ഫാഗസ് സിൽവറ്റിക്ക
യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് അല്ലെങ്കിൽ കോമൺ ബീച്ച് എന്നുമറിയപ്പെടുന്ന ഫാഗസ് സിൽവറ്റിക്ക, ഫാഗാസീ എന്ന ബീച്ച് കുടുംബത്തിൽ പെട്ട ഒരു ഇലപൊഴിയും മരമാണ്. വിവരണം  സിൽവറ്റിക്ക ഒരു വലിയ വൃക്ഷമാണ്, ഇത് 50 മീറ്റർ (160 അടി) ഉയരവും [2] 3 മീറ്റർ (9.8 അടി) തായ്ത്തടി വ്യാസവും വരെ ഉയരത്തിൽ എത്താൻ പ്രാപ്തിയുള്ളവയാണ്. എന്നിരുന്നാലും സാധാരണഗതിയിൽ 25–35 മീറ്റർ (82–115 അടി) ഉയരവും 1.5 മീറ്റർ (4.9 അടി) തായ്ത്തടി വ്യാസവും കാണപ്പെടുന്നു. 10 വർഷം പഴക്കമുള്ള തൈകൾ ഏകദേശം 4 മീറ്റർ (13 അടി) ഉയരത്തിൽ വളരുന്നു. ഇതിന് സാധാരണ ആയുസ്സ് 150–200 വർഷമാണ്, ചിലപ്പോൾ 300 വർഷം വരെയും കണ്ടുവരുന്നുണ്ട്. കൃഷിചെയ്യുന്ന വനപ്രദേശങ്ങളിൽ സാധാരണയായി 80–120 വയസിൽ മരങ്ങൾ വെട്ടിയെടുക്കുന്നു.[3] പൂർണ്ണവളർച്ച കൈവരിക്കാൻ 30 വർഷം വരെ ആവശ്യമാണ് (അമേരിക്കൻ ബീച്ചിനെ അപേക്ഷിച്ച്). മിക്ക മരങ്ങളെയും പോലെ, അതിന്റെ വളർച്ചയും സ്ഥലത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. വനമേഖലയിൽ, എഫ്. സിൽവറ്റിക്ക 30 മീറ്ററിൽ (100 അടി) വരെ വളരുന്നു. തായ്ത്തടിയിലെ ശാഖകൾ ഉയരമുള്ളതാണ്. തുറന്ന സ്ഥലങ്ങളിൽ വളരെ ചെറുതും സാധാരണയായി 15–24 മീറ്ററിൽ (50–80 അടി) കൂടുതൽ വലുതും ആയിത്തീരും. ഇലകൾ ഒന്നിടവിട്ടതും പൂർണ്ണമായും ലഘുവും ആണ് അല്ലെങ്കിൽ ചെറുതായി ക്രെനേറ്റ് മാർജിനോടു കൂടിയതും 5-10 സെന്റിമീറ്റർ നീളവും 3-7 സെന്റിമീറ്റർ വീതിയുമുള്ളവയാണ്. ഇലയുടെ ഇരുവശത്തും 6-7 സിരകളുണ്ട് (ഫാഗസ് ഓറിയന്റാലിസിലെ 7-10 സിരകൾ). ക്രെനേറ്റ് ഇലകളുടെ സിരയുടെ അരികുകളിൽ ഓരോ പോയിന്റ് കാണപ്പെടുന്നു. സിരകൾക്കിടയിൽ പോയിന്റുകളൊന്നുമില്ല. മുകുളങ്ങൾ നീളമുള്ളതും നേർത്തതാണെങ്കിലും 15–30 മില്ലീമീറ്റർ (0.59–1.18 ഇഞ്ച്) നീളവും 2-3 മില്ലീമീറ്റർ (0.079–0.118 ഇഞ്ച്) കട്ടിയുള്ളതും എന്നാൽ 4–5 മില്ലീമീറ്റർ വരെ (0.16–0.20 ഇഞ്ച്) പുഷ്പ മുകുളങ്ങൾ കട്ടിയുള്ളതും ആണ്. വസന്തകാലം വരെ മരത്തിൽ തുടരുന്ന ബീച്ചിന്റെ ഇലകൾ പലപ്പോഴും ശരത്കാലത്തിലാണ് കൊഴിയുന്നത്. ഈ പ്രക്രിയയെ മാർസെസെൻസ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു. മരങ്ങൾ തൈകളായിരിക്കുമ്പോഴോ സസ്യങ്ങളുടെ കമ്പുകൾ കോതുമ്പോഴോ (ശൈത്യകാലത്ത് പോലും