് വിദ്യാർത്ഥികൾ അന്താരാഷ്ട്ര ഒളിമ്പ്യാഡുകളിൽ നിരവധി മെഡലുകൾ നേടിയിട്ടുണ്ട്.[16]
സെക്കൻഡറി / ഉയർന്ന തലത്തിലുള്ള വിദ്യാഭ്യാസവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്, മിക്ക വികസിത രാജ്യങ്ങളിലെയും പോലെ ഈ രാജ്യങ്ങളിൽ നിരവധി പ്രശസ്തമായ കോളേജുകളുണ്ട്. നാഷണൽ തായ്വാൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റി, സിയോൾ നാഷണൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റി, നാഷണൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് സിംഗപ്പൂർ, നാൻയാങ് ടെക്നോളജിക്കൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റി എന്നിവയാണ് ശ്രദ്ധേയമായ സ്കൂളുകൾ. കൂടാതെ ഹോങ്കോങ്ങ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി, ഡെന്റിസ്ട്രി ഫാക്കൽറ്റി, 2017 ലെ കണക്കനുസരിച്ച്, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഡെന്റൽ സ്കൂളുകളിൽ ഒന്നായി റാങ്ക് ചെയ്യപ്പെട്ടു. [17][18]
സാംസ്കാരിക അടിസ്ഥാനം
നാല് ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ വിജയത്തെ വിശദീകരിക്കാൻ കൺഫ്യൂഷ്യനിസത്തിന്റെ പങ്ക് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. ജർമ്മൻ സോഷ്യോളജിസ്റ്റ് മാക്സ് വെബർ തന്റെ ദി പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് എത്തിക് ആൻഡ് ദി സ്പിരിറ്റ് ഓഫ് ക്യാപിറ്റലിസത്തിൽ പ്രമോട്ട് ചെയ്ത പടിഞ്ഞാറൻ പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് വർക്ക് എത്തിക് സിദ്ധാന്തത്തിന് സമാനമാണ് ഈ നിഗമനം. കൺഫ്യൂഷ്യനിസത്തിന്റെ സംസ്കാരം വ്യാവസായികവൽക്കരണവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നതായി പറയപ്പെടുന്നു, കാരണം അത് സ്ഥിരത, കഠിനാധ്വാനം, അച്ചടക്കം, അധികാരികളോടുള്ള വിശ്വസ്തത, ബഹുമാനം എന്നിവയെ വിലമതിക്കുന്നു. [19] ഏഷ്യൻ കടുവകളുടെ കോർപ്പറേറ്റ്, രാഷ്ട്രീയ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ കൺഫ്യൂഷ്യനിസത്തിന് കാര്യമായ സ്വാധീനമുണ്ട്. സിംഗപ്പൂർ പ്രധാനമന്ത്രി ലീ കുവാൻ യൂ ഏഷ്യയിലെ പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തിന് ബദലായി ഏഷ്യൻ മൂല്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി വാദിച്ചു. [20] ഈ സിദ്ധാന്തത്തിന് വിമർശനങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ നാല് രാജ്യങ്ങൾ വികസിച്ച അതേ കാലയളവിൽ, കൺഫ്യൂഷ്യനിസത്തിന്റെ ജന്മസ്ഥലം ചൈനയായിരുന്നിട്ടു കൂടി ചൈന സാമ്പത്തികമായി വിജയിക്കാത്തതാണ് ഒരു വിമര്ശനത്തിന് അടിസ്ഥാനം. 1919-ലെ മെയ് നാലാം പ്രസ്ഥാനത്തിൽ, പാശ്ചാത്യ ശക്തികളോട് മത്സരിക്കുന്നതിലെ ചൈനയുടെ കഴിവില്ലായ്മയ്ക്ക് കൺഫ്യൂഷ്യനിസത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. [19]
1996-ൽ, സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രജ്ഞനായ ജോസഫ് സ്റ്റിഗ്ലിറ്റ്സ് മൂല്യങ്ങൾക്ക് ഊന്നൽ നൽകുന്ന കൺഫ്യൂഷ്യൻ പൈതൃകം ഈ രാജ്യങ്ങൾ എന്തുകൊണ്ട് വളർന്നില്ല എന്നതിന്റെ വിശദീകരണമായി ഉദ്ധരിച്ചിരുന്നു. [21]
↑The HDI annual report compiled by the UNDP does not include Taiwan because it is no longer an UN member state, it is neither included as part of the People's Republic of China by the UNDP when calculating China's figures.[31]Taiwan's Statistical Bureau calculated its HDI to be 0.926 based on UNDP's 2010 methodology,[32][33]which would place Taiwan at 19th globally in 2021 within the 2022 UNDP report. [34]
↑
Leea, Jinyong; LaPlacab, Peter; Rassekh, Farhad (2 September 2008). "Korean economic growth and marketing practice progress: A role model for economic growth of developing countries". Industrial Marketing Management. 37 (7): 753–757. doi:10.1016/j.indmarman.2008.09.002.
