Programacion neurolingüistica

La programacion neurolingüistica (coneguda tanben pel sigla, PNL) es un ensems de tecnicas de modelatge del comportament pel desvolopament personal. Al començament èra centrada sus la comunicacion. Lo metòde consistís basicament a identificar çò que se vòl melhorar, per exemple la comunicacion dins las presentacions professionalas en public, cercar de gents que lo fan coma cal segon mos gosts e critèris, analisar cossi lo fan, çò que fan plan e cossí, çò qu'i a de comun, sistematizar aquesta informacion e atal s'entaïnar a copiar mos modèls. Demorarà sempre una tòca personala. Es lo meteis metòde que s'utiliza dins l'engenhariá organizacionala per melhorar e omogeneïzar de procèsses industrials e de metòdes organizacionals dins las entrepresas.

Es un modèl de comportament umana entendut coma experiéncia subjectiva que genèra de tecnicas especificas per modificar o enriquir de percepcions limitadas, amb l'intencion d'obténer un objectiu determinat.

• programacion: programar per la PNL es organizar los compausants d'un procès per obténer un resultat determinat. Cercar cossí s'estructura la pensada, lo sentiment o conportament es cercar cossí se programa per lo poder tornar programar.

• neuro: la PNL entend que tota experiéncia es lo resultat de procés neurologic de percepcions intèrnas (representacions) e extèrnas; los cinc senses: visual, auditiu, cinestetic , olfactiu e gustatiu.

• Linguistica: Per la PNL aqueles procèsses neurologics se pòdon codificar amb de mots. E los mots crèan la realitat. (Teoria la linguistica cognitiva).

Atal, la PNL estudia cossí organizam mentalment nòstras experiéncias sensorialas, cossí las exprimissèm linguisticament e cossí nos influisson. Mas tanben cossí utilizar de tecnicas determinadas e de sosprogramas per cambiar de comportament o de sentiments determinats e per melhorar la comunicacion personala.

En 1975, Richard Bandler, (informatician e terapeuta gestalt) e John Grinder (linguista), dos cercaires de l'Universitat de Santa Cruz (Califòrnia) estudièron tres especialistas de la comunicacion (Frits Perls, Milton Ora Erickson e Virgínia Satir) per determinar las claus de lors succèsses professionals e n'extraire un modèl de cambiament personal que quina persona que siá foguèsse capabla de l'aprene e de l'utilizar.

L'idèa es de modelar los procèsses (de pensadas, linguistics, conceptuals, emocionals, eca.) que desvolòpa l'individú per arribar a aquel resultat per poder los esimular, es a dire, los copiar e obténer de resultats similars. Bandler e Grinder analisèron totes los modèls qu'avián en comun aquelas tres personas. Aqueles modèls recebèron, d'ans mai tard dins de la PNL, los noms de metamodèl del lengatge, submodalitats, reenquadrament, modèls de lengatge, condicions de la bona formulacion e claus d'accès ocular.

La metodologia de la PNL s'aplica prenent en compta de pressuposicions, unas son:

• Se fas çò qu'as totjorn fach atenheràs çò qu'as sempre esperat.
• Se vòls aténher una causa novèla fai una causa diferenta.
• S'i a quicòm dins l'univèrs de segur, e que se pòt modificar, es lo quita biais d'èsser, que totòm a per se los recorses que li cal, e quitament se lo sàpian pas o sàpian pas cossí los utilzar.
• Deu èsser mai conscient de çò que cal far per lo realizar.

Per la PNL la comunicacion se basa suls senses, que son eles que percebon l'exterior e envian de donadas al cervèl. De l'ensems de la realitat exteriora lo cervèl se representa una "mapa" amb l'informacion que li interessa e la representa tala coma li interessa, es a dire qu'aquesta passa per lo "filtre" de las informacions anterioras, interesses e esperas, paurs e preocupacions, cresenças, conviccions e autres factors.