ബീച്ച് ഹെഡ്ജുകൾ ആകർഷകമായ സ്‌ക്രീനുകളാക്കുന്നു) ആണിത് സംഭവിക്കുന്നത്. പക്ഷേ മരം പൂർണ്ണവളർച്ച പ്രാപിക്കുമ്പോൾ താഴത്തെ ശാഖകളിൽ ഇത് സംഭവിക്കുന്നത് തുടരുന്നു. ചെറിയ അളവിൽ വിത്തുകൾ 10 വയസ് പ്രായമുള്ളപ്പോൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെടാം, പക്ഷേ വൃക്ഷത്തിന് കുറഞ്ഞത് 30 വയസ്സ് വരെ പൂർണ്ണവളർച്ചയെത്താറില്ല. എഫ്. സിൽവറ്റിക്കയുടെ ആൺപൂക്കൾ ഫാഗെൽസ് നിരയുടെ ചെറിയ കാറ്റ്കിനുകളിൽ (ബീച്ചുകൾ, ചെസ്റ്റ്നട്ട്, ഓക്ക്, വാൽനട്ട്, ഹിക്കറികൾ, ബിർച്ചുകൾ, ഹോൺബീമുകൾ) കാണപ്പെടുന്നു. പെൺപൂക്കൾ ബീച്ച്നട്ട് ആയി മാറുന്നു. ചെറിയ ത്രികോണാകൃതിയിലുള്ള അണ്ടിപ്പരിപ്പ് 15-20 മില്ലിമീറ്റർ (0.59–0.79 ഇഞ്ച്) നീളവും 7-10 മില്ലീമീറ്റർ (0.28–0.39 ഇഞ്ച്) വീതിയിൽ കാണപ്പെടുന്നു. ഓരോ കാപ്സ്യൂളിലും രണ്ട് പരിപ്പ് കാണപ്പെടുന്നു. പരാഗണം 5-6 മാസം കഴിഞ്ഞ് ശരത്കാലത്തിലാണ്. വേനൽക്കാലത്തെ ചൂടുള്ളതും സൂര്യപ്രകാശമുള്ളതും വരണ്ടതുമായ കാലാവസ്ഥ തുടരുന്ന വർഷങ്ങളിൽ പുഷ്പവും വിത്ത് ഉൽപാദനവും അപൂർവ്വമായി തുടർച്ചയായി രണ്ടുവർഷം വരെ ധാരാളമായി കാണപ്പെടുന്നു. വിതരണവും ആവാസ വ്യവസ്ഥയും പ്രകൃതിദത്ത ശ്രേണി തെക്കൻ സ്വീഡൻ മുതൽ വടക്കൻ സിസിലി വരെയും [4] പടിഞ്ഞാറ് ഫ്രാൻസ്, തെക്കൻ ഇംഗ്ലണ്ട്, വടക്കൻ പോർച്ചുഗൽ, മധ്യ സ്പെയിൻ, കിഴക്ക് മുതൽ വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ തുർക്കി വരെയും വ്യാപിക്കുന്നു, അവിടെ ഓറിയന്റൽ ബീച്ചുമായി (ഫാഗസ് ഓറിയന്റാലിസ്) കൂടിച്ചേരുന്നു. ബാൽക്കൻസിൽ, ഓറിയന്റൽ ബീച്ചുമായി ചില സങ്കരയിനം കാണിക്കുന്നു. ഈ ഹൈബ്രിഡ് വൃക്ഷങ്ങൾക്ക് ഫാഗസ്× ടൗറിക Popl. [ഫാഗസ് മൊസിയാക്ക (ഡൊമിൻ, മാലി) ചെസെസ്.] എന്നാണ് പേര്. മെഡിറ്ററേനിയൻ ചുറ്റുമുള്ള അതിന്റെ പരിധിയുടെ തെക്ക് ഭാഗത്ത്, 600–1,800 മീറ്റർ (1,969–5,906 അടി) ഉയരത്തിൽ പർവ്വത വനങ്ങളിൽ മാത്രമേ ഇത് വളരുകയുള്ളൂ. തെക്കൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ സ്വദേശിയാണെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, സമീപകാല തെളിവുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് എഫ്. സിൽവറ്റിക്ക ബിസി 4000 വരെ ഇംഗ്ലണ്ടിലെത്തിയിട്ടില്ല, അല്ലെങ്കിൽ ഹിമയുഗത്തിനുശേഷം ഇംഗ്ലീഷ് ചാനൽ രൂപീകരിച്ച് 2,000 വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് ഇംഗ്ലണ്ടിലെത്തിയത്. ഭക്ഷണത്തിനായി അണ്ടിപ്പരിപ്പ് ഉപയോഗിച്ച ശിലായുഗ മനുഷ്യരുടെ ആദ്യകാല ആമുഖമായിരിക്കാം ഇത്.