ബുജാങ് താഴ്വര
കേഡയിലെ മെർബോക്കിനടുത്ത് വടക്ക് ഗുനുങ് ജെറായ്ക്കും തെക്ക് മുഡ നദിക്കും ഇടയിൽ ഏകദേശം 224 ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റർ വിസ്തൃതിയുള്ള വിശാലമായ ചരിത്ര സമുച്ചയമാണ് ബുജാങ് താഴ്വര. മലേഷ്യയിലെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ പുരാവസ്തു മേഖലയാണിത്.[1] ഈ പുരാവസ്തു അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഇവിടെ ഒരു ഹിന്ദു-ബുദ്ധ രാഷ്ട്രീയ സ്ഥാപനം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് കാണിക്കുന്നു. സംസ്‌കൃതത്തിൽ ഭുജംഗ എന്ന പദം സർപ്പത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാൽ ഈ പേര് തന്നെ "സർപ്പ താഴ്വര" എന്ന് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നു.[2] 2,535 വർഷത്തിലേറെ പഴക്കമുള്ള അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഈ പ്രദേശത്തുണ്ട്. കാൻഡി ("ചാണ്ടി" എന്ന് ഉച്ചരിക്കുന്നു) എന്നറിയപ്പെടുന്ന അമ്പതിലധികം പുരാതന ശവകുടീരങ്ങളും ഇവിടെ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇവയിൽ ഏറ്റവും ആകർഷണീയവും നന്നായി സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നതും മെർബോക്കിലെ പെങ്‌കലൻ ബുജാങ്ങിലാണ് സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്. ബുജാങ് വാലി ആർക്കിയോളജിക്കൽ മ്യൂസിയവും ഇവിടെയുണ്ട്. സുജായ് ബട്ടു എന്നറിയപ്പെടുന്ന ബുജാങ് താഴ്വരയിൽ ഖനനത്തിലൂടെ ജെട്ടി അവശിഷ്ടങ്ങൾ, ഇരുമ്പ് അയിര് സൈറ്റുകൾ, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയ ഏറ്റവും പഴയ മനുഷ്യനിർമ്മിത ഘടനയായ എ ഡി 110 ലെ കളിമൺ ഇഷ്ടിക സ്മാരകം എന്നിവ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.[3] കിഴക്കൻ ബോർണിയോയിലെ കുട്ടായി, തെക്കൻ സെലിബസ്, പടിഞ്ഞാറൻ ജാവയിലെ തരുമനേഗര എന്നിവയേക്കാൾ മുമ്പുതന്നെ പ്രാദേശിക ഭരണാധികാരികൾ ഹിന്ദു-ബുദ്ധ ഇന്ത്യൻ സാംസ്കാരിക, രാഷ്ട്രീയ മാതൃകകൾ സ്വീകരിക്കുകയും അവിടെ നിന്ന് ഇന്ത്യൻ സ്വാധീനം കാണിക്കുന്ന അവശിഷ്ടങ്ങൾ അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ബുജാങ് താഴ്വരയിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഇപ്പോൾ പുരാവസ്തു മ്യൂസിയത്തിൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ആലേഖനം ചെയ്ത കല്ല് പേടകങ്ങളും ഫലകങ്ങളും, മെറ്റൽ ഉപകരണങ്ങൾ, ആഭരണങ്ങൾ, സെറാമിക്സ്, മൺപാത്രങ്ങൾ, ഹിന്ദു വിഗ്രഹങ്ങൾ എന്നിവ ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. കഴിഞ്ഞ രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടായി, മലേഷ്യയ്ക്ക് ചുറ്റുമുള്ള സർവ്വകലാശാലകളിൽ നിന്നുള്ള വിദ്യാർത്ഥികളെ ഗവേഷണത്തിനായി താഴ്വരയിൽ ക്ഷണിക്കുകയും അവിടെ അവരുടെ ബിരുദ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. പല