Emmanuel Macron
Emmanuel Macron (prononciacion en francés: /emanɥɛl makʁɔ̃/) (Amians, 21 de decembre de 1977[4]), de son nom complèt Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron, es un banquièr d'afars, naut foncionari e politician francés. Es lo president de la Republica francesa dempuèi lo 14 de mai de 2017. Diplomat en estudis aprigondits de filosofia, inspector de las Finanças, foguèt banquièr d'afars a çò de Rothschild & Cie abans d'èsser nomenat secretari general adjonch de la presidéncia de la Republica[5]prés de François Hollande de mai de 2012 a junh de 2014. Entre agost de 2014 e agost de 2016, foguèt ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2)[6]. En abrial de 2016, fondèt lo movement politic « En marche ! » puèi demissionèt de sas foncions de ministre en agost de la meteissa annada. Tres meses mai tard, lo 16 de novembre, anoncièt sa candidatura a l'Eleccion presidenciala francesa de 2017. Elegit en 2017, se torna presentar en 2022 e es tornar elegit fàcia a la meteissa Marine Le Pen. BiografiaOriginas familialas e vida privadaEs lo filh de Jean-Michel Macron, mètge professor de neurologia a l'espital d'Amians[7] e responsable d'ensenhament a l'Universitat de Picardia[8]; sa maire, Françoise Noguès, èra mètja conselhièra de la Sécuritat sociala[9]. Es de la granda, principala de collègi, que los seus parents èran illetrats, que ven, segon el, son engatjament a l'esquèrra[10]. La famiha Macron es originària del vilatge d'Authie dins la Somme . Per sa maire, Emmanuel Macron es occitan, d'origina gascona de Bigòrra - sons grands del costat mairal s'apelavan Joan -Jean- Noguès e Germana - Germaine - Arribet - e lengadociana per sa rèire grand nascuda Mas. Conservèt atal un ligam constant amb la vila de Banhèras de Bigòrra [11]. En 2007, maridèt Brigitte Trogneux, eissida d'una familha de chocolatièrs amianés[12], al Touquet ont possedís un masatge[13]. Encontrèt son esposa, de 24 ans son aïnada[14], del temps qu'èra sa professora de francés e animatritz de teatre al licèu privat La Providence d'Amians[15]. Formacion e activitats annèxasFaguèt los estudis de la seisena a la primièra au licèu La Providence, un establiment catolic d'Amians fondat pels jesuistas[16]. Contunhèt son escolaritat al licèu Enric IV ont obtenguèt lo bachilierat scientific[7]. Foguèt admés enseguida en CPGE B/L - Letras e sciéncias socialas, capitèt pas lo concors d’intrada a l’Escòla normala superiora[17] abans d'obtenir un DEA de filosofia a l'universitat de París-Nanterre[18] (Memòri sus l'interès general, al respècte de filosofia del drech d'Hegel, jos la direccion d'Étienne Balibar) e venguèt assistent del filosòf Paul Ricœur, per la redaccion de son libre La Memòria, l’istòria, l’oblit entre 1999 e 2001[17],[10]. Es tanben membre del comitat de redaccion de la revista Esprit[19]. Diplomat de l'Institut d'estudis politics de París (2001), integrèt l'ENA a Estrasborg de 2002 a 2004 dins la promocion Léopold Sédar Senghor[20]. Es tanben membre de la promocion 2012 dels « Young Leaders » de la French-American Foundation[21]. Seguèt, pendent dètz ans, d'estudis de piano al conservatòri d'Amians e acabèt tresen[7],[22]. Practiquèt la bòxa francesa[10] e lo fotbòl. Es tanben administrator del théâtre de la Ville'[23]. Militantisme politicComencèt a militar al Movement dels ciutadans[24]. Membre del PS a partir de l'edat de 24 ans, Es actiu, es a dire que cotizèt, de 2006 a 2009[15],[25][n 1]. Joga un ròtle dins la politica locala del Pas de Calais, dins la region de Berck, Étaples, Le Touquet, sens jamai èsser investit[10]. Es un pròche de l'ancian Primièr ministre socialista Michel Rocard dempuèi 2002[10]. Collabora tanben amb la fondacion Joan Jaurés a partir de 2006[25]. Encontrèt François Hollande en 2006 per l'intermediari de Jean-Pierre Jouyet e s'engatja amb el a partir de 2010[15]. Pendent l'eleccion presidennciala de 2007, faguèt partit del grop Les Gracques, compausat d’ancians patrons e nauts foncionaris, que remembra una alliança entre Ségolène Royal e François Bayrou[26],[27]. Ensagèt enseguida d’obtenir del PS, una investitura a las legislativas en Picardia[28]. Mas, los socialistas