ਕਰਣ
ਕਰਣ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: कर्ण) ਮਹਾਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਪਾਤਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਕਰਣ ਦੀ ਅਸਲੀ ਮਾਂ ਕੁੰਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੂਰਜ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਜਨਮ ਕੁੰਤੀ ਦਾ ਪਾਂਡੁ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਰਨ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਤੀਰਅੰਦਾਜ਼ ਸੀ। ਵਿਆਸ ਦੁਆਰਾ ਰਚਿਤ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਜਾਂ ਪ੍ਰਿਯਦਰਸ਼ਨ ਨਾਲ ਸੰਬੋਧਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ| ਕਰਨ ਕਥਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਦੇ ਗੀਤ ਸਾਦੀਆਂ ਤੋਂ ਚਲਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ| ਕਰਨ ਛੇ ਪਾਂਡਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਸੀ। ਕਰਨ ਪ੍ਰਭੂ [[ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ] ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਚੇਲਾ ਸੀ| ਹਾਲਾਂਕਿ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਭੀਸ਼ਮ ਅਤੇ ਦਰੋਣ ਵੀ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਦੇ ਚੇਲੇ ਸੀ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ| ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਨੇ ਆਪ ਕਰਨ ਦੇ ਤ੍ਰਿਲੋਕ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ਸ਼ਤਰ/ਹਥਿਆਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਕਰਣ ਦੁਰਯੋਧਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਮਿੱਤਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਮਹਾਭਾਰਤ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਿਆ।[1] ਕਰਨ ਦਾ ਅਕਸ ਅਜੇ ਵੀ ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਯੋਧੇ ਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨਾਲ ਲੜਿਆ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਜਿਸਦਾ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਹੱਕਦਾਰ ਸੀ।[2] ਤਰਕਪੂਰਨ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ, ਕਰਨ ਹਸਤਨਾਪੁਰ ਦੇ ਸਿੰਘਾਸਨ ਦਾ ਅਸਲ ਅਧਿਕਾਰ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕੁਰੂ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸੀ ਅਤੇ ਯੁਧਿਸ਼ਟਰ ਅਤੇ ਦੁਰਯੋਧਨ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਅਸਲੀ ਪਛਾਣ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਅਣਜਾਣ ਰਹੀ। ਕਰਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਾਨਵੀਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਯੋਧਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਾਨਵੀਰ ਅਤੇ ਅੰਗਰਾਜ ਕਰਨਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਨਮ ਅਤੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ 'ਕਰਨਾ' (ਮਹਾਂਕਾਵਿ) ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਸੁਪਰਹੀਰੋ ਹੈ| ਕਰਨ ਦਾ ਜਨਮ ਕੁੰਤੀ ਲਈ ਵਰਦਾਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਆਰੀ ਸੀ, ਰਿਸ਼ੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੁੰਤੀ ਨੇ ਪੂਰਾ ਸਾਲ ਰਿਸ਼ੀ ਦੀ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਕੁੰਤੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦੈਵੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਪਾਂਡੂ ਤੋਂ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਵਰਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੇਵਤੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਉਤਸੁਕਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਕੁੰਤੀ ਨੇ ਕੁਨਾਰਪਨ ਵਿੱਚ , [ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ] ਦਾ ਧਿਆਨ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਨਾਭੀ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਗਰਭ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਮੰਤਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ, [ਕੁੰਤੀ]] ਦੀ ਕੁੱਖ ਤੋਂ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਜੋ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਕਵਚ ਅਤੇ ਕੁੰਡਲਾਂ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਚਿਪਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਆਰੀ ਸੀ, ਲੋਕਾਚਾਰ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਡਰੋਂ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬਕਸੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਗੰਗਾ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਵਹਾਅ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।[3] ਕਰਨਾ [[ਗੰਗਾ ਨਦੀ| ਗੰਗਾ ਜੀ ਅੰਦਰ ਵਹ ਰਹੇ ਸਨ ਜਦੋਂ ਭੀਸ਼ਮ ਦੇ ਸਾਰਥੀ ਅਧੀਰਥ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਰਾਧਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗੋਦ ਲੈ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾਲਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ "ਵਾਸੂਸੇਨ" ਰੱਖਿਆ। ਆਪਣੀ ਮਤਰੇਈ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਕਰਨ ਨੂੰ 'ਰਾਧੇਆ' ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਜਨਮ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਅਤੇ ਅੰਗ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ, ਕਰਨ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਵਜੋਂ ਮੰਨਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਪੁੱਤਰ ਧਰਮ ਨੂੰ ਨਿਭਾਇਆ। ਅੰਗਾ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਗਰਾਜ ਨਾਂ ਮਿਲਿਆ।[4]
ਸਿਖਿਆਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਧੀਰਥ ਵਾਂਗ ਰੱਥ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਯੁੱਧ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਲਚਸਪੀ ਸੀ। ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਅਧੀਰਥ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਆਚਾਰੀਆ ਦ੍ਰੋਣ ਨਾਲ ਹੋਈ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਯੁੱਧ ਕਲਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਮਾਹਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਦਰੋਣਾਚਾਰੀਆ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੁਰੂ ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕਰਨ ਸਾਰਥੀ ਪੁੱਤਰ ਸੀ ਅਤੇ ਦ੍ਰੋਣ ਸਿਰਫ ਖੱਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਦ੍ਰੋਣਾਚਾਰੀਆ ਦੀ ਅਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕਰਨ ਨੇ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਿਰਫ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੱਤੀ। ਕਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ। ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਨੇ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵਾਂਗ ਹੀ ਯੁੱਧ ਕਲਾ ਅਤੇ ਤੀਰਅੰਦਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮੁਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਪਰਸ਼ੂਰਾਮ ਦਾ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ ਅਤੇ ਨਿਪੁੰਨ ਚੇਲਾ ਬਣ ਗਿਆ।[5] ਉਦਾਰਤਾ ਅਤੇ ਚਰਿੱਤਰਅੰਗਰਾਜ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕਰਨ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੇ ਕੋਈ ਉਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਮੰਗਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਕੋਲ ਆਵੇਗਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਵੀ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ। ਕਰਨ ਦੇ ਇਸ ਦਾਨ ਦਾ ਲਾਭ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਕੁੰਤੀ ਨੇ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੇ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਉਠਾਇਆ ਸੀ। ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਯੁੱਧ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਸੈਨਾਪਤੀ ਬਣਨ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਦਰ ਨੇ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਾਧੂ ਦੇ ਭੇਸ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਕਵਚ ਅਤੇ ਕੁੰਡਲਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਇਹ ਕਵਚ-ਕੁੰਡਲ ਕਰਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਹਰਾਉਣਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ ਅਤੇ ਇੰਦਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਅਰਜੁਨ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਭਿਖਿਆ ਮੰਗੀ, ਪਰ ਦਾਨਵੀਰ ਕਰਨ ਨੇ ਸਾਧੂ ਦੇ ਭੇਸ ਵਿੱਚ ਦੇਵਰਾਜ ਇੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇੰਦਰ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵਰਦਾਨ ਮੰਗਣ ਤੇ ਦੇਣ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮੰਗਿਆ, ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ "ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੁਝ ਮੰਗਣਾ ਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹੈ"। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਤਾ ਕੁੰਤੀ ਨੂੰ ਵੀ ਦਾਨਵੀਰ ਕਰਨ ਨੇ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਪੰਜ ਪੁੱਤਰ ਇਸ ਮਹਾਨ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਜ਼ਰੂਰ ਬਚਣਗੇ ਅਤੇ ਉਹ ਅਰਜੁਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਾਂਡਵ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰੇਗਾ। ਦ੍ਰੌਪਦੀ ਸਵੈਮਵਰਦੁਰਯੋਧਨ, ਸ਼ਕੁਨੀ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਾਸ਼ਨ ਦੀ ਭੈੜੀ ਯੋਜਨਾ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੇ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਣਵਤ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਵੀ ਲੁਕਕੇ ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦਾ ਭੇਸ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਪਾਂਚਾਲ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦ੍ਰੋਪਦੀ ਦੇ ਸਵੈਮਵਰ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। ਸਾਰੇ ਮਹਾਨ ਰਾਜਿਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੌਰਵ ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਕੇਵਲ ਅਰਜੁਨ ਅਤੇ ਕਰਨ ਹੀ ਸਥਾਪਤ ਚੁਣੌਤੀ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸਨ। ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਉਬਲੇ ਤੇਲ ਵਿਚ ਮੱਛੀ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਸੀ। ਦ੍ਰੋਪਦੀ ਨੇ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਇਹ ਪਰੀਖਿਆ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕੋਈ ਰਾਜਾ ਕਮਾਨ ਹਿਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਕਰਨ ਨੇ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਕਮਾਨ ਚੁੱਕ ਲਈ, ਪਰ ਦ੍ਰੋਪਦੀ ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਸੁਤਾਪੁੱਤਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸੁਤਾਪੁੱਤਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਅੱਗੇ ਆ ਕੇ ਸਿਰਫ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਕਮਾਨ ਚੁੱਕੀ ਅਤੇ ਤੀਰ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਉਪਰ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦ੍ਰੋਪਦੀ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ।[6] [7] ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਯੁੱਧਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੀ ਜੰਗ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, [[ਭੀਸ਼ਮ], ਜੋ ਕੌਰਵ ਸੈਨਾ ਦਾ ਮੁੱਖ ਜਰਨੈਲ ਸੀ, ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਦੁਰਯੋਧਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਰਨ ਦਸਵੇਂ ਦਿਨ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗਿਆਰਵੇਂ ਦਿਨ ਹੀ ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੇਰਵੇਂ ਦਿਨ ਦੀ ਲੜਾਈਤੇਰਵੇਂ ਦਿਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ, ਕੌਰਵ ਸੈਨਾ ਦੇ ਮੁੱਖ ਜਰਨੈਲ, ਗੁਰੂ ਦ੍ਰੋਣਾਚਾਰੀਆ ਨੇ ਯੁਧਿਸ਼ਠਰ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰਨ ਲਈ ਚੱਕਰਵਾਯੂ/ਪਦਮਵਯੂਹ ਦੀ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ। ਪਾਂਡਵ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਚਕਰਵਿਊਹ ਤੋੜਨ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਤੇ ਅਰਜੁਨ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ, ਤ੍ਰਿਗਰਤ ਰਾਜੇ-ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਚੱਕਰਵਿਊਹ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਲੈ ਗਏ। ਤ੍ਰਿਗਤ ਦੁਰਯੋਧਨ ਦੇ ਰਾਜ ਅਧੀਨ ਇੱਕ ਰਾਜ ਸੀ। ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਅਭਿਮਨਿਊ ਚੱਕਰਵਯੂਹਾ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ, ਸਿੰਧ ਰਾਜੇ - ਜੈਦਰਥ ਨੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਮਾਰਗ ਨੂੰ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਾਂਡਵਾਂ ਨੂੰ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ। ਤਦ ਅਭਿਮਨਿਊ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਲੜਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਕੌਰਵ ਫੌਜ ਦੇ ਮਹਾਨ ਯੋਧਿਆਂ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ।ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੁਰਯੋਧਨ ਨੇ ਗੁਰੂ ਦਰੋਣ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਅਭਿਮਨਿਊ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਕਰਨ ਨੇ ਇੱਕ ਤੀਰ ਚਲਾਇਆ ਅਤੇ ਅਭਿਮਨਿਊ ਦੇ ਤੀਰ ਅਤੇ ਰੱਥ ਦਾ ਇੱਕ ਪਹੀਆ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੌਰਵਾਂ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਭਿਮਨਿਊ ਇਸ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਯੁੱਧ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਭਿਮਨਿਊ ਦੀ ਮੌਤ ਵਿੱਚ ਜੈਦਰਥ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੱਥ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਸੰਕਲਪ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦੇ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਹ ਜੈਦਰਥ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਅਗਨੀ ਸਮਾਧੀ ਲੈ ਲਵੇਗਾ। ਚੌਦਵੇਂ ਦਿਨ ਦੀ ਲੜਾਈਚੌਦਵੇਂ ਦਿਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਸੂਰਜ ਛਿਪਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੱਕ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਰੁਕਾਵਟ ਦੇ ਜਾਰੀ ਰਹੀ, ਅਤੇ ਭੀਮਪੁੱਤਰ ਘਾਟੋਤਕਚ, ਜੋ ਅਰਧ-ਅਸੁਰ ਸੀ, ਨੇ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਕੌਰਵ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ, ਅਸੁਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੁਰਯੋਧਨ ਅਤੇ ਕਰਨ ਨੇ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੀਤਾ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸੇ ਰਾਤ ਨੂੰ, ਘਟੋਤਕਚ ਪੂਰੀ ਕੌਰਵਾ ਫੌਜ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਦੁਰਯੋਧਨ ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾ ਲਵੇ। ਕਰਨ ਨੂੰ ਸ਼ਕਤੀ ਅਸਤਰ ਘਟੋਤਕਚਾ ਉਪਰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਦੇਵਰਾਜ ਇੰਦਰ ਦੁਆਰਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਾਨਪਰਯੰਤ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ (ਜਦੋਂ ਕਰਨ ਨੇ ਇੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਵਚ-ਕੁੰਡਲ ਦਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ) ਪਰ ਕਰਨ ਇਸ ਹਥਿਆਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਇੰਦਰ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਣ ਘਾਟੋਤਕਚ 'ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਐਸਤਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਰਜੁਨ 'ਤੇ ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਸੋਲਵਾਂ ਦਿਨਇਸ ਦਿਨ ਕਰਨ ਦੀ ਭੀਮ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਭੀਮ ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕੁਸ਼ਤੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਭੀਮ ਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ, ਫਿਰ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਦੂਜੀ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਭੀਮ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਰਜੁਨ ਆ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਅਰਜੁਨ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੇ ਵੈਸ਼ਨਵਸਤਰ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਇਸ ਯੁੱਧ ਦਾ ਕੋਈ ਨਤੀਜਾ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਸਤਾਰ੍ਹਵਾਂ ਦਿਨ ਇਸ ਦਿਨ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ| ਯੁੱਧ ਦੇ 17ਵੇਂ ਦਿਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਰਜੁਨ ਵਿਚਕਾਰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਲੜਾਈ ਹੋਈ। ਇਸ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ, ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਰਜੁਨ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮਹਾ-ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਕਰਨ ਦਾ ਪਹੀਆ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਕਰਨ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਸਕਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਮੈਦਾਨ ਤੋਂ ਜੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕਰਨ ਅਰਜੁਨ ਨੂੰ ਹਰਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਅਜ਼ਾਨਲਿਕਾਸਤਰ ਨਾਲ ਵਾਰ ਕਰਕੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਵਾਲੇ
|
||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