[5]ബീച്ചിനെ ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെ തെക്ക് ഭാഗത്തുള്ള ഒരു സ്വദേശിയാണെന്നും വടക്ക് സ്വദേശിയല്ലെന്നും തരംതിരിക്കപ്പെടുന്നു. അവിടെ പലപ്പോഴും ഇവയെ 'തദ്ദേശീയ' കാടുകളിൽ നിന്ന് നീക്കംചെയ്യുന്നു.[6] സർ ഹാരി ഗോഡ്വിൻ ഇരുമ്പുയുഗം മുതൽ ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെ വടക്കുഭാഗത്ത് പ്രാദേശികവൽക്കരിച്ച പോളൻ രേഖകൾ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്. കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം മാറുന്നത് തെക്കൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ബീച്ച് ജനസംഖ്യയെ കൂടുതൽ ബാധിക്കാറുണ്ട്. ചില സൈറ്റുകളിൽ നിലവിലെ ബീച്ചിന്റെ അളവ് നിലനിർത്താൻ കഴിഞ്ഞേക്കില്ലെങ്കിലും വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ബീച്ചിന്റെ അവസ്ഥ അനുകൂലമായിരിക്കുമെന്നും അല്ലെങ്കിൽ മെച്ചപ്പെടുമെന്നും കരുതപ്പെടുന്നു. ഈ സസ്യം പലപ്പോഴും ബ്രിട്ടനിൽ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നു. അതുപോലെ, നോർവീജിയൻ ബീച്ച് ജനസംഖ്യയുടെ സ്വഭാവം ചർച്ചയ്ക്ക് വിധേയമാണ്. സ്വദേശിയാണെങ്കിൽ, അവ സ്പീഷീസുകളുടെ വടക്കൻ ശ്രേണിയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഈ ജനസംഖ്യ വൈക്കിംഗ് കാലഘട്ടത്തിന് മുമ്പും ശേഷവും ഡെൻമാർക്കിൽ നിന്നുള്ള മനഃപൂർവമായ ആമുഖത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു എന്ന അനുമാനത്തെ തന്മാത്രാ ജനിതക വിശകലനങ്ങൾ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു. [7]എന്നിരുന്നാലും, വെസ്റ്റ്ഫോൾഡിലെയും നോർവേയിലെ ബെർഗന്റെ വടക്കുഭാഗത്തുള്ള സീമിലെയും ബീച്ച് ഇപ്പോൾ സ്വാഭാവികമായി വ്യാപിക്കുകയും സ്വദേശിയായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.