ਜੁਰਾਬਾਂ

ਇੱਕ ਜੁਰਾਬ (ਇੰਗ: Sock) ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੀ ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਇੱਕ ਵਸਤੂ ਹੈ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਗਿੱਟੇ ਨੂੰ ਜਾਂ ਪਿੰਜਨੀ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਢੱਕਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਕਿਸਮ ਦੇ ਜੁੱਤੇ ਜਾਂ ਬੂਟ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜੁਰਾਬਾਂ ਨਾਲ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜੁਰਾਬਾਂ, ਚਮੜੇ ਜਾਂ ਮੈਟੇਡ ਪਸ਼ੂ ਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਸੋਲ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਮਸ਼ੀਨ-ਬੁਣੇ ਜੁਰਾਬ ਪਹਿਲੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ। 1800 ਤਕ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਬੁਣਾਈ ਅਤੇ ਮਸ਼ੀਨ ਦੀ ਬੁਣਾਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ 1800 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਸ਼ੀਨ ਬੁਣਾਈ ਮੁੱਖ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਬਣ ਗਈ।

ਜੁਰਾਬਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਭੂਮਿਕਾ ਪਸੀਨੇ ਨੂੰ ਜ਼ਬਤ ਕਰਨ ਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਪੈਰ, ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਪਸੀਨੇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਉਤਪਾਦਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦਿਨ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ 0.25 ਅਮਰੀਕੀ ਪਿੰਟਾਂ (0.12 ਲਿਟਰ) ਪਸੀਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ; ਜੁਰਾਬਾਂ ਇਸ ਪਸੀਨੇ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖਿੱਚਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਹਵਾ ਪਸੀਨੇ ਨੂੰ ਸੁੱਕਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਠੰਡੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਵਿੱਚ, ਉੱਨ ਤੋਂ ਬਣਾਏ ਗਏ ਜੁਰਾਬਾਂ ਪੈਰ ਨੂੰ ਦੂਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਰੋਸਟਬਾਈਟ ਦੇ ਜੋਖਮ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਖੇਡ ਜੁਰਾਬਾਂ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਜੁਰਾਬਾਂ) ਅਤੇ ਡਰੈਸ ਜੁਰਾਬਾਂ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੂੜੇ ਰੰਗ ਦੇ ਜੁਰਾਬਾਂ) ਨਾਲ ਜੁੱਤੇ ਪਹਿਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਾਜ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਖੇਡੀਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਵਹਾਰਕ ਰੋਲਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਫੈਸ਼ਨ ਆਈਟਮ ਵੀ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਅਨੇਕਾਂ ਰੰਗਾਂ ਅਤੇ ਪੈਟਰਨ ਵਿੱਚ ਉਪਲਬਧ ਹਨ।