↑ 14.014.1Pam Woodall (1998). "East Asian Economies: Tigers adrift". The Economist. London; US: The Economist Intelligence Unit. pp. S3 –S5. ISSN0013-0613. ProQuest224090151.
↑Mukhopadhyaya, Bidisha; Pradhana, Rudra P.; Feridun, Mete (2011). "Finance-growth nexus revisited for some Asian countries". Applied Economics Letters. 18 (6): 1527–1530. doi:10.1080/13504851.2010.548771. S2CID154797937.
↑Some Lessons from the East Asian MiracleArchived 29 സെപ്റ്റംബർ 2018 at the Wayback Machine, a 27-page paper published by the World Bank, Joseph E. Stiglitz, Aug. 1996. In addition to the Four Asian Tigers, Stiglitz also lists the economies of Japan, Indonesia, Malaysia, and Thailand as part of the East Asian Miracle.
↑"人類發展指數(Human Development Index, HDI)"(PDF) (in Chinese (Taiwan)). Directorate General of Budget, Accounting and Statistics, Executive Yuan, Taiwan (ROC). 6 January 2011. Archived from the original(PDF) on 2021-04-14. Retrieved 13 March 2021.
↑"HKMA joins SEACEN" (Press release). Hong Kong Government. Hong Kong Monetary Authority. 31 October 2014. Archived from the original on 17 February 2016. Retrieved 16 August 2017.
കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്
എസ്ര എഫ്. വോഗൽ, ദി ഫോർ ലിറ്റിൽ ഡ്രാഗൺസ്: ദി സ്പ്രെഡ് ഓഫ് ഇൻഡസ്ട്രിയലൈസേഷൻ ഇൻ ഈസ്റ്റ് ഏഷ്യ (കേംബ്രിഡ്ജ്, മസാച്ചുസെറ്റ്സ്: ഹാർവാർഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി പ്രസ്സ്, 1991).
ഹൈ-ക്യുങ് ലീ & ലോറൈൻ ലിം, കിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ സാംസ്കാരിക നയങ്ങൾ: സംസ്ഥാനം, കല, ക്രിയേറ്റീവ് വ്യവസായങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്കിടയിലുള്ള ചലനാത്മകത (പാൽഗ്രേവ് മാക്മില്ലൻ, 2014).
എച്ച്. ഹൊറഗുച്ചി & കെ. ഷിമോകാവ, ജാപ്പനീസ് നേരിട്ടുള്ള വിദേശ നിക്ഷേപവും കിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ വ്യാവസായിക സംവിധാനവും: ഓട്ടോമൊബൈൽ ആൻഡ് ഇലക്ട്രോണിക്സ് ഇൻഡസ്ട്രീസിൽ നിന്നുള്ള കേസ് സ്റ്റഡീസ് ( സ്പ്രിംഗർ ജപ്പാൻ, 2002).