മദർ ഗൂസ് റ്റേൽസ്

ഇംഗ്ലീഷ് വിലാസം

https://ml.wikipedia.org/wiki/Histoires_ou_contes_du_temps_pass%C3%A9

1697-ൽ പാരീസിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട ചാൾസ് പെറോൾട്ട് എഴുതിയ സാഹിത്യപരമായ യക്ഷിക്കഥകളുടെ ഒരു സമാഹാരമാണ് മദർ ഗൂസ് റ്റേൽസ്.^[2] പാരീസിലെ സാഹിത്യ സലൂണുകളിലെ പ്രഭുക്കന്മാർക്കിടയിൽ യക്ഷിക്കഥകൾ ഫാഷനായിരുന്ന ഒരു കാലത്ത് എഴുതിയതിനാലാണ് ഈ കൃതി ജനപ്രിയമായത്.^[3] ഫ്രാൻസിലെ ലൂയി പതിനാലാമന്റെ മന്ത്രിയായിരുന്ന ജീൻ-ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് കോൾബെർട്ടിന്റെ സെക്രട്ടറിയായി രാജസദസ്സിൽ നിന്ന് വിരമിച്ച കാലത്താണ് പെറോൾട്ട് ഈ കൃതി എഴുതിയത്. കോൾബെർട്ടിന്റെ മരണം പെറോൾട്ടിനെ വിരമിക്കലിന് നിർബന്ധിതനായിരിക്കാം. ആ ഘട്ടത്തിൽ അദ്ദേഹം എഴുത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥകളുടെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചും അവ പൊതുവായി അറിയപ്പെടുന്ന കഥകളിൽ നിന്ന് പരിഷ്കരിച്ച യഥാർത്ഥ സാഹിത്യ യക്ഷിക്കഥകളാണോ അതോ ബൊക്കാസിയോയെപ്പോലുള്ള മുൻ മധ്യകാല എഴുത്തുകാർ എഴുതിയ കഥകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണോ എന്നത് പണ്ഡിതന്മാർക്കിടയിൽ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

ഫ്രഞ്ച് രാജസദസ്സിൽ വിപുലമായ അലങ്കാരങ്ങളായിരുന്നു ഇഷ്ടപ്പെട്ട ശൈലി. പെറോൾട്ട് ആരംഭിച്ച ലളിതമായ പ്ലോട്ടുകൾ പരിഷ്കരിച്ചു, ഭാഷ മെച്ചപ്പെടുത്തി, പ്രഭുക്കന്മാരും കുലീനരുമായ കൊട്ടാരത്തിലെ പ്രേക്ഷകർക്കായി മാറ്റിയെഴുതി. പ്രമേയപരമായി, കുലീനത കർഷക വിഭാഗത്തേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണെന്ന പെറോൾട്ടിന്റെ വിശ്വാസത്തെ ഈ കഥകൾ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു. കൂടാതെ പല കഥകളും ഒരു സ്ത്രീ സമൂഹത്തിൽ പുനഃസംയോജിപ്പിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് പാപത്തിൽ നിന്നും പശ്ചാത്താപത്തിൽ നിന്നും ശുദ്ധീകരണത്തിന് വിധേയയാകുന്നത് പോലുള്ള കത്തോലിക്കാ വിശ്വാസങ്ങളോട് ചേർന്നുനിൽക്കുന്നതായി കാണിക്കുന്നു. ^[4]

ചാൾസ് പെറോൾട്ട് വലിയതും അറിയപ്പെടുന്നതും ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നതുമായ ഒരു ബൂർഷ്വാ കുടുംബത്തിൽ നിന്നാണ് വന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിതാവ് അഭിഭാഷകനും പാർലമെന്റ് അംഗവുമായിരുന്നു. ചെറുപ്പത്തിൽ, പെറോൾട്ട് എഴുതാൻ തുടങ്ങി, 1660-ൽ ഫ്രാൻസിലെ ലൂയി പതിനാലാമന് വേണ്ടി എഴുതിയ ഓണററി കവിതകളുടെ ഒരു പരമ്പരയ്ക്ക് രാജകീയ ശ്രദ്ധ ലഭിച്ചു, ഇത് മന്ത്രി ജീൻ-ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് കോൾബെർട്ടിന്റെ സെക്രട്ടറിയായി രണ്ട് ദശാബ്ദക്കാലത്തെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പദവിക്ക് ഉത്തേജകമായി മാറിയിരിക്കാം.^[5] പെറോൾട്ട് ആ വർഷങ്ങളിൽ അക്കാദമി ഡി പെയിൻ‌ചർ എറ്റ് ഡി സ്‌കൾപ്‌ചർ (അക്കാദമി ഓഫ് പെയിന്റിംഗ് ആന്റ് സ്‌കൾപ്‌ചർ), അക്കാദമി ഡി ആർക്കിടെക്‌ചർ (വാസ്തുവിദ്യാ അക്കാദമി) തുടങ്ങിയ കലകൾക്കായി അക്കാദമികൾ സ്ഥാപിക്കുകയും നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്തു, ^[6] പബ്ലിക് ഡ്യൂട്ടിയിൽ നിന്ന് വിരമിച്ച അദ്ദേഹം കോൾബെർട്ടിന്റെ മരണത്തെ തുടർന്ന് എഴുത്തിലേക്ക് മടങ്ങി^[6]

• Bottigheimer, Ruth (2008). "Before Contes du temps passé (1697): Charles Perrault's 'Griselidis' (1691), 'Souhaits Ridicules' (1693) and 'Peau d'asne' (1694)". The Romanic Review, vol. 99, numbers 3–4, pp. 175–189 (online version Archived 2019-04-03 at the Wayback Machine).
• Carpenter, Humphrey, and Mari Prichard (1984). The Oxford Companion to Children's Literature. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-211582-0.
• Duggan, Anne E. (2008). "Women Subdued: The Abjectification and Purification of Female Characters in Perrault's Tales". The Romanic Review, vol. 99, number 2, pp. 211–226.
• Jean, Lydie (2007). "Charles Perrault's Paradox: How Aristocratic Fairy Tales became Synonymous with Folklore Conservation". Trames. 11.61. 276–283.
• Warner, Marina (1995). From the Beast to the Blonde: On Fairy Tales and their tellers. New York: Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-15901-6.
• Zipes, Jack (ed.) (2000). The Oxford Companion to Fairy Tales. New York: Oxford UP. ISBN 978-0-19-860115-9.

• Works related to The Tales of Mother Goose at Wikisource
•  ഫ്രഞ്ച് Wikisource has original text related to this article: Contes ou Histoires du temps passé