മുഹമ്മദിന്റെ ജീവിതകാലത്ത് തന്നെ (ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ) മുഹമ്മദിനെതിരെയുള്ള വിമർശനങ്ങളും ആരംഭിച്ചിരുന്നു. അന്നത്തെ ഗോത്രവർഗ്ഗങ്ങളിൽ നിന്നായിരുന്നു എതിർപ്പ് തുടങ്ങിയത്. ഇത് പ്രവാചകൻ അറേബ്യ അധീനപ്പെടുത്തുന്നത് വരെ തുടർന്നു വന്നു. പിന്നീട് പ്രധാനമായും ജൂതമതപണ്ഡിതരിൽ നിന്നും ക്രിസ്തീയപണ്ഡിതരിൽ നിന്നുമാണ് എതിർപ്പുകളും വിമർശനങ്ങളും ഉയർന്നുവന്നിരുന്നത്. നിരീശ്വര പ്രസ്ഥാനങ്ങളും മുഹമ്മദിനെതിരെ വിമർശനങ്ങൾ ഉയർത്താറുണ്ട്.
ചരിത്രം
അറബ് ഗോത്രങ്ങൾ
ഏകദൈവവിശ്വാസം പ്രചരിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയതോടെ മുഹമ്മദിനെ സമകാലിക അറബി ഗോത്രങ്ങൾ തള്ളിപ്പറഞ്ഞിരുന്നു. ആദ്യകാലങ്ങളിൽ രഹസ്യമായി നടന്ന പ്രബോധനപ്രവർത്തനങ്ങൾ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം പരസ്യമായി നടത്തിത്തുടങ്ങി. ദൈവത്തിന്റെ ഏകത്വം, പരലോകവിശ്വാസം തുടങ്ങിയ ഇസ്‌ലാമിക വിശ്വാസങ്ങൾ അവർക്ക് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവർ മുഹമ്മദിനെ ഭ്രാന്തൻ, ജാലവിദ്യക്കാരൻ, കവി എന്നെല്ലാം പറഞ്ഞ് ആക്ഷേപിച്ചുവന്നു. മുഹമ്മദിന്റെ അനുയായികൾ വർദ്ധിച്ചുവന്നതോടെ എതിർപ്പിന്റെ ശക്തി വർദ്ധിച്ചുവന്നു. പല കുടുംബങ്ങളിലെയും അംഗങ്ങൾ ഇസ്‌ലാം സ്വീകരിച്ചതോടെ കുടുംബ ബന്ധങ്ങളിൽ വിള്ളലുണ്ടാക്കുന്നവൻ എന്നായിരുന്നു മുഹമ്മദ് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്.
ജൂതവിഭാഗങ്ങൾ
അറേബ്യയിൽ അന്ന് പ്രധാനമായും ഉണ്ടായിരുന്നത് ബഹുദൈവവിശ്വാസികളായ വിവിധ ഗോത്രങ്ങളായിരുന്നു. വളരെ വിരളമായി ക്രിസ്ത്യാനികളും ജൂതന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. മുഹമ്മദ് മദീനയിലെത്തിയപ്പോൾ അവിടെയുള്ള ജൂതന്മാരാണ് മുഹമ്മദിനെ വിമർശിച്ചിരുന്ന മറ്റൊരു വിഭാഗം. മുഹമ്മദ് അവരുമായി രാഷ്ട്രീയ കരാറിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കിലും[1][2] ഖുർആനിലെ പല പരാമർശങ്ങളും തങ്ങളുടെ വേദത്തിൽ നിന്ന് പകർത്തിയതാണെന്ന് മദീനയിലെ ജൂതന്മാർ ആരോപിച്ചു[3].
ദിവ്യാത്ഭുതങ്ങൾ കാണിക്കാതെ മുഹമ്മദ് അന്ത്യപ്രവാചകനാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടത് വ്യാജമാണെന്ന് ജൂതന്മാർ വാദിച്ചു. അവർ മുഹമ്മദിനെ എബ്രായ (ഹീബ്രു) ഭാഷയിൽ "ഹ-മെഷുഗ" (Hebrew: מְשֻׁגָּע, "the Madman", "ഭ്രാന്തൻ") എന്ന് നിന്ദ്യമായി വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി[4][5][6][3].
ക്രിസ്തീയ വിമർശനങ്ങൾ
ക്രൈസ്തവലോകമാണ് മുഹമ്മദിനെതിരെയുള്ള പ്രചാരണങ്ങൾക്ക് സംഘടിതരൂപം നൽകിയത്. മധ്യകാലഘട്ടം തുടങ്ങി കുരിശുയുദ്ധങ്ങളിലൂടെ[7] കടന്ന് ഓറിയന്റലിസം[8] എന്ന ശാഖ തന്നെ വിമർശനങ്ങൾക്കായി രൂപംകൊണ്ടു. മുഹമ്മദിന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ ആകമിക്കുന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ പൊതുരീതി[9][10][11][12][9][11]. നിന്ദ്യനായ മനുഷ്യൻ,[9][11] വ്യാജപ്രവാചകൻ, [9][10][11]അന്തിക്രിസ്തു, [9][10] മതഭ്രാന്തൻ [13][9][10][11] പിശാച് [13][11] തുടങ്ങിയ വിശേഷണങ്ങൾ ക്രൈസ്തവപണ്ഡിതർ മുഹമ്മദിന് നൽകി. കൂട്ടത്തിൽ ചിലർ മരണശേഷം സുഖജീവിതം ലഭിക്കുമെന്ന മുഹമ്മദിന്റെ വാഗ്ദാനങ്ങളെ വിമർശിച്ചുവന്നു[11].