La PNL partís de la basa que comunicam sempre, quitament se disèm o fasèm pas res. Solament 7% de la comunicacion se fa al biais verbal. L'actitud es importanta, e lo cossí s'ausís, tant a nivèl verbal e paraverbal coma comunicacion non verbala. Cal far atencion donc cossí s'escuelhisson las paraulas, lo ton de votz que s'emplega, la gestion de las emocions, l'expression faciala e lo lengatge corporal entre autras causas.

Una tecnica de PNL per una bona comunicacion es crear una "sintonia". Aquó se pòt far de biais inconscient dins d'escasenças optimalas e s'es pas lo cas la PNL prepausa la provocar de biais artificial. S'agís d'acompanhar los comportaments verbals (per exemple, una ancora) e non verbals segon la persona amb una accion definida, que pòt èsser per exemple la respiracion abdominala, una postura, un gèst facial, un movement corporal, un biais de vocalizar (la velocitat, lo volum, lo ritme, l'entonacion, eca.), eca.

Se pòt estudiar lo biais de comunicar de l'autre per detectar sos sistèmas de representacions e d'esquèmas, e los utilizar atal a sa mesura. I a de personas mai sensiblas per representar, servar o exteriorizar sa realitat mejans la vision, lo sistèma auditiu o alara lo cinestesic (tacar, olfaccion, gost, sensacions, èca.). La PNL prepausa utilizar un lengatge apropriat a cada estil d'aprendissatge, e un que comprenga de paraulas se referissent als tres sistèmas quand s'agís de parlar en public. Per exemple "mira... cossí lo veses?", "Ara escota-me plan", "Te sembla aisit?... Cossí lo sentes?". O de paraulas "non especificas" que servisson ad a quin sistèma que siá.

La PNL compren tanben de tecnicas per comprene melhor los autres e per enviar los mesatges amb que volèm vertadièrament comunicar, en minimizant las autras interpretacions. Per exemple, cal destriar entre çò qu'es vesible, objectiu e sensorial (per exemple, l'Anna bufèt) e çò qu'es interpretacion personala o "allucinacion" (per exemple, fa calor, aquò me fa laguir, soi solaçat...). La PNL nomena "calibratge" la sensibilitat per reconéisser la forma d'exprimir las emocions de las autras personas e prepausa de reagir "subtilament" amb d'autras expressions, per generar un "ensemble sintonic".

Compren tanben de tecnicas eminentament linguisticas, que comprenon de questions que cal far, d'expressions que caldriá usar pauc sovent, d'elements que se lor cal comprene sempre, cossí gerir las generalizacions e distorsions, eca. Aquestas tecnicas fan partit del nomenat "metamodèl" del lengatge a la PNL, lo primièr modèl qu'utilizèt la PNL. Ne fabreguèt d'autras posteriorament, coma per exemple lo modèl de Milton (per Milton Erickson) que cerca a establir un lengatge tan generic que servisca per a descriure fòrça experiéncias personalas diferentas.

La PNL nomena metamodèl a un ensems de questions sistematizadas per permetre amassar d'informacions que permeton una bona comunicacion linguistica, mai que mai d'experiéncias. En mai de reculhir d'informacions servís a enlusir de senses, identificar de limitas e dobrir d'opcions novèlas. Es util tanben a la gestion de conflictes e per los minimizar, a la redaccion de metòdes organizacionalas, manuals d'instruccions, gestion dels riscs e tot çò que demanda a èsser clarament comunicar e sens ambivaléncia.

Cal tanben far atencion a eliminar pas d'informacions, que l'emetor pòt donar per sosentendut. Per exemple, a "es melhor de dire pas res", dire pas res es melhor que qué exactament?, O "los expèrts an estudiat lo cas", qui son los expèrts? Quant? D'ont? Per qui trabalhan? En qué consistís l'estudi exactament? Tampauc cal pas far de jutjaments de valor, per càser pas dins de generalizacions nimai de distorsions.

Virginia Satir trabalhava en terapia familiala, l'estima de se e subretot la comunicacion. Segon ela, las personas dins un estat d'ànsia tendon a comunicar segon una de las caricaturas que descriguèt: iperrasonator, menfotista, acusator, e conciliador.

