காட்டுப் பஞ்சுருட்டான் அல்லது நீல தாடி பஞ்சுருட்டான் (blue-bearded bee-eater) என்பது இந்தியத் துணைக்கண்டம் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் சில பகுதிகளில் காணப்படும் தேனீயினை உண்ணும் பறவையாகும். காடுகளில் காணப்படும் இந்தச் சிற்றினம் மலாய் திபகற்பத்திலும் காணப்படுகிறது. தென்மேற்கு இந்தியாவில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளில் பரவியுள்ளது. இதன் தொண்டைப் பகுதியில் இறகுகள் நீளமாகவும், நீல நிறத்திலும் பெயரைப்போலவே காணப்படும். சிறிய தேனீ உண்பவைகளைப் போல உரத்த ஒலியினை எழுப்பும் தன்மையினை கொண்டது,
விளக்கம்
கன்னத்தின் இறகுகள் நீளமாகவும், சில சமயங்களில் "தாடி"யாகவும் இருக்கும்
பஞ்சுருட்டான் குடும்பத்தில் காணப்படும் பறவைகளில் இவை பெரிய அளவிலானவை. முதிர்ச்சியடைந்த பஞ்சுருட்டான்கள் 31 முதல் 35 செமீ (12 முதல் 14 அங்குலம்) நீளமும் 70 முதல் 93 கிராம் எடையுடன் காணப்படும்.[4][5] இதன் கன்னத்தில் இறகுகள் நீளமாகவும் சிலநேரங்களில் "தாடி" போன்றும் காணப்படும். இந்த சிற்றினத்தின் அலகு பெரியதாக கதிர் அரிவாள் வடிவிலும் வாலானது சதுரவடிவத்திலும் காணப்படும். தீபகற்ப இந்தியாவில் காணப்படும் பறவைகள் வடகிழக்கு இந்திய பறவைகளை விட வெளிர் பச்சை நிறத்தில் இருப்பதாக கூறப்படுகிறது.[6] ஆண் பெண் பறவைகள் ஒரே மாதிரியாகத் தோன்றினாலும், ஆணின் நீல தொண்டை இறகுகள் பெண்ணின் நீலப் பிரதிபலிப்பைவிட அதிகமாக உள்ளது.[7]
இந்த சிற்றினத்திற்கு ஜான் ஆதர்டன் (13வது லைட் டிராகன்ஸ், 1827-ல் இறந்தார்) பெயரிடப்பட்டது. இவர் பி. ஜே. செல்பியின் மருமகன். செல்பி இப்பறவையின் மாதிரியைப் பெற்றார். செல்பி 1828-ல் சர் வில்லியம் ஜார்டினுடன் இணைந்து வெளியிட்ட "இல்லஸ்ட்ரேஷன் ஆஃப் ஆர்னிதாலஜி" எனும் வெளியீட்டில் இந்தச் சிற்றினம் குறித்து விவரித்தார்.[8] ஜார்டின் மற்றும் செல்பி பறவையியல் விளக்கப்படங்களில் (தொடர் 1, தொகுதி 2 பகுதி 4, நவம்பர் 1828, தட்டு 58) இதன் வகை வட்டாரம் (கோலோடைப் செல்பி சேகரிப்பில் உள்ளது, UMZC, 25/Mer/7/b/2) இ.சி. ஸ்டூவர்ட் பேக்கரால் கச்சார் மாவட்டம் அசாம் என்று கூறப்பட்டது.[9] ஆனால் சர் என் பி கின்னியர், செல்பிக்கு எழுதும் போது ஆதர்டன் பெங்களூரில் பணியமர்த்தப்பட்டார் என்ற உண்மையின் அடிப்படையில், ஒரு பிரெஞ்சு சேகரிப்பாளரால் உதவியதாகக் குறிப்பிட்டதன் அடிப்படையில் பெங்களூருவை வகை இடமாக மீண்டும் நியமித்தார்.[10][11] இருப்பினும் இந்த பகுதியில் உள்ள சிற்றினங்கள் அரிதாகவே காணப்படுகின்றன.[12] பறவை மிகவும் அரிதானது, அடர்ந்த காடுகளில் காணப்படுகிறது, இரவில் உணவளிக்கிறது மற்றும் "கர்ர், கர்ர்" என்று சத்தம் போடுகிறது என்று ஆதர்டன் செல்பிக்குத் தெரிவித்தார்.[13]
பரிந்துரைக்கப்பட்ட படிவம் இந்தியாவிலும் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் சில பகுதிகளிலும் காணப்படுகிறது. அதே சமயம் ப்ரீவிகாடாடஸ் என்பது கானானில் இருந்து ஒரு தனிமையான பறவைக்கூட்டம் ஆகும். வடகிழக்கு இந்தியாவிலிருந்து ஒரு துணையினம் பார்லெட்டீயினை, டபுள்யூ. என். கோயெல்சு விவரித்தார்.[14][15]
பரவலும் வாழ்விடமும்
காட்டுப் பஞ்சுருட்டான் பல்வேறு வகையான வாழிடங்களில் காணப்பட்டாலும் நடுத்தர உயரமான இடங்களில் பொதுவாகக் காணப்படுவதோடு 2000 மீட்டருக்கும் குறைவான உயரமுள்ள இடங்களில் காணப்படுகின்றன. நடுத்தர உயரமான மலைப்பகுதிகளில் மிகவும் அடர்த்தியான காடுகளிலிருந்து அடர்த்தி குறைவான மரங்கள் நிறைந்தப் பகுதிகளில் காணப்படுகிறது.[6] இவைத் தனியாகவோ அல்லது மூன்று எனும் எண்ணிக்கையில் குழுவாகவோ காணப்படுகின்றன.[16] இப்பகுதியில் இவற்றைக் காண்பது அரிது.[17] இவை சாத்புரா, மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைத் தொடர், கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலை, நீலகிரி, சோட்டா நாக்பூர் மற்றும் இமயமலை காடுகள் ஆகியப் பகுதிகளில் காணப்படுகின்றது.[18][19][20]
