Ісідар Еўсцігнеевіч Любімаў

Ісідар Еўсцігнеевіч Любімаў
Род дзейнасці	рэвалюцыянер, палітык
Дата нараджэння	13 мая 1882(1882-05-13)
Месца нараджэння	Калагрыўскі павет[d], Кастрамская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	27 лістапада 1937(1937-11-27)[1] (55 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Грамадзянства	СССР
Партыя	КПСС Расійская сацыял-дэмакратычная рабочая партыя
Член у	ЦК КПСС Таварыства старых бальшавікоў
Узнагароды і прэміі

Ісідар Еўсцігнеевіч Любімаў (13 мая 1882(1882-05-13), Калагрыўскі павет^[d], Кастрамская губерня — 27 лістапада 1937(1937-11-27)^[1], Масква) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч.

З сялян^[2][3]. Скончыў пачатковую сельскую школу^[2]. Вучыўся ў рамесна-настаўніцкай школе^[3]. З 1899 года працаваў настаўнікам у земскай школе^[2][3]. Член РСДРП з 1902 года^[4][2][3]. Прафесійны рэвалюцыянер, у 1902—1906 гадах вёў партыйную працу ў Яраслаўлі, Кінешме, Вічузе, Кастраме^[4][3]. Бальшавік, дэлегат V з’езду РСДРП^[4][2]. У 1907—1910 гадах партыйны арганізатар ў Сакольніцкім раёне Масквы, член МК РСДРП^[4].

Двойчы быў арыштаваны^[3]. У 1910 годзе сасланы ў Ніжні Ноўгарад^[4], у 1911 годзе высланы ў Валагодскую губерню^[2][3]. З 1915 года служыў у Земскім саюзе ў Мінску^[3]. У 1916 годзе прызваны ў Рускую імператарскую армію^[4], служыў у Земгары^[ru][2]. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 года намеснік старшыні і старшыня Мінскага Савета^[4][2][3], адзін з арганізатараў 1-га з’езда салдацкіх дэпутатаў Заходняга фронта^[4]. Са жніўня 1917 года гарадскі галава Іванава-Вазнясенска^[2][3], затым намеснік старшыні гарадскога выканкама^[3]. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі, у 1918 годзе старшыня Іванава-Вазнясенскага губвыканкама^[2]. Выбраны членам Устаноўчага сходу^[3] ад Уладзімірскай акругі, № 6 — бальшавікі, удзельнік паседжання УС 5 студзеня 1918 года^[2].

Падчас Грамадзянскай вайны ў кастрычніку 1919 — лістападзе 1920 года член Рэвваенсавета^[2] і надзвычайны ўпаўнаважаны па снабжэнні Туркестанскага фронта^[4][3]. Шмат зрабіў для супрацы рускіх і мусульманскіх камуністаў ва ўмацаванні савецкай улады ў Туркестане, аб’яднанні ваенных намаганняў нацыянальных рэспублік для стварэння рэгулярных часцей Чырвонай Арміі, арганізацыі яе забеспячэння і баявых дзеянняў супраць Белага руху і яго саюзнікаў.

З 1920 года член Прэзідыума ЦВК Туркестана, намеснік старшыні ЦК кампартыі Туркестана^[4] і старшыня СНК Туркестанскай АССР^[2][3]. З 1921 года член Прэзідыума УСНГ Украіны^[4][3]. У 1921—1924 гадах намеснік старшыні і старшыня Галоўнага ўпраўлення бавоўнавага камітэта (Галбавоўнкам) пры УСНГ, намеснік старшыні Сярэднеазіяцкага бюро ЦК РКП(б)^[4], старшыня Сярэднеазіяцкай эканамічнай нарады^[3]. Стваральнік сістэмы «сельскагаспадарчай монакультурнасці» азіяцкіх рэспублік, што прычынілася вузкай бавоўнавай спецыялізацыі і згортванню іншых кірункаў сельскай гаспадаркі, прычым незалежна ад прыдатнасці глебаў^[3]. У 1924—1926 гадах намеснік старшыні Выканкама Массавета і член Прэзідыума УСНГ СССР^[4].

У 1925 годзе на XIV з’ездзе ВКП(б) абраны кандыдатам у члены ЦК, на XV—XVII з’ездах ВКП(б) — членам ЦК (снежань 1937 — чэрвень 1938).^[4][2] У 1926—1930 гадах старшыня Цэнтрасаюза СССР^[4]. З лістапада 1930 года намеснік наркама знешняга і ўнутранага гандлю СССР і гандльпрад у Германіі^[4][2] — важнейшая тым часам пасада ў сістэме знешняга гандлю СССР. Пры раздзяленні УСНГ СССР 5.1.1932 года быў створаны Наркамат лёгкай прамысловасці СССР, І. Любімаў прызначаны наркамам^[4].

Зняты з пасады наркама 7.9.1937 года як «не адолеўшы працу», да таго часу, у т.л. праз масавыя рэпрэсіі, лёгкая прамысловасць была дэзарганізавана, арыштаваны 24.9.1937 года^[3]. Прыгавораны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР да вышэйшай меры пакарання^[2]. Расстраляны 27.11.1937 года^[2].

Рэабілітаваны ў 1956 годзе^[2].

• Ордэн Леніна^[4] (17.1.1936)

• Залесский К. А. Империя Сталина. Биографический энциклопедический словарь. — М.: Вече, 2000.
• Протасов Л. Г. Люди Учредительного собрания: портрет в интерьере эпохи. — М.: РОСПЭН, 2008.
• Советская военная энциклопедия. В 8 т. / Гл. редкомиссия: Н.В. Огарков (предс.) [и др.].. — М.: Воениздат, 1978. — Т. 5. Линия адаптивной радиосвязи — Объектовая противовоздушная оборона. — 687 с.