ਸਿਗਰੀਡ ਅੰਡਸਟ
ਸਿਗਰੀਡ ਅੰਡਸਟ (20 ਮਈ 1882 - 10 ਜੂਨ 1949) ਇੱਕ ਨਾਰਵੇਜੀਆਈ ਨਾਵਲਕਾਰਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ 1928 'ਚ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਨੋਬਲ ਪੁਰਸਕਾਰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ।[2] ਅੰਡਸਟ ਦਾ ਜਨਮ ਡੈਨਮਾਰਕ ਦੇ ਕਲੰਡਬਰਗ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਰਵੇ ਚੱਲਿਆ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। 1924 ਵਿਚ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਕੈਥੋਲਿਕ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ। 1940 ਵਿੱਚ, ਨਾਜ਼ੀ ਜਰਮਨੀ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਨਾਰਵੇ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਕਾਰਨ ਉਹ 1940 'ਚ ਨਾਰਵੇ ਤੋਂ ਅਮਰੀਕਾ ਚੱਲੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰੰਤੂ 1945 'ਚ ਦੂਸਰਾ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਚਨਾ ਕ੍ਰਿਸਟਿਨ ਲਵਰਾਂਸੈਟਟਰ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਮੱਧ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਨਾਰਵੇ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਤਿਕੜੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮੌਤ ਤੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਤਿੰਨ ਖੰਡ 1920 ਅਤੇ 1922 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ![]() ਸਿਗਰੀਡ ਅੰਡਸਟ ਦਾ ਜਨਮ 20 ਮਈ 1882 ਨੂੰ ਡੈੱਨਮਾਰਕ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕਲੁੰਡਬਰਗ ਵਿਖੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਤਾ ਸ਼ਾਰਲੋਟ ਅੰਡਸਟ (1855–1939, ਅੰਨਾ ਮਾਰੀਆ ਸ਼ਾਰਲੋਟ ਗਾਇਥ) ਦੇ ਬਚਪਨ ਵਾਲੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅੰਡਸਟ ਤਿੰਨ ਧੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਰਵੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਹ ਨਾਰਵੇ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਓਸਲੋ (ਜਾਂ ਕ੍ਰਿਸਟੀਆਨੀਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ 1925 ਤੱਕ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ) ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ 11 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ, ਨਾਰਵੇਈਆਈ ਪੁਰਾਤੱਤਵ-ਵਿਗਿਆਨੀ ਇੰਗਵਾਲਡ ਮਾਰਟਿਨ ਅੰਡਸਟ (1853–1893), ਦੀ ਲੰਬੀ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 40 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।[3] ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅੰਡਸਟ ਨੂੰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਉਮੀਦ ਛੱਡਣੀ ਪਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੇ ਸੈਕਟਰੀਅਲ ਕੋਰਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਟੀਆਨੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕੰਪਨੀ 'ਚ ਸੈਕਟਰੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ 16 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਉਸ ਨੇ 10 ਸਾਲ ਤੱਕ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।[4][5] ਉਹ 1907 ਵਿੱਚ ਨਾਰਵੇ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਯੂਨੀਅਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ ਅਤੇ 1933 ਤੋਂ 1935 ਤੱਕਕ ਇਸ ਦੀ ਸਾਹਿਤਕ ਸਭਾ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅੰਤ 'ਚ 1936 ਤੋਂ 1940 ਤੱਕ ਯੂਨੀਅਨ ਦੀ ਚੇਅਰਵੁਮੈਨ ਰਹੀ।