[8] പ്രത്യേകിച്ച് മണ്ണിന്റെ തരം ആവശ്യമില്ലെങ്കിലും, യൂറോപ്യൻ ബീച്ചിന് നിരവധി പ്രധാന ഘടകങ്ങൾ ആവശ്യമുണ്ട്. ഈർപ്പമുള്ള അന്തരീക്ഷം (വർഷം മുഴുവൻ നന്നായി വിതരണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന മഴയും ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള മൂടൽമഞ്ഞും) നന്നായി വളക്കൂറുള്ള മണ്ണും (ഇതിന് അമിതമായി വെള്ളം കെട്ടിനിൽക്കാൻ പാടില്ല). ഇത് മിതമായ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ, ക്ഷാരം അല്ലെങ്കിൽ നേരിയ അമ്ലഗുണമുള്ള മണ്ണിന് മുൻഗണന നൽകുന്നു. അതിനാൽ ഇത് ഒരു കളിമണ്ണു കലർന്ന തടത്തിന്റെ അടിഭാഗത്തേക്കാൾ ഒരു കുന്നിന്റെ വശത്ത് കൂടുതൽ കാണപ്പെടുന്നു. കഠിനമായ ശൈത്യകാല തണുപ്പിനെ ഇത് അതിജീവിക്കുന്നു, പക്ഷേ വസന്തകാലത്തെ മഞ്ഞ് അനുകൂലമാകുന്നില്ല. നോർവേയിലെ സമുദ്ര കാലാവസ്ഥയിൽ നട്ടുപിടിപ്പിച്ച മരങ്ങൾ ട്രോണ്ട്ഹൈം വരെ വടക്കോട്ട് വളരുന്നു. സ്വീഡനിൽ, നോർവേയിലെ പോലെ വടക്കുഭാഗത്ത് ബീച്ച് മരങ്ങൾ വളരുന്നില്ല.[9] ഒരു ബീച്ച് വനത്തിൽ സൂര്യരശ്മികൾ നിലത്ത് എത്താത്തതിനാൽ വനപ്രദേശം വളരെ ഇരുണ്ടതാണ്. കുറച്ച് ഇനം സസ്യങ്ങൾക്ക് മാത്രമേ അവിടെ നിലനിൽക്കാൻ കഴിയുന്നുള്ളൂ. അവിടെ പൂർണ്ണവളർച്ചയെത്താത്ത ബീച്ചുകൾ കുറച്ച് തണലാണ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. മാത്രമല്ല സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ മോശമായി വളരുകയും ചെയ്യാം. വ്യക്തമായ വനത്തിൽ ഒരു യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് മുളച്ച് അമിത വരൾച്ച മൂലം നശിക്കുന്നു. കുറച്ച് ഇലകൾ മാത്രമുള്ള ഓക്കുകൾക്ക് കീഴിൽ ബീച്ച് വേഗത്തിൽ അതിന്റെ ഉയരത്തെ മറികടക്കുന്നു. ബീച്ചിന്റെ ഇടതൂർന്ന സസ്യജാലങ്ങൾ കാരണം സൂര്യപ്രകാശത്തിന്റെ അഭാവം മൂലം ഓക്ക് നശിക്കുന്നു. ഇക്കോളജിവേരുകളുടെ ഘടന വളരെ ആഴത്തിലല്ലാത്തതും ഉപരിതലത്തിലുമാണ് കാണപ്പെടുന്നത്. വലിയ വേരുകൾ എല്ലാ ദിശകളിലേക്കും വ്യാപിക്കുന്നു. അമാനിത, ബോലെറ്റസ്, കാന്താരെല്ലസ്, ഹെബലോമ, ലാക്റ്റേറിയസ്, റമാരിയ ഫ്ലേവസോപൊനാരിയ എന്നീ ഇനങ്ങളുൾപ്പെടെയുള്ള വിവിധതരം ഫംഗസുകളുള്ള യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് എക്ടോമൈകോർറിസകളായി മാറുന്നു; [10] ഈ ഫംഗസുകൾ മണ്ണിൽ വെള്ളവും പോഷകങ്ങളും വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിൽ പ്രധാന പങ്കു വഹിക്കുന്നു. തെക്കൻ ബ്രിട്ടനിലെ വനപ്രദേശങ്ങളിൽ, സഫോൾക്ക് മുതൽ കാർഡിഗൻ വരെയുള്ള ഭാഗങ്ങളിൽ ഓക്കിനേക്കാൾ കൂടുതലും ബീച്ച് മരങ്ങളാണ്. വടക്ക് ഭാഗങ്ങളിൽ കൂടുതലും