ഹൈന്ദവ വിമർശനങ്ങൾ
മുഹമ്മദിന്റെ മതഭ്രാന്ത് മൂലം എല്ലാ രാജ്യങ്ങളും നശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ കൊല്ലപ്പെടുകയും ചെയ്തതിലൂടെ വലിയ തിന്മയാണ് ലോകത്തു സംഭവിച്ചതെന്ന് സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ വിമർശിച്ചു.[14][15]
അവലംബം
↑Watt (1956), pp. 227–228 harvp error: no target: CITEREFWatt1956 (help)
The Jews [...] could not let pass unchallenged the way in which the Koran appropriated Biblical accounts and personages; for instance, its making Abraham an Arab and the founder of the Ka'bah at Mecca. The prophet, who looked upon every evident correction of his gospel as an attack upon his own reputation, brooked no contradiction, and unhesitatingly threw down the gauntlet to the Jews. Numerous passages in the Koran show how he gradually went from slight thrusts to malicious vituperations and brutal attacks on the customs and beliefs of the Jews. When they justified themselves by referring to the Bible, Muhammad, who had taken nothing therefrom at first hand, accused them of intentionally concealing its true meaning or of entirely misunderstanding it, and taunted them with being "asses who carry books" (sura lxii. 5). The increasing bitterness of this vituperation, which was similarly directed against the less numerous Christians of Medina, indicated that in time Muhammad would not hesitate to proceed to actual hostilities. The outbreak of the latter was deferred by the fact that the hatred of the prophet was turned more forcibly in another direction, namely, against the people of Mecca, whose earlier refusal of Islam and whose attitude toward the community appeared to him at Medina as a personal insult which constituted a sufficient cause for war.
Criticism by Christians [...] was voiced soon after the advent of Islam starting with St. John of Damascus in the late seventh century, who wrote of "the false prophet", Muhammad. Rivalry, and often enmity, continued between the European Christian world and the Islamic world [...]. For Christian theologians, the "Other" was the infidel, the Muslim. [...] Theological disputes in Baghdad and Damascus, in the eighth to the tenth century, and in Andalusia up to the fourteenth century led Christian Orthodox and Byzantine theologians and rulers to continue seeing Islam as a threat. In the twelfth century, Peter the Venerable [...] who had the Koran translated into Latin, regarded Islam as a Christian heresy and Muhammad as a sexually self-indulgent and a murderer. [...] However, he called for the conversion, not the extermination, of Muslims. A century later, St. Thomas Aquinas in Summa contra Gentiles accused Muhammad of seducing people by promises of carnal pleasure, uttering truths mingled with many fables and announcing utterly false decisions that had no divine inspiration. Those who followed Muhammad were regarded by Aquinas as brutal, ignorant "beast-like men" and desert wanderers. Through them Muhammad, who asserted he was "sent in the power of arms", forced others to become followers by violence and armed power.
↑John of Damascus, De Haeresibus. See Migne, Patrologia Graeca, Vol. 94, 1864, cols 763–73. An English translation by the Reverend John W. Voorhis appeared in The Moslem World, October 1954, pp. 392–98.
↑Vivekananda, Swami (1997). Vedanta Philosophy: Lectures by the Swami Vivekananda on Raja Yoga Also Pantanjali's Yoga Aphorisms, with Commentaries, and Glossary of Sanskrit Terms (Reprint ed.). Whitefish, Montana, United States: Kessinger Publishing. p. 79. ISBN 978-1564597977.
↑Swami Vivekananda on Muhammad, Swami Vivekananda Complete works : Volume 1 : Raja Yoga, The Yogi says there is a great danger in stumbling upon this state. In a good many cases there is the danger of the brain being deranged, and, as a rule, you will find that all those men, however great they were, who had stumbled upon this super conscious state without understanding it, groped in the dark, and generally had, along with their knowledge, some quaint superstition. They opened themselves to hallucinations. Mohammed claimed that the Angel Gabriel came to him in a cave one day and took him on the heavenly horse, Harak, and he visited the heavens. But with all that, Mohammed spoke some wonderful truths. If you read the Koran, you find the most wonderful truths mixed with superstitions. How will you explain it? That man was inspired, no doubt, but that inspiration was, as it were, stumbled upon. He was not a trained Yogi, and did not know the reason of what he was doing. Think of the good Mohammed did to the world, and think of the great evil that has been done through his fanaticism! Think of the millions massacred through his teachings, mothers bereft of their children, children made orphans, whole countries destroyed, millions upon millions of people killed!
So we see this danger by studying the lives of great teachers like Mohammed and others. Yet we find, at the same time, that they were all inspired. Whenever a prophet got into the superconscious state by heightening his emotional nature, he brought away from it not only some truths, but some fanaticism also, some superstition which injured the world as much as the greatness of the teaching helped.