തിരുവെഴുത്തുകളും രചനകളും നിലനിൽക്കുന്നില്ല എന്നതിനാൽ ചരിത്രപരമായ പല കണ്ണികളും ഇപ്പോഴും അവ്യക്തമാണ്. ക്ഷേത്രങ്ങൾ പോലും കാലത്തെ അതിജീവിച്ചില്ല, കാരണം കഴിഞ്ഞ 1,200 വർഷമായ അവയുടെ തടി മേൽക്കൂര നശിക്കുകയും ജീർണ്ണിക്കുകയും ചെയ്തു. മ്യൂസിയം തന്നെ അപര്യാപ്‌തമാണ്. മിക്ക കണ്ടെത്തലുകളും മ്യൂസിയം നെഗാര മുതൽ സിംഗപ്പൂർ (ഇത് ഒരിക്കൽ മലേഷ്യയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു) വരെ ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. നാടോടി കഥകളും വാമൊഴി ചരിത്രവും ആഭരണങ്ങളുടെയും സ്വർണ്ണത്തിന്റെയും ഉറവിടമായ മഹത്തായ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വിവരണം നൽകുന്നു. ഉപദ്വീപിനും ഇൻസുലാർ തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയ്ക്കും പുറത്ത്, ഇന്ത്യയിലെ വാമൊഴി ചരിത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ബുജാങ് താഴ്‌വരയിലും ജെറായ് പർവ്വതത്തിലും ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഗുഹകളിൽ സ്വർണ്ണ രഥങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും ഉണ്ടെന്നാണ്. മുസിയം നെഗാരയിലെ പുരാതന വകുപ്പിലെ ചില സന്ദർശകർക്ക് 10 അടി ഉയരമുള്ള രാജ ബെർസിയംഗ് സിംഹാസനം, താഴ്വരയിൽ നിന്നുള്ള വിവിധ വിഗ്രഹങ്ങൾ, വസ്തുക്കൾ എന്നിവയുടെ ദൃക്‌സാക്ഷി വിവരണങ്ങളുണ്ട്. 2013 ഡിസംബർ 1 ന് ഒരു ലാൻഡ് ഡെവലപ്പർ പൊളിച്ച 1,200 വർഷം പഴക്കമുള്ള ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം കാൻഡി നമ്പർ 11 ആയി തിരിച്ചറിഞ്ഞതായി റിപ്പോർട്ടുണ്ട്.[4] പഴയ കേദാ രാജ്യത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനമായ ഒന്നാണ് കാൻഡി 11. രജിസ്റ്റർ ചെയ്ത 17 കാൻഡികളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ഇത്.[5] പൊതു വിമർശനങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ, കെഡ സംസ്ഥാന സർക്കാർ ഭൂമി സ്വകാര്യ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ളതുകൊണ്ടും ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലെന്നും അവകാശപ്പെടുന്നതിലൂടെയും ഈ സ്ഥാനം ചരിത്രപരമായ ഒരു സ്ഥാനമായി ഗസറ്റ് ചെയ്തിട്ടില്ലാത്തതിനാലും കുറ്റം ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.[6] വിവാദത്തിനുശേഷം ടൂറിസം, പൈതൃക മന്ത്രാലയം ബുജാങ് താഴ്വരയെ ഹെറിറ്റേജ് സൈറ്റായി പരിഗണിക്കാൻ സമ്മതിച്ചു.[7] 1970 കൾക്ക് മുമ്പ്, ബുജാങ് താഴ്വരയിൽ ഗവേഷണം നടത്തിയത് പടിഞ്ഞാറൻ പുരാവസ്തു ഗവേഷകരാണ്. എച്ച്.ജി. ക്വാറിച് വെയിൽസ്, ഡൊറോത്തി വെയിൽസ്, അലിസ്റ്റർ ലാമ്പ് എന്നിവർ ഇതിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടവരാണ്. അവലംബം
പുറംകണ്ണികൾ
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