ഓക്ക് മരങ്ങളാണ്. ബെൽജിയത്തിലെ ബ്രസ്സൽസിന്റെ തെക്കുകിഴക്കായി കാണപ്പെടുന്ന സോണിയൻ ഫോറസ്റ്റ് (Forêt de Soignes/Zoniënwoud) എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഏറ്റവും മനോഹരമായ യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് വനങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഫ്രാൻസിലെ ഫ്രഞ്ച് വനങ്ങളിൽ 10% വരുന്ന പ്രധാന വൃക്ഷ ഇനമാണ് ബീച്ച്. റൊമാനിയയിലെ സെമെനിക്-ചൈലി കാരാസുലുയി നാഷണൽ പാർക്കിലും ഉക്രെയിനിലെ ഉഹോൾക-ഷൈറോക്കി ലുഹ് (8,800 ഹെക്ടർ (22,000 ഏക്കർ)[[11] വനമേഖലയിൽ ഇസ്വൊറീൽ നെറേ (5,012 ഹെക്ടർ (12,380 ഏക്കർ) എന്നിവിടങ്ങളിൽ ബീച്ച് മരങ്ങൾ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഏറ്റവും വലിയ സ്വാഭാവികാവസ്ഥയിലുള്ള വനങ്ങൾ കാണപ്പെടുന്നു. ഈ ആവാസ വ്യവസ്ഥകളിലുള്ളത് യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഇരപിടുത്തക്കാരാണ് (തവിട്ട് കരടി, ചാര ചെന്നായ, ലിൻക്സ്).[12][13][14]ഇസ്വൊറീൽ നെറേയിൽ പല വൃക്ഷങ്ങളും 350 വർഷത്തിൽ കൂടുതലും [15]കൂടാതെ ഉഹോൾക-ഷൈറോക്കി ലുവിൽ 500 വർഷവും പഴക്കമുള്ളവയാണ്..[11] യൂറോപ്യൻ ബീച്ചിന്റെ വസന്തകാലത്തെ ഇല വളർന്നുവരുന്നത് പകൽ ദൈർഘ്യവും താപനിലയും ചേർന്നാണ്. ഓരോ വർഷവും ബഡ് ബ്രേക്ക് ഏപ്രിൽ പകുതി മുതൽ മെയ് ആരംഭം വരെയാണ്. പലപ്പോഴും ശ്രദ്ധേയമായ കൃത്യതയോടെ (കുറച്ച് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ) തെക്ക് ഭാഗത്തേക്കാൾ വടക്ക് ഭാഗത്തും സമുദ്രനിരപ്പിനേക്കാൾ 600 മീറ്റർ (2,000 അടി) ഉയരത്തിലും ഈ കാലയളവ് കൃത്യമാണ്.[16] യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് വസന്തകാലത്തെ വേനൽക്കാലത്തും തുടർന്ന്‌ ശരത്കാലത്തും ഗണ്യമായി വളരുന്നു. വേനൽക്കാലത്തെ അവസ്ഥ, പ്രത്യേകിച്ച് നല്ല മഴ, മുകുളങ്ങളിൽ വളരുന്നു വരുന്ന ഇലകളുടെ എണ്ണം നിർണ്ണയിക്കുന്നു. ശരത്കാലത്തിലാണ് വൃക്ഷം കൂടുതൽ കരുതൽ നടത്തുന്നത് അത് വസന്തകാലം വരെ നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്യും. നല്ല അവസ്ഥകൾ കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, ഒരു മുകുളത്തിന് പത്തോ അതിലധികമോ ഇലകളുള്ള ഒരു തണ്ട് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയും. അഗ്രഭാഗത്തെ മുകുളം