മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റ്![]() മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റ് (Mother of the Forest) (667 BCE – 1854 CE) ഒരു പുരാതന, ഭീമൻ സെക്കൊയ ( Sequoiadendron Giganteum) വൃക്ഷം ആയിരുന്നു. അമേരിക്കയിലെ കിഴക്കൻ മദ്ധ്യ കാലിഫോർണിയയിലെ സിയറ നെവാദ മലനിരകളിലാണ് ഈ വൃക്ഷം ജീവിച്ചിരുന്നത്.[1]മരിച്ച വൃക്ഷത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ കാലിഫോർണിയയിലെ കലവെരസ് കൗണ്ടിയിൽ കലവെരസ് ഗ്രോവ് ഓഫ് ബിഗ് ട്രീസ് സ്റ്റേറ്റ് പാർക്കിൽ കാണാം. ചരിത്രംഅഗസ്റ്റസ് ടി.ഡൗഡ് 1852 -ൽ താഴ്വരയിലെ 92 ഭീമൻ സീക്വോയകൾ കണ്ടെത്തി രേഖപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ, മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റ് 1853 -ൽ ദി ബിഗ് സ്റ്റമ്പ് എന്ന് പേരുള്ള ഡിസ്കവറി ട്രീക്ക് ശേഷമുള്ള രണ്ടാമത്തെ വലിയ വൃക്ഷമായിരുന്നു. [2][3] മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റ് 328 അടി (100 മീറ്റർ) തുറന്നപ്രദേശത്തേക്ക് 93 അടി (28 മീറ്റർ) ചുറ്റളവിൽ [4]വ്യാപിച്ചുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. [5]. കാലിഫോർണിയ ഗോൾഡ് റഷിന്റെ സമയത്ത് ഖനിജാന്വേഷകർ കണ്ടെത്താത്ത സമ്പത്തിനായി സംസ്ഥാനം തിരയുകയായിരുന്നു. ആളുകളുടെ ജിജ്ഞാസയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ ഫോട്ടോഗ്രാഫി ഇതുവരെ വേണ്ടത്ര വികസിപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ മരങ്ങൾ വെട്ടിമാറ്റി വലിയ നഗരങ്ങളിലേക്ക് അവയുടെ നിലനിൽപ്പ് തെളിയിക്കാൻ കൊണ്ടുപോയി. [6] 1854 -ൽ ഡിസ്കവറി ട്രീയുടെ പരാജയപ്പെട്ട പ്രദർശനങ്ങൾക്ക് ശേഷം, വില്യം ലഫാം, ജോർജ്ജ് എൽ. ട്രാസ്ക്, ജോർജ്ജ് ഗേൽ എന്നിവർ ഫോറസ്റ്റ് മദറിന്റെ തായ്ത്തടിയിൽ നിന്ന് പുറംതൊലി നീക്കം ചെയ്തു. എക്സിബിഷനുകളിൽ വീണ്ടും കൂട്ടിച്ചേർക്കാൻ തയ്യാറായി. തൊഴിലാളികൾ പമ്പ്-ആഗറുകൾ ഉപയോഗിച്ച് മരത്തിൽ ദ്വാരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി. തോട് വെട്ടിമാറ്റുന്നതിനിടയിൽ പലകത്തട്ടിന്റെയും തൊഴിലാളികളുടെയും ഭാരം താങ്ങാൻ ദ്വാരങ്ങളിൽ കമ്പികൾ ചേർത്തു. [7] 90 ദിവസങ്ങളിൽ, 8 അടി (2.4 മീറ്റർ) ഉയരത്തിലും 2 മുതൽ 5 അടി (0.61 മുതൽ 1.52 മീറ്റർ വരെ) വീതിയുള്ള ഭാഗങ്ങളിലും 116 അടി (35 മീറ്റർ) വരെ 60 ടൺ പുറംതൊലി നീക്കം ചെയ്തു. [8] പുറംതൊലി അടിഭാഗത്ത് 18 ഇഞ്ച് (46 സെന്റിമീറ്റർ) ഘനവും[4][9] ശരാശരി 11 ഇഞ്ച് (28 സെന്റിമീറ്റർ) ഘനവും ആയിരുന്നു. [7] കിഴക്ക് വനപാലകർക്ക് ഗേൽ മരത്തിന്റെ സാമ്പിളുകൾ അയച്ചു. അവിടെ മരത്തിന് 2,520 വർഷം പഴക്കമുള്ളതായി കണ്ടെത്തി. ![]() പുറംതൊലിയിലെ നീക്കം ചെയ്ത ഭാഗങ്ങൾ കടൽ മാർഗം കേപ് ഹോണിന് ചുറ്റും ന്യൂയോർക്കിലേക്ക് കയറ്റി അയച്ചു. അവിടെ 1855 -ൽ ന്യൂയോർക്ക് ക്രിസ്റ്റൽ കൊട്ടാരത്തിൽ "സ്വർണ്ണ പ്രദേശങ്ങളിലെ പച്ചക്കറി വിസ്മയങ്ങൾ" എന്ന പ്രദർശനത്തിനായി മരത്തിന്റെ ആകൃതിയിൽ അതിനെ വീണ്ടും കൂട്ടിച്ചേർത്തു. ന്യൂയോർക്കിന് ശേഷം 1856-ൽ കപ്പലിൽ ലണ്ടനിലേക്ക് പുറംതൊലി അയച്ചു. അവിടെ ഹൈഡ് പാർക്കിലെ കെട്ടിടം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഭാഗങ്ങൾ വളരെയധികം ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചതിനാൽ അടുത്ത വർഷം ലണ്ടനിലെ സിഡൻഹാമിലെ ക്രിസ്റ്റൽ പാലസിൽ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളും അവയുടെ മുഴുവൻ നീളത്തിലും സ്ഥിരമായി സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് 3,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള മരത്തിന്റെ തായ്ത്തടി പൊതുജനങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിച്ചു. ഇത് സാമ്പത്തിക വിജയമായിരുന്നു. [10]കൊട്ടാരത്തിന്റെ മദ്ധ്യഭാഗം, പുറംതൊലി, മറ്റ് പ്രദർശനങ്ങൾ എന്നിവയോടൊപ്പം 1866 -ൽ തീയിൽ നശിക്കുന്നതുവരെ അത് അവിടെ തുടർന്നു. [11][12][13] ![]() ![]() കാലവേരസ് ഗ്രോവിലെ മദർ ഓഫ് ഫോറസ്റ്റിന്റെ പുറംതൊലി ഒരിക്കൽ നീക്കം ചെയ്തുകഴിഞ്ഞാൽ അധികകാലം പിന്നീട് നിലനിൽക്കില്ല. 1856-ൽ വൃക്ഷത്തിന് പൂർണ്ണമായ ഇലകളുണ്ടായിരുന്നു. [5] എന്നാൽ അഞ്ച് വർഷത്തിനുള്ളിൽ ഇലകൾ അതിൽ അവശേഷിച്ചില്ല. ബാക്കിയുള്ള വൃക്ഷത്തിനായുള്ള പദ്ധതി ഇലകളില്ലാത്ത ഭാഗത്തിന് ചുറ്റും ഒരു സർപ്പിളാകൃതിയിലുള്ള ഗോവണി പണിയുകയും വൃക്ഷത്തിൽ ഉയരത്തിൽ സന്ദർശകർക്ക് ഒരു വീഥി ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു.[14] ഹച്ചിംഗ്സിന്റെ 1886-ലെ പുസ്തകത്തിൽ സന്ദർശകരുടെ പേരുകളും തീയതികളും വ്യത്യസ്ത ഉയരങ്ങളിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് മുകളിൽ, മരത്തിൽ കൊത്തിയതായി പരാമർശിക്കുന്നു. [15] 1908-ൽ, മരത്തിന്റെ പുറംതൊലി സംരക്ഷിക്കപ്പെടാതെ ആ പ്രദേശത്ത് തീ പടർന്നുപിടിക്കുകയും മരത്തിന്റെ അവശേഷിച്ചിരുന്നതിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും കത്തിനശിക്കുകയും ചെയ്തു. [16] പൈതൃകം1850-കളിലെ പ്രദർശനങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അല്ലെങ്കിൽ അതിനുശേഷവും വലിയ മരങ്ങൾ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടത് പൊതുജനങ്ങളുടെ പ്രതിഷേധത്തിനിടയാക്കി. [17] 1864-ൽ, യോസെമൈറ്റ് ഗ്രാന്റായി മാറുന്ന ബിൽ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സെനറ്റർ ജോൺ കോണസ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ആളുകൾ ഡിസ്കവറി ട്രീയുടെയും മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റിന്റെയും ഭൗതിക തെളിവുകൾ കണ്ടിട്ടും മരങ്ങൾ യഥാർത്ഥമാണെന്ന് അവർ ഇപ്പോഴും വിശ്വസിച്ചില്ല. കൂടാതെ പിന്നെന്തിന് അവ ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കപ്പെടണം. [18] 1903-ൽ, ജോൺ മുയറിനൊപ്പം യോസെമൈറ്റ് സീക്വോയസിന് കീഴിൽ നിരവധി ദിവസം ചെലവഴിച്ച ശേഷം, പ്രസിഡന്റ് തിയോഡോർ റൂസ്വെൽറ്റ് ഒരു പ്രസംഗം നടത്തി. "ചില മരങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അവ ലോകത്ത് ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരേയൊരു വസ്തുവായതിനാൽ അവയെ സംരക്ഷിക്കണമെന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു." [19] ഈ വൃക്ഷവും അതിന്റെ ചുറ്റുപാടുകളും നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ നിരവധി തടി കമ്പനികളുടെ ഉടമസ്ഥതയിലായിരുന്നു. കട്ടിയുള്ള തായ്ത്തടികളുള്ള സീക്വോയയും ഭീമൻ സീക്വോയയും അക്കാലത്ത് തടിയുടെ വലിയ സ്രോതസ്സുകളായി കാണപ്പെട്ടതിനാൽ അവശേഷിക്കുന്ന മരങ്ങൾ മുറിച്ചുമാറ്റാനുള്ള പദ്ധതികളുമുണ്ടായിരുന്നു. [20] ഇത് വീണ്ടും നാട്ടുകാരുടെയും സംരക്ഷകരുടെയും പൊതുജനരോഷത്തിന് കാരണമായി. ഈ പ്രദേശം ഒരു വിനോദസഞ്ചാര കേന്ദ്രമായി തുടർന്നു. യോസെമൈറ്റ് സംരക്ഷണം ക്രമേണ മിക്ക സീക്വോയകളിലേക്കും വ്യാപിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. [2] കലാവെറസ് ഗ്രോവ് 1931 ൽ കാലിഫോർണിയ സ്റ്റേറ്റ് പാർക്കിനോടൊപ്പം ചേർത്തു. [21][22] ഇന്നത്തെ ദിനം2006-ലെ ട്രയൽ ഗൈഡിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ മദർ ഓഫ് ദ ഫോറസ്റ്റ് അവശേഷിക്കുന്നത് വടക്കൻ ഗ്രോവിലൂടെ ലൂപ്പിന്റെ പാതയിലൂടെ, ലൂപ്പിന്റെ അങ്ങേയറ്റത്തുള്ള തീകൊണ്ട് കരുവാളിച്ച ഒരു വലിയ കുറ്റിയായി നിലകൊള്ളുന്നു. [3] പുറംതൊലി മുറിച്ചുമാറ്റിയപ്പോൾ കണ്ട അടയാളങ്ങൾ 100 അടിയിലധികം ഉയരമുള്ള തായ്ത്തടിയിൽ ഇപ്പോഴും കാണാം. അവലംബം
ഉറവിടങ്ങൾ
കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്
|
Portal di Ensiklopedia Dunia