[6] ਲੇਖਕਦਫਫ਼ਰੀ ਕੰਮ ਤੇ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ, ਅੰਡਸਟ ਲਿਖਦੀ ਅਤੇ ਅਧਿਐਨ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ 16 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਨੌਰਡਿਕ ਮੱਧ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਾਵਲ ਸੈੱਟ ਲਿਖਣ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਖਰੜਾ, ਇੱਕ ਮੱਧਕਾਲੀ ਡੈਨਮਾਰਕ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਤ ਇੱਕ ਇਤਿਹਾਸਕ ਨਾਵਲ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ 22 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਪਬਲਿਸ਼ਿੰਗ ਹਾਊਸ ਨੇ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹੱਥ-ਲਿਖਤ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ, ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਲਿਖਤ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਸਿਰਫ਼ 80 ਪੰਨੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਮੱਧ ਯੁੱਗ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਮਕਾਲੀ ਕ੍ਰਿਸਟਿਨਿਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਮੱਧ-ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੀ ਪਿਛੋਕੜ ਵਾਲੇ ਯਥਾਰਥ ਦਾ ਵਰਣਨ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕਾਂ ਨੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਸਿਰਲੇਖ 'ਫਰੂ ਮਾਰਟਾ ਔਉਲੀ' ਸੀ, ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਵਾਕ (ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ) ਪਾਠਕਾਂ ਲਈ ਭੜਕਾਉ ਸਨ: "ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਬੇਵਫ਼ਾ ਰਹੀ ਹਾਂ।" ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, 25 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਅੰਡਸਟ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਸਮਕਾਲੀ ਪਿਛੋਕੜ ਤੋਂ ਉਲਟ, ਵਿਭਚਾਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਨਾਵਲ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਇਸ ਨਾਵਲ ਨੇ ਇੱਕ ਹਲਚਲ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਨਾਰਵੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਣਹਾਰ ਨੌਜਵਾਨ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ। 1919 ਤੱਕ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ, ਅੰਡਸੈਟ ਨੇ ਸਮਕਾਲੀ ਕ੍ਰਿਸਟਿਨਿਆ ਵਿੱਚ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਈ ਨਾਵਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੇ ਸਨ। 1907–1918 ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਉਸ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀ ਨਾਵਲ ਸ਼ਹਿਰ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਵਸਨੀਕਾਂ ਬਾਰੇ ਹਨ। ਇਹ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਦੀ, ਮਾਮੂਲੀ ਪਰਿਵਾਰਕ ਕਿਸਮਤ ਦੀਆਂ, ਮਾਂ-ਪਿਓ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ। ਉਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਹਨ। ਜਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਖੁਦ ਇਸ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ਕ ਅਤੇ ਵਿਡੰਬਨਾਤਮਕ ਢੰਗ ਨਾਲ "ਅਨੈਤਿਕ ਕਿਸਮ ਦੀ" (ਪਿਆਰ ਦਾ) ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਦੌਰ ਜੈਨੀ (1911) ਅਤੇ ਵੈਰੇਨ (ਬਸੰਤ) (1914) ਨਾਵਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ। ਪਹਿਲਾ ਨਾਵਲ ਇੱਕ ਔਰਤ ਪੇਂਟਰ ਬਾਰੇ ਹੈ ਜੋ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਸੰਕਟ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਹ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਵੇਗੀ। ਦੂਸਰੀ ਔਰਤ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰ ਵਿਆਹੁਤਾ ਸੰਕਟ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅੰਤ 'ਚ ਇੱਕ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਪਰਿਵਾਰ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ 'ਮੁਕਤ ਅੰਦੋਲਨ' ਲਈ ਰੱਖਿਆ। ਅੰਡਸਟ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਵਿਕੀਆਂ, ਅਤੇ, ਆਪਣੀ ਤੀਜੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਦਫ਼ਤਰ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਆਪਣੀ ਆਮਦਨ 'ਤੇ ਜੀਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ। ਲੇਖਕ ਦੀ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਯੂਰਪ ਦੀ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਤੁਰ ਪਈ। ਡੈਨਮਾਰਕ ਅਤੇ ਜਰਮਨੀ ਵਿੱਚ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਰੁਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਇਟਲੀ ਚੱਲੀ ਗਈ ਅਤੇ ਦਸੰਬਰ 1909 'ਚ ਰੋਮ ਪਹੁੰਚ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਨੌਂ ਮਹੀਨੇ ਰਹੀ। ਅਨਡਸੈੱਟ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਰੋਮ ਨਾਲ ਨੇੜਲਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਥੇ ਰਹਿਣ ਦੌਰਾਨ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ-ਕਦਮਾਂ 'ਤੇ ਚੱਲੀ। ਦੱਖਣੀ ਯੂਰਪ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੋਣ ਦਾ ਅਰਥ ਉਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੌਦਾ ਸੀ; ਉਸ ਨੇ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਸਕੈਨਡੇਨੇਵੀਆਈ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ ਮਿੱਤਰਤਾ ਬਣਾਈ। ਬਾਅਦ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀਇਸ ਰਚਨਾਤਮਕ ਵਿਸਫੋਟ ਦੇ ਅੰਤ 'ਤੇ, ਅੰਡਸਟ ਸ਼ਾਂਤ ਪਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਈ। 1929 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੈਥੋਲਿਕ ਤੱਤ ਦੇ ਨਾਲ, ਸਮਕਾਲੀ ਓਸਲੋ ਵਿੱਚ ਨਿਰਧਾਰਤ ਨਾਵਲਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਨਾਰਵੇ ਦੇ ਛੋਟੇ ਕੈਥੋਲਿਕ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਥੀਮ ਚੁਣੇ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਵੀ, ਮੁੱਖ ਥੀਮ ਪਿਆਰ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਨੇ ਕਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਇਤਿਹਾਸਕ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀਆਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਨਾਰਵੇ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਸਖਤ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸ ਨੇ ਆਧੁਨਿਕ ਨਾਰਵੇਈਆਈ ਵਿੱਚ ਕਈ [[ਆਈਸਲੈਂਡ ਸਗਾਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਾਹਿਤਕ ਲੇਖ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੇ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਾਹਿਤ ਤੇ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਬ੍ਰੋਂਟਾ ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਇਕ ਲੰਮਾ ਲੇਖ, ਅਤੇ ਡੀ. ਐਚ. ਲਾਰੈਂਸ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਣਨ ਯੋਗ ਹਨ. 1934 ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਇਲੈਵਨ ਈਅਰਜ਼ ਓਲਡ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਇੱਕ ਸਵੈ-ਜੀਵਨੀ ਹੈ। ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਛਾਪਾ ਮਾਰਨ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਹ ਕ੍ਰਿਸਟੀਆਨੀਆ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ, ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੀ, ਬੌਧਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭਰੇ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੀਮਾਰ ਪਿਤਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ। 1930 ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਸਕੈਨਡੇਨੇਵੀਆ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਤ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਨਾਵਲ 'ਤੇ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਸਿਰਫ਼ ਪਹਿਲੀ ਜਿਲਦ, ਮੈਡਮ ਡੋਰਥੀਆ, 1939 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਦੂਸਰਾ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਉਸੇ ਸਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਨਾਵਲ ਕਦੇ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਜੋਸਫ਼ ਸਟਾਲਿਨ ਦੇ ਫਿਨਲੈਂਡ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਸਰਦ ਰੁੱਤ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਅੰਡਸੈਟ ਨੇ 25 ਜਨਵਰੀ 1940 ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨੋਬਲ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦੇ ਕੇ ਫਿਨਲੈਂਡ ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ।[7] ਜਲਾਵਤਨੀਅਪ੍ਰੈਲ 1940 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਜਰਮਨੀ ਨੇ ਨਾਰਵੇ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਅੰਡਸੈਟ ਨੂੰ ਭੱਜਣਾ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ 1930 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹਿਟਲਰ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਅਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਤਾਰੀਖ ਤੋਂ ਹੀ ਨਾਜ਼ੀ ਜਰਮਨੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਉੱਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਗੇਸਟਾਪੋ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਨਿਰਪੱਖ ਸਵੀਡਨ ਭੱਜ ਗਈ। ਉਸ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਬੇਟਾ, ਨਾਰਵੇਈ ਸੈਨਾ ਦਾ ਦੂਜਾ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਐਂਡਰਸ ਸਵਰਸਤਾਦ, 27 ਅਪ੍ਰੈਲ 1940 ਨੂੰ[8], ਗੌਸਡਲ ਦੇ ਸੇਗਲਸਟੈਡ ਬ੍ਰਿਜ ਵਿਖੇ ਜਰਮਨ ਫੌਜਾਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਗੱਠਜੋੜ ਵਿੱਚ, 27 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[9] ਅੰਡਸਟ ਦੀ ਬਿਮਾਰ ਲੜਕੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰ ਗਈ ਸੀ। ਬਿਰਕਬੇਕ ਨੂੰ ਵੇਹਰਮਾਕਟ ਦੁਆਰਾ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਨਾਰਵੇ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਦੌਰਾਨ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਕੁਆਰਟਰਾਂ ਵਜੋਂ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। 1940 ਵਿੱਚ, ਅੰਡਸਟ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਛੋਟਾ ਬੇਟਾ ਨਿਰਪੱਖ ਸਵੀਡਨ ਨੂੰ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਲਈ ਛੱਡ ਗਿਆ। ਉੱਥੇ, ਉਸ ਨੇ ਅਣਥੱਕਤਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਯੂਰਪ ਦੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੀ ਲਿਖਤ, ਭਾਸ਼ਣ ਅਤੇ ਇੰਟਰਵਿਊਆਂ ਵਿੱਚ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਬਰੁਕਲਿਨ ਹਾਈਟਸ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੇਂਟ ਅੰਸਗਰ ਦੀ ਸਕੈਨਡੇਨੇਵੀਅਨ ਕੈਥੋਲਿਕ ਲੀਗ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬੁਲੇਟਿਨ ਲਈ ਕਈ ਲੇਖ ਲਿਖੇ। ਉਸ ਨੇ ਫਲੋਰਿਡਾ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਵੀ ਕੀਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਦੀ ਨਾਵਲਕਾਰ ਮਾਰਜੋਰੀ ਕਿਨਨ ਰਾਵਲਿੰਗਜ਼ ਨਾਲ ਨੇੜਲੀ ਦੋਸਤੀ ਹੋਈ। 4 ਜਨਵਰੀ 1944 ਨੂੰ ਡੈੱਨਮਾਰ ਲੂਥਰਨ ਪਾਦਰੀ ਕਾਜ ਮੁੰਕ ਦੀ ਜਰਮਨ ਫਾਂਸੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਡੈੱਨਮਾਰਕੀ ਟਾਕਰੇ ਦੀ ਅਖਬਾਰ 'ਡੇ ਫਰੀ ਡਾਂਸਕੇ' ਨੇ ਅੰਡਸਟ ਸਮੇਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸਕੈਂਡੈਨੀਵੀ ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਲੇਖਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕੀਤੀ।[10] ਨਾਰਵੇ ਵਾਪਿਸੀ ਅਤੇ ਮੌਤਅੰਡਸਟ 1945 ਵਿੱਚ ਅਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਾਰਵੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਈ। ਉਹ ਚਾਰ ਸਾਲ ਹੋਰ ਜਿਉਂਦੀ ਰਹੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਅੰਡਸਟ ਦੀ ਮੌਤ 67 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਲਿਲਹੈਮਰ, ਨਾਰਵੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ 1919 ਤੋਂ 1940 ਤੱਕ ਰਹਿੰਦੀ ਰਹੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਲਿਲਹੈਮਰ ਤੋਂ 15 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ, ਮੇਸਨਾਲੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਦੀ ਕੁੜੀ ਅਤੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੌਰਾਨ ਹੋਈ ਮੌਤਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ। ਕਬਰ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਕਾਲੇ ਕਰਾਸ ਦੁਆਰਾ ਪਛਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਨਮਾਨ
ਕੰਮ
ਹੋਰ ਦੇਖੋਹਵਾਲੇ
ਹੋਰ ਸਰੋਤ
ਬਾਹਰੀ ਕੜੀਆਂ
|
Portal di Ensiklopedia Dunia