ਜੁਰਾਬ ਕਈ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਲੰਬਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰਮਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਸਲੀ ਜਾਂ ਗਿੱਟੇ ਦੀਆਂ ਸਾਕ ਗਿੱਟੇ ਜਾਂ ਹੇਠਲੇ ਹਿੱਸੇ ਤੱਕ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਅਸਾਧਾਰਣ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜਾਂ ਐਥਲੈਟਿਕ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜੁੱਤੀ ਨਾਲ ਪਾਏ ਜਾਣ ਤੇ "ਨੰਗੇ ਪੈਰਾਂ" ਦੀ ਦਿੱਖ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਨੰਗੇ ਪੈਰਾਂ ਲਈ ਜੁਰਾਬ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਗੋਡੇ-ਉੱਚ ਜੁਰਾਬ ਕਈ ਵਾਰ ਰਸਮੀ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਇੱਕ ਵਰਦੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ (ਫੁਟਬਾਲ ਅਤੇ ਬੇਸਬਾਲ) ਜਾਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਡ੍ਰੈਸ ਕੋਡ ਜਾਂ ਯੁਵਾ ਸਮੂਹ ਦੇ ਵਰਦੀ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ। ਗੋਡਿਆਂ ਤੋਂ ਓਵਰ ਜਾਂ ਪੱਟਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚੁੱਕਦੀਆਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। 19 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਅਤੇ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਬੱਚਿਆਂ, ਲੜਕਿਆਂ ਅਤੇ ਲੜਕੀਆਂ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਦੇਸ਼-ਵਿਆਪੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਭਿੰਨ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬਾਲਗ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗੋਡੇ ਜਾਂ ਪੱਟਾਂ ਤੋਂ ਉੱਚੀਆਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਪਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆ ਹਨ, ਕੁਝ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਜਿਨਸੀ ਆਕਰਸ਼ਣ ਅਤੇ ਫਿਟਿਸ਼ਿਜ਼ਮ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਇਕ ਅੰਗੂਠੀ ਜੁਰਾਬ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਉਂਗਲੀ ਨੂੰ ਦਸਤਾਨੇ ਵਿੱਚ ਘੇਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਜੇ ਸਾਕ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਟੋਆ ਦੇ ਇੱਕ ਡੱਬੇ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬਾਕੀ ਦੇ ਲਈ, ਇੱਕ ਮਿੱਟਨ ਵਾਂਗ; ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਪਾਨੀ ਤਾਬੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਜਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਫਲਿੱਪ-ਫਲੌਪ ਪਹਿਨਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।^[1] ਲੈਗ ਵਾਰਮਰ, ਜੋ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜੁਰਾਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੰਡੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਜੁਰਾਬਾਂ ਨਾਲ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਵਪਾਰਕ ਜੁਰਾਬਾਂ, ਵਪਾਰਕ ਸ਼ਰਟ ਅਤੇ ਬਿਜ਼ਨਸ ਜੁੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦਫਤਰ ਅਤੇ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਮੂਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਰੰਗਦਾਰ ਨਿਰਮਾਣ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਅਤੇ ਰੰਗਦਾਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਕਾਰਨ ਲਾਂਡਰੀ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਲੀਚ ਦੇ ਧੱਬੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਕਰੂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਿੱਟਿਆਂ ਦੇ ਤੱਕ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਘੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।^[2][3][4] ਕਰੀਉ ਜੁਰਾਬਾਂ ਪਹਿਲੀ ਜਾਣੂ ਅਭਿਆਸ 1948 ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਮਰਦਾਂ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।^[5]

ਖੇਡ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਸਮੇਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਜੁਰਾਬ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਟਿਊਬ ਜੁਰਾਬ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਰਗੜ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ। ਬਾਸਕਟਬਾਲ ਵਿਚ, ਟਿਊਬ ਸਾਕ ਪਹਿਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਲੈਕਰੋਸ ਵਿਚ, ਮੱਧ-ਵੱਛੇ ਦੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਫੁੱਟਬਾਲ ਵਿੱਚ, ਗੋਡੇ ਦੇ ਸਾਕ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਘਾਹ ਦੇ ਬਰਨ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।^[6]

ਚਮੜੇ ਦੀ ਪਰਤ ਜਾਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਦੇ ਇਕਸੋਲ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਵਾਲੀ ਦੂਜੀ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਸਾਕ ਵਜੋਂ ਵੀ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸੁੱਤੇ ਦਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਗਲਾ ਭਾਗ ਨੂੰ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਅੱਧੀਆਂ-ਜੁਰਾਬਾਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[7]

ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਜੁਰਾਬ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦੀ ਵਸਤੂ ਵਜੋਂ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬੱਚੇ ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੀ ਹੱਵਾਹ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮੇਖਾਂ ਜਾਂ ਹੁੱਕ ਨਾਲ ਕ੍ਰਿਸਮਿਸ ਸਟਾਕਿੰਗ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਸ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਨਾਲ ਭਰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਪ੍ਰਾਪਤਕਰਤਾ ਸੁੱਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਾਂਤਾ ਕਲਾਜ਼ ਇਹਨਾਂ ਤੋਹਫ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।^[8]

ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਵਿਚ, ਜੁਰਾਬਾਂ ਨੇ ਵੁੱਧੂ ਦੀਆਂ ਪੇਚੀਦਗੀਆਂ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜੋ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਮ ਰਸਮਾਂ ਕੱਢਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮੌਕੀਆਂ, ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਭਾਵੀ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੌੜੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਪੂੰਝਣ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਤੌਖਲੇ ਨੂੰ ਛਿੜਕਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।^[9] ਇਹ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇਵੇਗਾ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਬੈਠਣ ਦੀ ਸੁਵਿਧਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਾਂ ਜੇ ਕੋਈ ਕਤਾਰ ਹੈ ਇਹ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਲੀਕੀ ਸੁੰਨੀਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।^[10]