വസന്തകാലത്ത് ഒരു ഹോർമോൺ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു. അത് അധിക മുകുളങ്ങളുടെ വികസനം തടയുന്നു. ഈ പ്രവണത, അവയുടെ നിലനിൽപ്പിന്റെ തുടക്കത്തിൽ വളരെ ശക്തമാണെങ്കിലും, പഴയ വൃക്ഷങ്ങളിൽ ദുർബലമാവുന്നു. വളർന്നുവരുന്നതിനുശേഷമാണ് വേരിന്റെ വളർച്ച ആരംഭിക്കുന്നത്. ആദ്യം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന വേരുകൾ വളരെ നേർത്തതാണ് (0.5 മില്ലിമീറ്ററിൽ താഴെ വ്യാസമുള്ള). പിന്നീട്, ഭൂഗർഭ വളർച്ചയുടെ ഒരു ഭാഗത്തിനുശേഷം, കട്ടിയുള്ള വേരുകൾ സ്ഥിരമായ രീതിയിൽ വളരുന്നു. കൃഷിലോകത്തിലെ മിതശീതോഷ്ണ പ്രദേശങ്ങളിലെ പാർക്കുകളിലും വലിയ പൂന്തോട്ടങ്ങളിലും വളരെ പ്രചാരമുള്ള ഒരു അലങ്കാര വൃക്ഷമാണ് യൂറോപ്യൻ ബീച്ച്. വടക്കേ അമേരിക്കയിൽ, അലങ്കാര ആവശ്യത്തിനായി നേറ്റീവ് എഫ്. ഗ്രാൻഡിഫോളിയയെക്കാൾ ഇതിന് മുൻഗണന നൽകുന്നു. ചൂടുള്ള കാലാവസ്ഥയിൽ സഹിഷ്ണുത പുലർത്തുന്നുണ്ടെങ്കിലും, മന്ദഗതിയിൽ വളരുന്നു. പൂർണ്ണവളർച്ചയെത്താൻ ശരാശരി 10 വർഷം കൂടുതൽ എടുക്കുന്നു. അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകളിലെ യൂറോപ്യൻ ബീച്ച് മരങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വലിയ ശേഖരമാണ് മസാച്യുസെറ്റ്സിലെ ബ്രൂക്ക്ലൈൻ പട്ടണം. 'ദി ലോംഗ്വുഡ് മാൾ' എന്നറിയപ്പെടുന്ന 2.5 ഏക്കർ പബ്ലിക് പാർക്ക് 1850-ന് മുമ്പ് നട്ടുപിടിപ്പിച്ചു. ഇത് അമേരിക്കയിലെ യൂറോപ്യൻ ബീച്ചുകളുടെ ഏറ്റവും പഴയ ശേഖരമായി അംഗീകാരം നല്കി.[17] ആകർഷകമായ വേലികൾ നിർമ്മിക്കുന്നതിന് പതിവായി ഇതിന്റെ കൊമ്പു കോതുന്നു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭം മുതൽ ഹോർട്ടികൾച്ചറൽ രീതി ഉപയോഗിച്ച് ധാരാളം യൂറോപ്യൻ ബീച്ചുകൾ പലപ്പോഴും ആവർത്തിച്ചു കൾട്ടിവറുകൾ സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു.
ഇനിപ്പറയുന്ന കൾട്ടിവറുകൾ റോയൽ ഹോർട്ടികൾച്ചറൽ സൊസൈറ്റിയുടെ ഗാർഡൻ മെറിറ്റ് അവാർഡ് നേടി.-[20] ചിത്രശാല
കുറിപ്പുകൾ
പുറത്തേക്കുള്ള കണ്ണികൾ Fagus sylvatica എന്ന വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങൾ വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിലുണ്ട്.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_2015-08-21.JPG)
.jpg)
Portal di Ensiklopedia Dunia
