அமெரிக்கன் காய்ப்புழு
அமெரிக்கன் காய்ப்புழு(Helicoverpa zea) பருத்திக் காய்ப்புழு, சோளம் திண்ணிப்புழு எனப் பொதுவாகக் குறிப்பிடப்படும் பயிர்களைத் தாக்கும் ஒரு பூச்சியினமாகும். இது நாக்டூயிடியே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஹெலியோதிஸ் என்ற இனத்தைச் சேர்ந்த ஓர் அந்துப்பூச்சியாகும்.[1] பருத்தி செடியை தாக்கும் பூச்சிகளில் பெரும் சேதத்தை விளைவிக்கக்கூடிய பூச்சி அமெரிக்கன் காய்புழுவாகும். இப்பூச்சியின் புழுப்பருவமானது பாலிபாகஸ் எனப்படும் பல்வேறு தாவரங்களை உண்ணக்கூடியதாகும். இதனால் இப்பூச்சி, பருத்திக்காய்ப்புழு, தக்காளிப்புழு, சோளப்புழு என பலவகையாக அழைக்கப்படுகிறது.[2] இப்பூச்சியின் புழுக்கள் சப்பைகளையும் (இளம் காய்கள்), காய்களையும் தாக்கி சேதம் விளைக்கும். இப்புழு காய்களுக்குள் தலையை மட்டும் நுழைத்து பஞ்சையும், விதைகளையும் குடைந்து உண்ணுவதால் காய்கள் பாதிக்கப்படும். Helicoverpa Za, பொதுவாக சோளம் earworm அறியப்படுகிறது, குடும்ப Nookiidae ஒரு இன (முன்னர் ஹெலொயோதிஸ் உள்ள பொது). அந்துப்பூச்சி ஹெலிகாவர்பாவின் சோடியானது ஒரு பெரிய விவசாய பூச்சி ஆகும். லார்வா கட்டத்தில் பாலிஃபாகோஸ் (பல தாவரங்களில் ஊட்டங்கள்) என்பதால் இனங்கள் பல பொதுவான பெயர்களைக் கொடுக்கின்றன, அவை பருத்தி புல்வெர்ம் மற்றும் தக்காளி பழம் போன்றவை. இது பல்வேறு விதமான பயிர்களைப் பயன்படுத்துகிறது. வட கனடா மற்றும் அலாஸ்கா தவிர மற்ற நாடுகளிலும் இனங்கள் பரவலாக பரவலாக விநியோகிக்கப்படுகின்றன. இது பல பூச்சிக்கொல்லிகளை எதிர்க்கிறது, ஆனால் ஆழமான உழவு, பொறி பயிர்கள், கனிம எண்ணெயை பயன்படுத்தி இரசாயன கட்டுப்பாடு மற்றும் உயிரியல் கட்டுப்பாடுகள் உட்பட ஒருங்கிணைந்த பூச்சி மேலாண்மை நுட்பங்களுடன் கட்டுப்படுத்த முடியும். பரவல்அமெரிக்கன் காய்ப்புழு வட அமெரிக்காவில் வட கனடா மற்றும் அலாஸ்கா தவிர பிற அனைத்து வெப்பமண்டலப் பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. ஏனெனில் இது மிகுந்த குளிரில் உயிர்வாழ முடியாது.[3] இது கிழக்கு அமெரிக்காவிலும் சில இடங்களில் காணப்படுகின்றது. கன்சாஸ், ஓஹையோ, வர்ஜீனியா, தெற்கு நியூஜெர்சி ஆகிய இடங்களில் காணப்பட்டாலும் இங்கு நிலவும் குளிரானது இவ்வினப்பெருக்கத்தைப் பாதிக்கின்றது.[4] அமெரிக்கன் காய்ப்புழு வழக்கமாக தெற்குப் பிராந்தியங்களிலிருந்து வடக்குப் பிராந்தியங்களுக்கு நிலவும் குளிருக்கேற்ப இடம் பெயர்கின்றன. ஹவாய், கரீபியத்தீவுகள், மற்றும் பெரு, அர்ஜெண்டினா, பிரேசில் உள்ளிட்ட வட அமெரிக்காவிலும் இவ்வினங்கள் காணப்படுகின்றன.