• Rasonator o suplicant: Es la persona que s'autoriza pas o pòt pas s'autorizar a ressentir, per el la logica e las idèas son l'unica causa qu'impòrta. Basa sos arguments en justificacions rasonadas dempuèi un punt de vista calculator, mespresa las emocions e sentiments. Es règde, ten la cresença que la vertat es unica e qu'a rason: "ai rason". Inconscientament crei que pas degun l'ama perque es pas pro perfièch o perque val pas pro, e ensaja de mostrar sa sapiença cercant atal poder aver lo drech a èsser amat. En cases extrèmes pòt s'isolar dels autres e de l'exterior, causa que poiriá lo desconnectar encara mai de sos sentiments.
• Acusator o blamaire: es aqueste que dins las discussions jos ànsia se tend a culpabilizar ("Ton accion es mala") o desaprovar los autres. Inconscientament a paur d'èsser pas amat, crei que degun se preocupa pas d'el e que cal exigir tan fòrt coma se pòt per poder causir que benlèu qualqu'un lo farà un pauc. La paur, la colèra ("es pas just") e la tristesa per pas èsser amat lo mena a de reaccions percebudas abitualament coma agressivas. Agís sus la defensiva "per la falta tieuna". Lo cas extrèm teoric seriá un assassin.
• Distractor o menfotista: es la persona qu'evita la discussion, la contunha pas e se'n va, cambia de tèma, se distrai o distrai, pòt semblar qu'es pas interessat per çò que se passa. Pòt s'identificar amb las expressions coma " oblida lo". Interiorament, atal coma los autres cases, crei qu'es pas amam, mas crei que per èsser amat, e pas ignorat, d'en primièr li cal atraire l'atencion coma cal. Lo cas extrèma ideal seriá lo baujum.
• Conciliator: Es la persona que met los besonhs de totes los autres en davant dels sieus, los far a totes contents sempre, se mòstra confòrma sempre e plega totjorn. A interiorizada l'idèa que pòt pas èsser amat se fa o ditz quicòm que los autres partejan pas. Crei qu'es pas amat e lo cal profeichar los autres per prene de valor e estima, a l'encòp per el e pels autres. Inconscientament pòt acumular frustracion e rancunia, en mai de projectar un imatge de victima. Essent responsable de tot çò qu'es dolent que se passa dins son mond, de poder pas l'apasimar, "es la culpa mieuna". Lo cas mai extrèma seriá lo suicidari.

Satir descriguèt tanben lo modèl ideal o congruent que caldriá ensajar d'imitar. Seriá una persona pas "decapitada", qu'escota e pren en compte non solament la rason mas tanben sas emocions, capable d'exprimir liurament e sens falta ni vergonha sos desirs, sentiments, besonhs e idèas, aver a la ment lo se e los autres. Aquò demanda una estima de se sana e bona, segura en ela meteissa e al respècte dels autres. Teoricament son expression verbala e non verbala caldrián comunicar lo meteis, es flexibla (non pas règda) tant en l'accion coma la pensada, comunica qu'ela es importanta e preciosa, e que l'autre lo es tanben, e que cai en jòcs d'esperit.

De tecnicas de la PNL se pòdon utilizar per diferents objectius dins diferents camps, coma per exemple:

• Desvolopament personal: Cambiament d'abituds, flexibilitat, coneissença de se, comunicacion...
• Psicologia: Terapia brèva, psicologia industriala...
• Negocis: Ventas, lideratge, melhorament de la precision de las comunicacions...
• Educacion: Fonts pedagogicas, aument de la congruéncia de l'ensenhaire...
• Estudis: Confiança en se, motivacion...
• Relacions umanas: Comunicacion...
• Espòrts: Motivacion...

• Analisi transaccionala

• Qué Es la PNL, Carles Porcel, RBA libres/Integrales.

• Universitat de PNL (web de Robert B. Dilts)