del Nòrd refusant de lo causir, es pas candidat[28]. Aquel escaç, associat a la victòria de Nicolas Sarkozy a l'eleccion presidenciala de 2007, l'insitís a donar un torn novèl a sa carrièra[28]. Sostenguèt Francés Hollande a la primària presidenciala socialista de 2011[9]. De julhet a decembre de 2011, anima un ensems d'expèrts e d'economistas, lo grop de la Rotonda, compausat dels economistas Philippe Aghion, Gilbert Cette e Elie Cohen, e que fa rappòrt totes los quinze jorns al candidat[10],[29]. Una candidatura li es prepausada dins sa vila natala d'Amians per las municipalas de 2014 mas neguèt. Es a causa d'aquela abséncia de mandat electoral que Francés Hollande venguèt l'idèa de li confiar lo Ministèri del Budgèt dins lo Govèrn de Manuel Valls (1)[20]. En 2014, es pressentit per un largatge dins los Nauts Pirenèus, sus la circonscripcion de Jean Glavany, per las legislativas de 2017[30]. Carrièra professionala e politicaCarrièra professionalaEn 2004, a l'eissida de son escolaritat a l'ENA, integrèt lo còs de l'Inspeccion de las Finanças[31],[32]. En 2007 foguèt nomenat raportaire de la Commission per la liberacion de la creissença francesa (« commission Attali »). En setembre de 2008, se metèt en disponibilitat de la foncion publica, e venguèt banquièr d'afars per Rothschild & Co[33],[23]. Recrutat per François Henrot sus recomandacion de Jacques Attali e de Serge Weinberg, indica que l'escaç de son militantisme local e l'eleccion de Nicolas Sarkozy a la presidéncia de la Republica lo poussé menèro a aquela activitat[10]. En 2010, venguèt associat de la banca[34]. En 2012, es nomenat gerent, e pilòt d'una negociacion màger de l'an (la compra per Nestlé d'una filiala de Pfizer), una transaccion de mai de nòu miliards d'èuros que lo faguèt venir milionari[15],[23]. François Henrot diguèt « d'el que seriá estat, s’èra demorat dins lo mestièr, un dels melhors en França, sens dobte quitament en Euròpa ». [33]. Entre decembre 2010, data de sa nominacion coma associat gerent, e mai de 2012, data de son arribada a l'Elisèu, Emmanuel Macron indica aver ganhat 2 milions d'èuros brut[24]. Secretari general adjonch de la presidéncia de la RepublicaLo 15 de mai de 2012, Emmanuel Macron, tornat a la foncion publica, venguèt secretari general adjonch de l'Elisèu amb Nicolas Revel[35]. Segonda lo nòu secretari general, Pierre-René Lemas. Es un dels artisans[36],[37], veire a l'originea[38] del pacte de responsabilitat e del credit d'impòst per la competitivitat e l'emplec[39]. Lo 10 de junh de 2014, l’Elisèu anoncia que daissa lo cabinet de Francés Hollande e que Laurence Boone li succediguèt lo 15 de julhet dins son ròtle de conselhièr economic e financièr. Emmanuel Macron, qu'es tanben secretari general adjonch de l’Elisèu amb Nicolas Revel, es al contrari pas remplaçat dins aquela foncion[40],[41]. Lo secretari general de l’Elisèu Jean-Pierre Jouyet indica alara qu’Emmanuel Macron anava quitar la presidéncia « per menar de projèctes personals dins los domènis de l’ensenhament e de la recerca »[42]. Ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric.jpg) Lo 26 d'agost de 2014, foguèt nomenat ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2) per remplaçar Arnaud Montebourg[43]. Venent lo ministre de l’Economie mai jove dempuèi Valèri Giscard d'Estanh dins lo Govèrn de Jòrdi Pompidor (1) en 1962[44], es alara qualificat per de mèdias e actors politics d'« antiMontebourg »[45],[46] e de « simbòl » d'un viratge liberal de l'executiu[47],[48]. Presenta en decembre de 2014 al Conselh dels Ministres, lo projècte de lei per la creissença et l'activitat, o "Lei Macron", qu'a per objectiu de « desverrolhar l'economia francesa » modificant entre autre la reglamentacion al subjècte del trabalh lo dimenge, las professions reglamentadas, los transpòrts e le permés de menar, e la vida de las entrepresas e dels salariats. Per paur de trobar pas de majoritat sul tèxte, lo Govèrn de Manuel Valls (2) decidís de far pas votar aquela reforma pels parlementaris e d'utilizar l'article 49-3 de la Constitucion, per la far adoptar. [49] President de la RepublicaArticle detalhat: Eleccion presidenciala francesa de 2017.