[5][6] 2002 இல் சீனாவில் பருத்திக்காய்ப்புழு காணப்பட்டதாக ஒரு அறிகைத் தெரிவிக்கின்றது.[7] ![]() இது பல பூச்சிக்கொல்லிகளை எதிர்த்து உயிர் வாழும் இனமாகும், ஆனால் ஆழமான உழவு, இனக்கவர்ச்சிப் பொறி, கனிம எண்ணெயைப் பயன்படுத்திய இரசாயன கட்டுப்பாடு, உயிரியல் கட்டுப்பாடு உள்ளிட்ட சில ஒருங்கிணைந்த பூச்சி மேலாண்மை நுட்பங்களுடன் கட்டுப்படுத்த முடியும். இப்பூச்சியானது பருவக் காலத்திற்கேற்ப இடம் பெயரும் இனமாகும். இரவில் மற்றும் காற்று வீசும் திசைக்கேற்ப 400 கி. மீ வரை செல்லக்கூடியது. குறிப்பாகக் கூட்டுப்புழுக் காலத்தில் வறட்சி மற்றும் உயர் அட்சரேகைக் காலநிலை நிலவும் போது பாதகமான சூழலைத் தடுக்க இது இடம்பெயர்ந்து செல்கின்றது. வாழ்க்கைச் சுழற்சி முறைமுட்டைகள்![]() இதன் முட்டைகள் சிறிய கோளவடிவில் 52 மி.மீ உயரமும் 59 மி,மீ விட்டமும் கொண்டவை.[8] முட்டைகள் இடப்பட்டவுடன் பச்சையாகவும், பின்னர் சிவப்பாகவும், பொரிக்கும் காலத்தில் சாம்பல் நிறமாகும் மாறும்.[9] 20 முதல் 30 டிகிரி செல்சியஸ் வெப்பநிலையில் இரண்டிலிருந்து மூன்று நாட்களில் (66 முதல் 72 மணிகள்) முட்டைகள் முதிர்வுறும் நிலையை அடைகின்றன. பொதுவாகப் பெண் பூச்சிகள் இலைகள், பூ மொக்குகள் ஆகியவற்றின் மேல் முட்டைகளை இடும். சோளக் கதிர்களில் அதன் பட்டுப்போன்ற இழைகளில் முட்டைகள் காணப்படும்.[10] கூட்டுப்புழுப்பருவம்![]() தொடக்கத்தில், இளம் கூட்டுப் புழு ஒன்றாக உணவு கொள்ளும். இந்த நிலையில் அவை மிகவும் அழிவுக்கு உள்ளாகும். அவை வழக்கமாக ஆரஞ்சு தலைகள், கருப்பு தோரகம் தகடுகள், முதன்மையாக கருப்பு உடல் வண்ணமும் கொண்டு அமையும். அவற்றின் உடல்கள் பழுப்பு நிறமாகவும், இளஞ்சிவப்பு, பச்சை நிறமாகவும் மஞ்சள் நிறமாகவும் இருக்கும். முதிர்ந்த கூட்டுப்புழுக்கள் மண்ணிற்கு குடிபெயரும், அங்கு அவை 12 முதல் 16 நாட்கள் வரைமண் மேற்பரப்பில் 5 முதல் 10 செ.மீ. பப்பு பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கும்; அவை 5.5 மிமீ அகலத்தையும் 17 முதல் 22 மிமீ அளவையும் கொண்டுள்ளன. இளவுயிரி வளர்ச்சி வீதத்தை பாதிக்கும் மிகப்பெரிய சுற்றுச்சூழல் காரணி வெப்பநிலை, முக்கியமாக மண் வெப்பநிலை ஆகும். கூட்டுப்புழு வளர்ச்சி பாதிக்கும் மற்றொரு காரணி மண் ஈரப்பதம். ஈரப்பதம் 18% முதல் 25% வரை இருக்கும் ஈர மண்ணில் புழு இறப்பு அதிகமாக உள்ளது. மண்ணின் ஈரப்பதம் 1% முதல் 2% அளவு குறைவாக இருந்தால் பற்றாக்குறையால் உயிரிழப்பு நேரும். மேற்கோள்கள்
|
Portal di Ensiklopedia Dunia