Італьянскі саюз барацьбы

Італьянскі саюз барацьбы
італ.: Fasci Italiani di Combattimento
Лідар	Беніта Мусаліні
Дата заснавання	23 сакавіка 1919
Дата роспуску	9 лістапада 1921
Штаб-кватэра	Мілан
Краіна	Каралеўства Італія
Ідэалогія	фашызм
Партыйны друк	Il Popolo d'Italia  (руск.) (бел.

Італьянскі саюз барацьбы (італ.: Fasci Italiani di Combattimento) — палітычная арганізацыя Італіі, створаная Б. Мусаліні 23 сакавіка 1919. У 1921 арганізацыя была пераўтворана ў Нацыянальную фашысцкую партыю.

23 сакавіка 1919 у клубе Прамыслова-камерцыйнага саюза на плошчы Сан-Сеполкро (Мілан) быў праведзены ўстаноўчы з'езд «Саюза барацьбы»^[1].

Адным з галоўных пунктаў Устаноўчага маніфеста было патрабаванне аб анексіі Фіўмэ і Далмацыі. Адначасова «Саюз барацьбы» выступіў прыхільнікам усеагульных выбараў, 8-гадзіннага рабочага дня, за ўдзел рабочых у тэхнічным кіраўніцтве прадпрыемствамі, аднаразовага прагрэсіўнага падатку на капітал і секвестра 85 % ваенных прыбыткаў, нацыяналізацыі ўсіх ваенных прадпрыемстваў^[2].

Газета «Il Popolo d'Italia» пісала:

Мы дазваляем сабе раскошу быць арыстакратамі і дэмакратамі, кансерватарамі і прагрэсістамі, рэакцыянеры і рэвалюцыянерамі, легалістамі і ілегалістамі ў адпаведнасці з абставінамі часу і асяроддзем, у якім мы вымушаны дзейнічаць

^[3]

19 ліпеня 1919 Б. Мусаліні заявіў, што фашысты ў залежнасці ад абставін звяртаюцца «да супрацоўніцтва класаў, барацьбе класаў і экспрапрыяцыі класаў»^[4]. Першапачаткова «Саюз барацьбы» выступаў выключна як гарадскі рух.

Фашызм не можа распаўсюджвацца за межамі горада

, — пісала газета Il Popolo d'Italia ў ліпені 1919. Аднак прыкладна з сярэдзіны 1920 фашысты ўсё часцей сталі звяртацца да праблем, якія хвалявалі італьянскае сялянства^[5].

Падчас хваляванняў на глебе голаду летам 1919 «Саюз барацьбы», праз сваю газету абвяшчаў, што

Мы аб'яўляем поўную салідарнасць з насельніцтвам розных правінцый, што паўсталі супраць тых, хто морыць яго голадам... Патрэбны канкрэтныя і рашучыя дзеянні. У барацьбе за ажыццяўленне сваіх святых правоў натоўп абрыне гнеў не толькі на маёмасць злачынцаў, але і на іх саміх

^[6].

Сацыял-ліберальная газета «Corriere della Sera»  (руск.) (бел. пісала, што адна група італьянскай буржуазіі мае

сваё меркаванне адносна камуністаў і анархістаў і лічыць вельмі карысным прымяненне дубінкі ў вырашэнні сацыяльнага пытання... [Яны] радуюцца, назіраючы, як фашысты абараняюць той парадак, які ім даспадобы, і перш за ўсё паляць палаты працы і рэдакцыі газет.

Іншая група

разглядае фашызм як рэакцыю ў адказ на дзеянні сацыялістаў, [і яны] спадзяюцца, што фашысты абмяжуюць свой тэрор неабходнымі рамкамі.

^[7]

Выкарыстоўваючы розныя дзеянні, фашысты звярталіся і да радыкальных метадаў — тэрору. Так, за першае паўгоддзе 1921 фашысты разграмілі 726 памяшканняў дэмакратычных арганізацый. Аб'ектамі тэрору былі арганізацыі, размешчаныя галоўным чынам у сельскай мясцовасці, у раёнах дзе найбольш моцныя былі пазіцыі камуністычных і сацыял-дэмакратычных арганізацый. З агульнай колькасці разгромленых памяшканняў арганізацый больш за палову даводзілася на даліну ракі По (276) і Таскане. У гарадах пагромаў, з удзелам фашыстаў, было менш. Так за аналагічны перыяд у гарадах было разгромлена 141 памяшканне арганізацый^[8].

Была створана цэлая сетка палітычных арганізацый «Саюза барацьбы». На 1-м кангрэсе было прадстаўлена 22 мясцовых «фашы», якія налічвалі каля 17 тыс. членаў^[9].

На парламенцкіх выбарах  (англ.) (бел. у лістападзе 1919 «Саюз барацьбы» не атрымаў ні аднаго мандата^[10].

• I кангрэс (9—10 кастрычніка 1919) — Фларэнцыя
• II кангрэс (24—25 мая 1920) — Мілан
• III кангрэс (7—10 лістапада 1921) — Рым