En abril de 2016, fonda son movement politic, nomenat En marche !, e demissiona quatre meses mai tard de sas foncions de ministre. Candidat a la presidéncia de la Republica, acaba al cap del prièr torn amb 24,01 % dels vòtes debans Marine Le Pen (21,30 %) e es elegit al segond torn lo 7 de mai de 2017 amb 66,10 % dels vòtes contra 33,90 % per la candidata del Acampament nacional. Ven, a 39 ans, lo president mai jove de l'istòria de las cinc Republicas francesas e lo dirigent mai jove del G20. Presas de posicion Qualificat pels observators de socialiberal[50],[51]. Pendent la campanha presidenciala de Francés Hollande, declara en pichon comitat al subjècte de sa proposicion de taxe a 75 % suls fòrça nauts revenguts: « Es Cuba sens lo solelh! » [45]. Es encara mai favorable a la suppression de los ròdols fiscals[10]. Quand lo ministre de l'Industria Arnaud Montebourg ensag de salvar los emplecs menaçats del site ArcelorMittal de Florange, afirma que l'« esquèrra romantica ». deu obrir los uèlhs, e apond: « L'esquèrra es censada cambiar lo real mas, a causa de las contrenchas, cambiar lo real será complicat » [52]. S'es pas ostil a l'opcion de nacionalizar los nauts fornèls, estima qu'Arnaud Montebourg s'embarra tròp dins aquela unica solucion[24]. En octobre de 2013, declara a Mediapart :
[53]. Confia mai: « A la davalada de 2013, auriai podut sortir [del secretariat general de l'Elisèu] perque nòstra reforma de las retiradas èra pas a la nautor de çò que se deviá far » [26]. Dins una entrevista donanda al Point lo jorn abans de sa nominacion coma ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2), declara: «Poiriam autorizar las entrepresas e las brancas, dins l'encastre d'accòrdis majoritaris, a derogar a las règlas del temps de trabalh e de remuneracion. Es ja possible per las entrepresas en dificultat. Perqué pas espandre a totes las entrepresas, a condition que siá un accòrdi majoritari amb los salariats?» Lo cabinet del Primier ministre indica alara que lo govèrn « a pas l'intencion de tornar sus la durada legala del trabalh a 35 oras », que la modificacion eventuala « relèva de discussions entre partenaris socials » que l'executiu « respecterá »[54]. En genièr de 2015, Emmanuel Macron dona dempuèi Las Vegas un entrevista al jornal Les Échos, ont declara: « Cal joves franceses qu'ajan enveja de venir miliardaris »[55]. Aquela presa de posicion provòca un tir dempuèi son camp, lo primièr secretari del PS comprés, que declara: « L'atrach del ganh, dels miliardaris... es vertadièrament pas una causa que me va »[56]. Al delá del Front d'Esquèrra e del PCF qu'exprisson lo rebut d'aquela idèa, d'unes a drecha, coma François Fillon ironizan: « Compreni qu'es un objectiu que pòt èsser lo seu, o que aviá podut èsser lo seu dins lo passat, mas es subretot, tròbi un pauc reductor coma ideal de vida »[57]. Fin finala, la premsa dobta qu'aquel genre de sortida ajude lo ministre a far passar sa lei[58]. Notas e referénciasNotas
Referéncias
Ligam extèrne
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
_Countries.svg)
Portal di Ensiklopedia Dunia