கள இயல்புகளும் சூழலியலும்
மணல் திட்டில் கூடு
இந்த பறவை சத்தமாக கத்தும். ஆனால் அடிக்கடி கத்த முடியாது. இது சிறிய தேனீ தின்னும் பறவையைப் போல் செயலில் இல்லை. இதன் அழைப்புகள் ஒரு தொடர் அல்லது வெற்று மூக்கு "க்யோ" அழைப்பு அல்லது வறண்ட "கிட்-டிக் ... கிட்-டிக்" போன்ற ஹார்ன்பில் போன்றவை. சோடிகள் கூர்மையான மற்றும் துளையிடும் டூட்களில் ஈடுபடலாம், இது குறுகிய சுருக்க குறிப்புகள் முடிவடையும்.[6] இது பறக்கும் விதம் முரட்டுத்தனமாகவும், மிகவும் நாகரிகமானதாகவும் உள்ளது.[21]
இந்தியாவில் பிப்ரவரி முதல் ஆகத்து வரை இனப்பெருக்க காலம் ஆகும். மேலும் இதன் இணைசேரும் பண்பில், உணவு, குனிதல் மற்றும் வாலினை விசிறி போல ஆட்டுதல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது.[6] முட்டையிடுவதற்கு ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு கூடமைக்கும் பணியினைத் தொடங்கும். கூடு என்பது மண் கரையில் உள்ள ஒரு ஆழமான சுரங்கம் போன்ற பள்ளத்தினைக் குறிக்கும். இதில் நான்கு கோள வடிவ வெண்ணிற முட்டைகளை இடும்.[22]
இனங்கள் முக்கியமாக தேனீக்களை உண்ணுகின்றன.[11] இது இராட்சத தேனீ (ஏபிசு டார்சாட்டா) கூட்டமைப்பு தற்காப்பு நடத்தையைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறது. இதில் வேலைக்காரத் தேனீக்கள் பெருமளவில் வெளியில் வரும் போது ஆகாயத்தில் வேட்டையாடி இறை கொளல் செய்கின்றது.[23] முக்கியமாக வான் வெளியில் உணவு தேடினாலும், சில சமயங்களில் மரப் பட்டையிலில் உள்ள பூச்சிகளையும் வேட்டையாடுகின்றன.[24][25]எரித்ரினா மற்றும் சல்மாலியா பூக்களில் இப்பறவைகளை காணலாம். இவை, தேனை உண்கின்றனவா அல்லது பூக்களால் ஈர்க்கப்பட்ட பூச்சிகளா என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை.[21]
லியூகோசைட்டோசூன் நிக்டியோர்னிசு என்ற இரத்த ஒட்டுண்ணியும்[26]புரூலியா பேரினத்தினைச் சார்ந்த இறகு ஒட்டுண்ணிகளும் காட்டுப் பஞ்சுருட்டானில் அறியப்பட்டுள்ளன.[27]
↑Fry, H. and G. M. Kirwan (2020). Blue-bearded Bee-eater (Nyctyornis athertoni), version 1.0. In Birds of the World (J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, and E. de Juana, Editors). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA.
↑Dunning, John B. Jr., ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses (2nd ed.). CRC Press. ISBN978-1-4200-6444-5.
↑ 6.06.16.26.3Rasmussen PC & JC Anderton (2005). Birds of South Asia: The Ripley Guide. Vol. 2. Smithsonian Institution & Lynx Edicions. p. 268.
↑Storer, R.W. (1988). "Type specimens of birds in the collections of the University of Michigan Museum of Zoology". Miscellaneous Publication, University of Michigan Museum of Zoology174: 1–69.
↑Nandi NC (1986). "Leucocytozoon nyctyornis n. sp. from bluebearded bee-eater Nyctyornis athertoni (Jardine and Selby)". Archiv für Protistenkunde132 (2): 113–117. doi:10.1016/s0003-9365(86)80013-6.
↑Williams NS (1981). "The Brueelia (Mallophaga: Philopteridae) of the Meropidae (Aves: Coraciiformes)". Journal of the Kansas Entomological Society54 (3): 510–518.
