La comuna de Manluòc es situada a 34 km de Clarmont-Ferrand, a mièi chamin sobre la rota 9 entre Bilhòm e Soire.
Le riu Alhon passa, d'amont en aval: Le Montelh, La Farja, La Romàndia, Manluòc, Bernadèla, Les Peslières, Tarranhac, Montmoi, La Petite Sarre, e La Gravèira.
Le vialatge de La Gravèira es partajat entre las comunas de Manluòc e Aulhac e Flac. Le nòrd fai partida de la comuna de Manluòc.
Las Chassanhas [lɛ.t͡saˈsɛɲɛ] (fr. Les Chassagnes).
Le Chap [lə.t͡sɛ] (fr. Le Chat, Le Chap au sègle XVII).
Le Chastelet [lə.t͡sɛtəˈlø] (fr. Châtelet).
Dagon [daˈgwœ] (fr. Dagout).
La Farja [lɔ.ˈfaʁd͡zɔ] (fr. La Farge).
Forgat [fuʁˈga] (fr. Fourgat).
La Grande Sarre (en francés).
La Petite Sarre (en francés).
La Gravèira [lɔ.gʁaˈvɛjʁɔ] (fr. La Gravière).
Grelinjas [gʁəˈlɛ̃d͡zɛ] (fr. Grelinge).
Jalatònha [d͡zalaˈtɔɲɔ] (fr. Jalatogne).
Lavaur [laˈvɔʁ] (fr. Lavor).
La Lèbre [la.lɛbʁ] (fr. La Lèbre).
Los Monèirs [lu.muˈnɛj] (fr. Les Meuniers).
Le Montelh [lə.mɔ̃ˈtɛj] (fr. Le Montel).
Montmoi [mɔ̃ˈmwɛj] (fr. Montmoy).
Morèl [muˈʁæ] (fr. Morel).
Le Passet [lə.paˈsə] (fr. Le Passet).
Peiròt [peˈʁo] (fr. Perrot).
Les Peslières (en francés).
Porrat [pɸuˈʁa] (fr. Pourrat).
La Ribèira [lɔ.ʁiˈbɛjʁɔ] (fr. La Ribeyre).
La Romàndia [lɔ.ʁuˈmãɟɔ] (fr. La Romandie).
Las Sanhas [lɛ.ˈsɛɲɛ] (fr. Les Sagnes).
Sent Bonet [sɛ̃.buˈnø] (fr. Saint-Bonnet).
Tarranhac [taʁaˈɲa] (fr. Tarragnat).
Las Valèiras [lɛ.vaˈlɛjʁɛ] (fr. Les Vallières).
Toponimia
Una legenda vòl que le nom dau borg venguèsse d'un monge nomat Magnus. Aviá una malautiá que se podiá pas garir, alòrs venguèt vès Roma per prejar Sent Sebastian e un miracle li arribèt. Quand tornèt per le país la nuèit èra a tombar, alòrs crochetèt le sac embei las relicas per una brancha e s'endormiguèt, mas en se desvelhar pas moian de descrochetar le sac a causa de l'aura, prenguèt aquò coma un signe que las relicas devián demorar aquí e bastiguèt un orador[7][8].
Mas aquela legenda se deu pas préner seriosament, per Pierre François Fournier le borg ten son nom de sa situacion monastica. Manluòc èra un centre religiós franc important e aguèt donca le nom de Magnus Locus, "le grand luòc", "le luòc important".
Las atestacions ancianas son Vicus Tudurnensis (656) e Magnus Locus/Magnum Locum[9] (959, 1031, 1286).
Istòria
Sabèm pas exactament si le luòc èra abitat a l'epòca gallesa, mas d'apchetas en pèira lissa seguèron retrobadas dins mai d'un endreit de la comuna (quatre pas luènh de vès Champsiaus e doas près de vès le Chap) e tesmònhan d'una ocupacion mentre le Neolitic. Le territòri èra boschilhat mas los galloromans l'eissartèron en mai d'un endreit per l'ocupar. Las rèstas d'un talhèir de potèirs dau sègle II seguèron tanben descobèrtas sobre la comuna.
L'istòria de Manluòc comenca au sègle VII, la coneissèm gràcia a la Vida de Sent Bonet, escriuta au sègle VIII après la demanda d'un abat manluoqués. Segon Grabièl Fournier[10], l'abadiá seguèt fondada dins la segonda meitat dau sègle VII per Sent Ginès. A la fin dau sègle Sent Bonet que seguèt evesque de vès Clarmont a partir de 689 lai se retirèt, moriguèt pas luènh de vès Lion en 709 dau mentre que fasiá un pelerinatge. Un vialatge de la comuna pòrta son nom.
Le borg aviá doas glèisas, la glèisa parrochiala Nòstra Dama e la glèisa abadiá Sent Sebastian, maleirosament la promèira seguèt borlada per accident le 30 octòbre 1966, se pòt totjorn veire las roïnas dins le centre dau borg.[11]
Glèisa de Sent Sebastian.Vestigis de la claustra de Sent Sebastian.Una maison bastida pejada per los vestigis de la glèisa de Nòstra Dama. La fòto es vèlha, la maison seguèt renovada.
Glèisa abadiá Sent Sebastian
Glèisa parrochiala Nòstra Dama (roïnas)
Chastèl d'Augèir
Chastèl dau Montelh
Chastèl de Boqueiton (fr. Bouqueytou)
Pont roman
Convent de Montmoi
Personalitats liadas a la comuna
Antoène Codèrc (fr. Antoine Coudert) (1861-1929), evesque de Banias, sacrat en 1898 dins la catedrala de Colombo.
↑Collectatge IEO 63. Dins le parlar de la comuna, mai precisament dau vialatge de las Sanhas.
↑Lucien Montmory, Manglieu, son monastère, ses châteaux, son histoire, Bulletin historique et scientifique de l'Auvergne n°652, Clermont-Ferrand, 1977, p. 2. "Ses habitants s'appellent les Manliocais, Manlio étant le nom du bourg en patois local."
↑Lucien Montmory, Manglieu, son monastère, ses châteaux, son histoire, Bulletin historique et scientifique de l'Auvergne n°652, Clermont-Ferrand, 1977, p. 3-5.
.svg){kind=small}
